"Το μέλλον της κινηματογραφίας ανήκει σε μια νέα ράτσα μεμονωμένων νεαρών που θα γυρίζουν ταινίες βάζοντας και την τελευταία τους δεκάρα, χωρίς να αφήνουν τον εαυτό τους να παρασυρθεί από τη ρουτίνα του εμπορίου". Αυτή η φράση του Ρομπέρ Μπρεσόν, το έργο του οποίου επαναπροσδιόρισε την κινηματογραφική τέχνη, είναι η προμετωπίδα των σημειώσεών του για το σινεμά.
Η νέα επανέκδοση του "άγιου δισκοπότηρου" για τους σινεφίλ, των "Σημειώσεων για τον κινηματογράφο" του Ρομπέρ Μπρεσόν με την εισαγωγή του Γάλλου νομπελίστα Ζαν Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό, μας κάνει να θυμηθούμε τον μεγάλο δημιουργό που είχε ένα ολοκληρωμένο όραμα για έναν "καθαρό" κινηματογράφο, αφηγηματικά λιτό, απαλλαγμένο από τις θεατρικές και λογοτεχνικές καταβολές του.
Ασκητής της λιτότητας, εραστής της σιωπής και της ομορφιάς, είτε ζωγράφιζε, είτε σκηνοθετούσε, ο Ρομπέρ Μπρεσόν (1901-1999), μέσα από τις δεκατρείς ταινίες που γύρισε από το 1943 ώς το 1983, κατάφερε να διδάξει την κατεύθυνση του βλέμματος για να μας οδηγήσει στο βάθος του συναισθήματος, της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει γραφτεί για τον Μπρεσόν και το έργο του, το οποίο θα ανάγκαζε και τον Ζαν Λι Γκοντάρ να παραδεχτεί πως "Ο Ρομπέρ Μπρεσόν είναι ο γαλλικός κινηματογράφος όπως ο Ντοστογιέφκι είναι η ρώσικη λογοτεχνία και ο Μότσαρτ η γερμανική μουσική". Κι όμως ο σκηνοθέτης των δεκατριών ταινιών, που ήθελε να στρέψει την κάμερά του στο απολύτως αναγκαίο και απαραίτητο, ήταν ένας επαναστάτης ή μάλλον ένας αντιστασιακός, που πολύ νωρίς διαχώρισε τη θέση του από την εφήμερη κοινωνία του θεάματος.
Στοχεύοντας τη συνειδησιακή αφύπνιση του θεατή με τον αισθητικά απαράμιλλο μινιμαλισμό του, ο Μπρεσόν μιλάει πρωτίστως στις αισθήσεις, στα ένστικτα με την υπομονή ενός ασκητή στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι ο κινηματογράφος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την “τέχνη της αλήθειας". Και για να το καταφέρει, εισάγει όλα εκείνα τα "υλικά" που μερικές δεκαετίες αργότερα θα εξελίσσονταν στο γνωστό "μπρεσονικό στυλ".
Το βιβλίο "Σημειώσεις για τον κινηματογράφο" (NYRB Classics), που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1975 και έκτοτε επανεκδίδεται, περιέχει σκέψεις, αποφθέγματα για όλα όσα είχαν στην πραγματικότητα ενδιαφέρον για τον Μπρεσόν και είναι ένα πρώτο κλειδί για όποιον θα ήθελε να ανοίξει τις αμέτρητες πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν στις ταινίες του.
