"Η μορφή του νερού" (The shape of water)
Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
Ερμηνεία: Σάλι Χόκινς, Μάικλ Σάνον, Οκτάβια Σπένσερ, Μάικλ Στούλμπαργκ, Νταγκ Τζόουνς, Ρίτσαρντ Τζένκινς
Ο Μεξικανός Γκιγέρμο ντελ Τόρο αγαπά τα (κινηματογραφικά) τέρατα: Στο ελάχιστα γνωστό «Mimic» του 1997, η πρωταγωνίστρια Μάιρα Σορβίνο καταδιώκεται από μεταλλαγμένες κατσαρίδες, ενώ στον έξοχο «Λαβύρινθο του Πάνα» (2006), που διαδραματίζεται πέντε χρόνια μετά τη λήξη του ισπανικού εμφύλιου, η ηρωίδα του, Οφήλια, διεισδύει σε έναν εγκαταλελειμμένο λαβύρινθο όπου συναντά μια σειρά από περίεργα και μαγικά πλάσματα... Εδώ, στη "Μορφή του νερού", χρησιμοποιεί στοιχεία από μια κλασική αμερικανική ταινία τρόμου, το "Creature from the Black Lagoon", του 1954, όπου εξερευνητές ανακαλύπτουν ένα μυθικό πλάσμα στον Αμαζόνιο.
Στην ταινία του Ντελ Τόρο, βρισκόμαστε στην Αμερική του Ψυχρού Πολέμου, σε ένα μυστικό εργαστήριο της αμερικανικής κυβέρνησης, όπου στρατιωτικοί και επιστήμονες "πειραματίζονται" με ένα ανθρωπόμορφο αμφίβιο πλάσμα, το οποίο παράλληλα βρίσκεται και στο στόχαστρο των Σοβιετικών...
Όμως, κεντρικό πρόσωπο στο φιλμ είναι μια περιθωριακή φιγούρα μέσα στο εργαστήριο, η νεαρή Ελάιζα (Σάλι Χόκινς), που δουλεύει εκεί ως καθαρίστρια. Η Ελάιζα ακούει, αλλά δεν μπορεί να μιλήσει. Ακούει, για παράδειγμα, τον ήχο των ταινιών που προβάλλονται σε κινηματογραφική αίθουσα κάτω ακριβώς από το διαμέρισμά της. Η μοναχική ζωή της αποκτά νόημα όταν αποφασίζει να σώσει αυτό το ανθρωπόμορφο "τέρας" στο εργαστήριο, που το βλέπει να βασανίζεται από τα πειράματα... Ο Ντελ Τόρο βάζει μέσα στην ταινία του στοιχεία από τον μύθο της «Ωραίας και του τέρατος», από τον ρατσισμό της μεταπολεμικής Αμερικής, συν μερικές πινελιές από την αντιπαράθεση Ανατολής - Δύσης. Αλλά κατά πρώτο λόγο έχουμε μια παράδοξη, αναπάντεχη ιστορία αγάπης, όπου ο "κακός" είναι ο Αμερικανός πράκτορας (Μάικλ Σάνον) που έχει αναλάβει το "τέρας". Πολύ καλές οι ερμηνείες από όλους σχεδόν τους ηθοποιούς και ουσιώδης η συμβολή της μουσικής που υπογράφει ο Αλεξάντρ Ντεσπλά.
"Το φεγγάρι του Δία" (Jupiter holdja)
Σκηνοθεσία: Κορνέλ Μουντρούτσο
Ερμηνεία: Μεράμπ Νινίντζε, Σζόμπορ Τζέγκερ, Γκιόργκι Τσερχάλμι, Μόνικα Μπαλσάι
Το σημαντικότερο ταλέντο του σύγχρονου ουγγρικού κινηματογράφου, ο Κορνέλ Μουντρούτσο, τέσσερα χρόνια μετά τον «Λευκό Θεό», που είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις, επιστρέφει με την υπέρμετρα φιλόδοξη ταινία «Το φεγγάρι του Δία»: Ενα από τα πολλά φεγγάρια του Δία έχει ονομαστεί «Ευρώπη», γιατί εκπροσωπεί την ελπίδα για ύπαρξη ζωής, καθώς κάτω από τους πάγους που καλύπτουν την επιφάνεια κρύβονται τεράστιες ποσότητες αλμυρού νερού. Αλλά η ζωή στο δικό μας «φρούριο Ευρώπη» είναι μάλλον εφιαλτική, λέει ο Μουντρούτσο, πρέπει να αφήσουμε στην άκρη κάθε ελπίδα...
