Της Ελευθερίας Ράπτου
Ο Τσαρλς Ντίκενς με τη νουβέλα του “Χριστουγεννιάτικη ιστορία” άλλαξε για πάντα την αντίληψη για τα Χριστούγεννα από τον 19ο αιώνα και μετά. Κάτι που σημαίνει ότι αφενός η δύναμη των λέξεων είναι ακατάλυτη και αφετέρου ότι η δύναμη της εξεικόνισης μιας γεροχτισμένης ιστορίας είναι καταλυτική. Η νουβέλα του Ντίκενς αποτελεί τη βάση για μια σειρά από κινηματογραφικές παραγωγές, τηλεοπτικές παραγωγές, αλλά και θεατρικές παραστάσεις, άλλοτε περισσότερο μουσικές, άλλοτε πιο εστιασμένες στην πρόζα και άλλοτε πολύ επιτελεστικές έως και μεταδραματικές σε κάποιες περιπτώσεις.
Η “Χριστουγεννιάτικη ιστορία” δεν θα μπορούσε να λείπει φέτος από το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου, σε μια περίοδο όπου έχει δρομολογηθεί η συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με την Τηλεόραση της Βουλής των Ελλήνων. Μέσα από την τηλεόραση της Βουλής και των συντελεστών της, που δούλεψαν αποτελεσματικά για αυτή τη συνεργασία, υπάρχει πλέον η δυνατότητα για ταυτόχρονη μετάδοση σε φυσικό χρόνο επιλεγμένων παραστάσεων του Εθνικού σε ακριτικές περιοχές της χώρας, όπως η Ικαρία, οι Φούρνοι, η Αμοργός, η Ορεστιάδα και αλλού. Έτσι, στις 15 Δεκεμβρίου την παράσταση της “Χριστουγεννιάτικης ιστορίας” με τη μορφή του μιούζικαλ (διασκευή: Τζακ Θορν, διασκευή - σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος, μουσική: Θοδωρής Οικονόμου) παρακολούθησαν οι θεατές στο Rex, αλλά και οι θεατές ανά την Ελλάδα που ήταν συγχρονισμένοι στο παριστώμενο γεγονός.
Η μουσική παράσταση για παιδιά και μεγάλους έχει σκηνοθετηθεί με το στιλ του αμερικανικού μιούζικαλ. Με πολυμελή διανομή και πλούσια παραγωγή, η “Χριστουγεννιάτικη ιστορία” είναι ένα θέαμα που ψυχαγωγεί αλλά και ικανοποιεί μια σειρά από αισθητικά κριτήρια που τίθενται εκ των πραγμάτων σε τέτοιες παραγωγές.
Η σκηνή του Rex φιλοξενεί τα εντυπωσιακά στην κατασκευή και λειτουργικά σκηνικά (σκηνικά-κοστούμια: Τίνα Τζόκα), τα οποία εξυπηρετούν την πολυτοπικότητα, αλλά και τις χρονικές διαδρομές. Υπάρχει βέβαια ένα «κράτημα» στη χρωματολογική ανάπτυξη των σκηνικών, ενώ τα κοστούμια συμβαδίζουν ελεύθερα με την εποχή της νουβέλας. Βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως της αμφίεσης του πρώτου και του δεύτερου φαντάσματος, η ποπ αισθητική έρχεται σε αντίθεση με τη συνολική ισορροπημένη εικόνα, δημιουργώντας σημειακά στιλιστική αντινομία.
Ωστόσο, πρέπει να εστιάσουμε στην υποκριτική δεινότητα του Αλέξανδρου Μυλωνά στον ρόλο του Εμπενίζερ Σκρουτζ, ο οποίος κυριολεκτικά παίρνει πάνω του την παράσταση, όπως επίσης στη διακριτική και λεπτή παρουσία της Αλίκης Αλεξανδράκη ως ώριμης Μπελ, αλλά και στο Λαέρτη Μαλκότση που στον ρόλο του αφηγητή βοηθάει την ιστορία να προχωρήσει χωρίς χρονική αργοπορία. Τέλος, ο Χρήστος Στέργιογλου στον ρόλο του Μάρλεϊ δίνει μια απολαυστική και «υπονομευτική» ερμηνεία.
Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου «αφουγκράζονται» επιτυχώς τις ανάγκες της παράστασης, ενώ τα εύσημα πρέπει να δοθούν στη μικρή και πολύ καλά οργανωμένη ορχήστρα που ερμηνεύει ζωντανά τα μουσικά κομμάτια.
Η “Χριστουγεννιάτικη ιστορία” είναι μια παράσταση με δυναμική και για αυτό τον λόγο η αξία της βρίσκεται και πέρα από τα στενά, χρονικά όρια της εορταστικής περιόδου.
