Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
Στην παραμεθόριο του εμπορικού ιστού της Αθήνας και μακριά από το ιστορικό κέντρο της πόλης, στην οδό Νάξου 84 στην Κυψέλη, ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσσα Ασίκη έχουν εδώ και σαράντα χρόνια δημιουργήσει, με πίστη, πάθος και εμμονή, τη "Θεατρική Σκηνή", έναν θύλακα προσωπικών αρχών και ιδεολογίας που αντιστέκεται σιωπηλά αλλά έντονα έχοντας ένα πιστό, φανατικό και απαιτητικό κοινό που τους ακολουθεί. Με αιχμή την Ιστορία και την πολιτική να τον απασχολεί και να ορίζει την επιλογή των έργων που παρουσιάζει ο Αν. Αντωνίου δεν κρύβει πως "Ιστορία και πολιτική καθορίζουν τη συμπεριφορά μας, την εξέλιξή μας". Φέτος επέλεξε το έργο του Άριελ Ντόρφμαν " Ο Θάνατος και η Κόρη" που μόλις έκανε πρεμιέρα και αναφέρεται στην περίοδο μετά την πτώση της δικτατορίας στη Χιλή, όταν μία πρώην πολιτική κρατούμενη, που βασανίστηκε άγρια στην διάρκειά της, αναγνωρίζει στη φωνή ενός αγνώστου τον βασανιστή της και αποφασίζει να αποδώσει μόνη της δικαιοσύνη.
Από τις 21 Νοεμβρίου θα συνεχιστούν για έκτη χρονιά τα "Αυγά Μαύρα" του Διονύση Χαριτόπουλου, μια πραγματική και συγκλονιστική ιστορία από τον ελληνικό Εμφύλιο.
Από τον Μήτσο Ευθυμιάδη στον Άριελ Ντόρφμαν
Ήταν το 1981 όταν ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης κάνει πρεμιέρα στο εκατό θέσεων θέατρο, που βρίσκεται κοντά στην πλατεία Κολιάτσου, με τον "Φονιά" του Μήτσου Ευθυμιάδη, "ένα έργο πολύ σπουδαίο" όπως θυμίζει. "Πάντα ένα αξιόλογο ελληνικό έργο μάς γεμίζει χαρά. Πάντα προσπαθήσαμε, ακόμα και αντλώντας έργα από το ξένο ρεπερτόριο, να έχουν την ίδια ποιότητα, την ίδια κατεύθυνση, με ποικιλίες. Πορευόμαστε ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ, φτάνει να λέμε κάτι αξιόλογο που να ενδιαφέρει και τον κόσμο. Στην ουσία, θέλαμε να λέμε σοβαρά πράγματα με ευχάριστο και εύληπτο τρόπο. Να μην πέσουμε στην παγίδα ότι είμαστε διασκεδαστές και κατά συνέπεια να πρέπει μόνο να χαίρεται και να γελάει ο κόσμος. Μπορεί να διασκεδάζει και με σκέψη", επιμένει.
Ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσσα Ασίκη στη "Θεατρική Σκηνή"
Στην ερώτηση αν τα χρόνια που πέρασαν άλλαξε τις αρχές του κάνοντας πίσω σε αυτά που πίστευε, ο δημοφιλής ηθοποιός απαντά ευθέως όπως συνηθίζει: "Όλα αυτά τα χρόνια μόνο κουραστήκαμε λίγο, τίποτα άλλο. Δεν είναι εύκολο πράγμα να συντηρείς ένα θέατρο που δεν κάνει εμπορική εκμετάλλευση του εαυτού του. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν οι δυσκολίες, τα προβλήματα, οι οικονομικές δυσχέρειες. Ευτυχώς είχα την τύχη να δουλεύω και στην τηλεόραση και με τις οικονομικές της απολαβές τροφοδοτούσα το θέατρο και έτσι βοηθήθηκα. Οι επιχορηγήσεις που παίρναμε ήταν πάντα οι πιο χαμηλές. Φέτος μας δίνουν κάποιο ποσό και μας εξασφαλίζουν τουλάχιστον το ενοίκιο και ένα φυσιολογικό ανέβασμα. Αυτό δεν θα μας καλύψει ένα μεγάλο ποσοστό των εξόδων. Γιατί το θέατρο είναι πολυέξοδο είδος αλλά και γοητευτικό".