Ηρωάς του είναι ένας νεαρός μετανάστης από τη Συρία, ο Άριαν, που πυροβολείται από έναν αστυνομικό την ώρα που περνά τα σύνορα μαζί με τον πατέρα του. Φαίνεται νεκρός, αλλά μετά από λίγο τον βλέπουμε (όπως τον βλέπει κατάπληκτος και ο αστυνομικός που τον πυροβόλησε) να αιωρείται πάνω από το έδαφος, σαν να έχει μετατραπεί σε μια υπερφυσική οντότητα, πέρα από τη ζωή και τον θάνατο... Θα τον ξαναβρούμε σε έναν προσφυγικό καταυλισμό, όπου συναντά έναν Ούγγρο τυχοδιώκτη γιατρό, τον Στερν, ο οποίος κατηγορείται για τον θάνατο ενός νεαρού που χειρούργησε μεθυσμένος... Ο Στερν, μόλις αντιληφθεί τις υπερφυσικές δυνατότητες του Άριαν, αποφασίζει να τις εκμεταλλευτεί για να βγάλει χρήματα. Έχουμε λοιπόν έναν «άγγελο» - μετανάστη να περιπλανιέται στους δρόμους της αστυνομοκρατούμενης, σκοτεινής Βουδαπέστης παρέα με έναν τυχοδιώκτη, ενώ οι «δυνάμεις ασφαλείας» κυνηγούν και τους δύο. Πέρα από την «συμβολική» χρήση του «άγγελου» - μετανάστη, ο σκηνοθέτης επιδεικνύει συνεχώς τις ικανότητές του στην κινηματογραφική τεχνική, σε βαθμό κατάχρησης - ενώ ειδικά στο δεύτερο μέρος, πέρα από την κόπωση του θεατή είναι φανερή και η σεναριακή αμηχανία ως προς την κατάληξη της αφήγησης. Και για να ισορροπήσει κάπως την «αγιογραφία» (σαν τον Ιησού, ο Άριαν είναι γιος ξυλουργού!), παρεμβάλλεται και μια αιματηρή τρομοκρατική επίθεση από φανατικούς ισλαμιστές στο μετρό της Βουδαπέστης...
"Η κόρη της Άπριλ" (Las hijas de Abril)
Σκηνοθεσία: Μισέλ Φράνκο
Ερμηνεία: Έμα Σουάρεζ, Άνα Μαρία Μπετσερίλ, Ενρίκε Αριζόν, Τζοάνα Λαρεκούι
Μεξικάνικο οικογενειακό δράμα του Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία»). Όταν η 17χρονη Βαλέρια μένει έγκυος, έχει να αντιμετωπίσει παράλληλα τα μεγάλα οικονομικά της προβλήματα αλλά και τους φόβους της... H ετεροθαλής αδελφή της αποφασίζει να καλέσει την επί χρόνια απόμακρη μητέρα τους για να βοηθήσει όταν θα γεννηθεί το μωρό, αλλά σύντομα αποκαλύπτονται οι λόγοι για τους οποίους οι δύο αδελφές κρατούσαν τη μητέρα τους σε απόσταση. Η μητέρα είναι μια γυναίκα που κλέβει με μακιαβελικό τρόπο τη ζωή της κόρης της, σαν θηλυκός Κρόνος.... Βραβείο στο παράλληλο τμήμα "Ένα κάποιο βλέμμα" του 70ού Φεστιβάλ των Καννών.
"Μαύρος πάνθηρας" (Black Panther)
Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ
Ερμηνεία: Τσάντγουικ Μπόσμαν, Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Λουπίτα Νιόνγκο, Άντι Σέρκις, Μάρτιν Φρίμαν, Άντζελα Μπάσετ, Φόρεστ Γουίτακερ
Ο ήρωας της Marvel κάνει εδώ το κινηματογραφικό ντεμπούτο του... Ο Τ’ Τσάλα, μετάν το θάνατο του πατέρα του, βασιλιά της αφρικανικής Γουακάντα, επιστρέφει στην κρυφή, απομονωμένη αλλά τεχνολογικά υπερεξοπλισμένη πατρίδα του για να αναλάβει τα καθήκοντα του βασιλιά, να συγκεντρώσει τους συμμάχους του και να απελευθερώσει όλη τη δύναμη του Black Panther...
"Winchester: Το σπίτι των φαντασμάτων" (Winchester)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Σπίριγκ, Πίτερ Σπίριγκ
Ερμηνεία: Τζέισον Κλαρκ, Έλεν Μίρεν, Σάρα Σνουκ
Αμερικανική ταινία τρόμου. Σε μια απομονωμένη περιοχή, πενήντα μίλια έξω από το Σαν Φρανσίσκο, βρίσκεται το πιο στοιχειωμένο σπίτι στον κόσμο. Ένα τερατώδες δημιούργημα, που κατασκευαζόταν επί δεκαετίες, υπό τις οδηγίες της Σάρα Γουίντσεστερ (Έλεν Μίρεν). Εχει επτά ορόφους και εκατοντάδες δωμάτια, διαδρόμους που δεν οδηγούν πουθενά και πόρτες πίσω από τις οποίες υπάρχει τοίχος, σαράντα επτά τζάκια, δύο χιλιάδες καταπακτές, αετώματα, πυργίσκους, αυλές, υαλογραφήματα με αποσπάσματα από σαιξπηρικά έργα... Εκατοντάδες πνεύματα που διψούν για εκδίκηση φυλακίστηκαν σε αυτό το δημιούργημα και η Σάρα ήταν η δεσμοφύλακάς τους...
"Sameblod" (Sami Blood)
Σκηνοθεσία: Αμάντα Κερνέλ
Ερμηνεία: Λένε Σεσίλια Σπάροκ, Μία Έρικα Σπάροκ
Γεννημένη το 1986, η Αμάντα Κερνέλ, από τη Δανία, γύρισε μια εξαιρετικά πρωτότυπη ταινία, για τον άγνωστο σε μας σκανδιναβικό ρατσισμό προς τους ιθαγενείς του Βορρά. Ηρωίδα είναι η Έλε Μάργια, ένα 14χρονο κορίτσι στη Σουηδία της δεκαετίας του '30, της κοινότητας των Σάμι, οι οποίοι ζούσαν νομαδικά, εκτρέφοντας ταράνδους... Η Έλε εγκαταλείπει την κοινότητα γιατί επιθυμεί να ζήσει σαν όλα τα άλλα κορίτσια, να χορέψει, να φορέσει μοντέρνα φορέματα, κι όχι την παραδοσιακή μάλλινη φορεσιά της... Αλλά η κοινωνία της εποχής θα την περιθωριοποιήσει με βάρβαρο τρόπο...
"Το γατοξόρκι" (Lino: Uma Aventura de Sete Vidas)
Σκηνοθεσία: Ραφαέλ Ρίμπας
Βραζιλιάνικο ανιμέισον. Ο Λίνο είναι ένας διασκεδαστής σε παιδικά πάρτι που δεν αντέχει άλλο τη ρουτίνα του και το γατο-κοστούμι του. Αποφασίζει να ζητήσει βοήθεια από έναν όχι και τόσο ταλαντούχο μάγο που τον μεταμορφώνει σε αυτό που μισεί περισσότερο: το κοστούμι του!