Ένα πιστό και φανατικό κοινό παρακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια τη θεατρική διαδρομή του Αντώνη Αντωνίου και της Νατάσσας Ασίκη. "Ένα κοινό που συμμετέχει και εξελίσσεται και που, για να επιλέξει και να έρθει σε ένα τέτοιο θέατρο, είναι αρκετά απαιτητικό. Στην περίπτωση που το θέατρο δεν αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις, αυτό το κοινό εύκολα μπορεί να σου γυρίσει την πλάτη. Και θα κάνει πολύ καλά, γιατί τότε δεν θα ήταν απαιτητικό κοινό, αλλά φίλοι και οπαδοί. Κάθε χρόνο δίνουμε εξετάσεις. Κάθε χρόνο επιμένουμε στη 'διαφήμιση' ο ένας να φέρνει άλλους δυο. Και κάπως έτσι προσπαθούμε να κρατήσουμε το θέατρό μας", υπογραμμίζει.
"Έχετε λιγοψυχήσει ποτέ"; τον ρωτάμε. "Δόξα τω Θεώ, το θέατρο με τα σκαμπανεβάσματά του σ' τα προσφέρει όλα απλόχερα. Φτάνει η στιγμή που λες τι κάνω, κουράστηκα, αλλά μετά γίνεται κάτι ωραίο και λες αυτό είναι, αυτό έχει νόημα, αυτό πρέπει να κάνω και αντλείς κουράγιο και συνεχίζεις".
"Σε μια εποχή με ακραία κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, πολέμους, προσφυγιά, άνοδο Ακροδεξιάς, τρομοκρατία, και με μια τέχνη παγκοσμιοποιημένη που μοιάζει να μένει πίσω από τη ζωή που καλπάζει, πώς αυτή η τέχνη την παρακολουθεί;" ρωτάμε τον Αντώνη Αντωνίου.
"Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος κανόνας. Νομίζω ότι κάθε καλλιτέχνης διαθέτει ένα ένστικτο και μια ιδεολογία. Οπότε ο καθένας πορεύεται με αυτά που έχει μέσα στη ψυχή του, με αυτά που έχει σαν βιώματα, σαν 'θέλω', και προσφέρει το έργο του. Αν η τέχνη θα μπορέσει να αλλάξει πολλά πράγματα, δεν νομίζω. Η τέχνη έχει μια λειτουργία βαλσαμική απέναντι στον άνθρωπο. Δεν μπορεί να λύσει ούτε να επιβάλει λύσεις. Μπορεί να θίγει πράγματα και να υποψιάζει τους ανθρώπους να σκέφτονται. Μέχρι εκεί φτάνει".
Στην ερώτηση τι θα ξεχώριζε ο ίδιος από όλη αυτή τη διαδρομή αλλά και πώς αγναντεύει το μέλλον, ο Αν. Αντωνίου δεν διστάζει: "Θα ξεχώριζα κάποιες πολύ καλές παραστάσεις, την αγάπη του κόσμου, τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί χωρίς αυτές δεν νομίζω ότι μπορώ να οραματιστώ τη ζωή μου. Δεν παραπονιέμαι. Διαλέξαμε και τις καλές και τις κακές στιγμές, που προσπαθώ να τις αξιοποιήσω και να τις κάνω έργο".
Αναφερόμενος στο φετινό έργο "Ο θάνατος και η Κόρη" ο Αν. Αντωνίου διευκρινίζει πως "εκεί αρχίζει και το δίλημμα αν το να επιλέξεις μόνος σου δικαιοσύνη είναι σωστό και από την άλλη, αν μπορούμε να ανεχθούμε την ατιμωρησία. Θέματα λεπτά και δύσκολα που δεν έχουν απαντηθεί και λυθεί. Πόσο μάταιη είναι η ατομική τρομοκρατία καθώς μετατρέπει τον λαό σε θεατή της δραστηριότητας μιας ομάδας. Δηλαδή τον αδρανοποιεί πολιτικά. Αυτά τα ζητήματα ανοίγουν μια κουβέντα κι αυτό είναι το ζητούμενο", καταλήγει.
