“Το αρχαίο θέατρο της Ερέτριας πάντα με μάγευε. Ήταν όνειρό μου να καταφέρουμε να παίξουμε εκεί μια μέρα. Ο τόπος είναι μοναδικός και ο δήμος ιδιαίτερα αφοσιωμένος και συνεργάσιμος, κάτι που δεν το συναντά κανείς εύκολα. Για όποιον δουλέψει εκεί είναι ένα δώρο. Η αναστήλωση που έχει γίνει είναι εξαιρετική. Το θέατρο διαθέτει 400 θέσεις και υπάρχουν δυο καταπληκτικές μεγάλες πάροδοι. Αυτό όμως που κάνει το θέατρο ακόμη πιο σαγηνευτικό είναι ο περιβάλλων χώρος, σπαρμένος με αρχαία που αυτοσκηνογραφούν μια παράσταση”. Ενθουσιώδης, με λόγο ορμητικό, πειστικό και παθιασμένο, που καταδεικνύει το πόσο καλός δάσκαλος είναι, ο Γιάγκος Ανδρεάδης, αντιπρόεδρος του Κέντρου Κλασικού Δράματος και Θεάματος του Παντείου Πανεπιστημίου και ομότιμος καθηγητής, μιλά για ένα σπουδαίο γεγονός όπως το άνοιγμα του αρχαίου θεάτρου της Ερέτριας μετά από σαράντα χρόνια, που θα γίνει από τις 21 έως τις 23 Σεπτεμβρίου, φιλοξενώντας τρεις παραστάσεις αρχαίου δράματος στο πλαίσιο του πιλοτικού φεστιβάλ αρχαίου δράματος στη Στερεά Ελλάδα, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Πρόκειται για τους “Πέρσες” του Αισχύλου από το Κέντρο Κλασικού Δράματος και Θεάματος του Παντείου σε μετάφραση και σκηνοθεσία του ίδιου, τον “Οιδίποδα Τύραννο” του Σοφοκλή με σύμπραξη της εταιρείας «Λάιος» της Θήβας και του συλλόγου «Δήλια Δρώμενα» της Τανάγρας σε μετάφραση Μίνωα Βολανάκη σε σκηνοθεσία Θανάση Αντωνίου και την “Ελένη” του Ευριπίδη από το Θέατρο Χαλκίδας σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Γιάννη Κατσάνου.
Αναφερόμενος στο όραμα, την ανάγκη και τον σχεδιασμό του πιλοτικού αυτού φεστιβάλ, ο Γιάγκος Ανδρεάδης λέει: “Προοπτική μας είναι το πιλοτικό αυτό φεστιβάλ να αγκαλιάσει κι άλλους τόπους της Στερεάς, κι ελπίζουμε να διεθνοποιηθεί, να γίνει ένας ισχυρός θεσμός, να ανεβάζει παραστάσεις σε αρχαίους χώρους”.
Συνιδρυτής μαζί με τον Μίνω Βολανάκη του Κέντρου Κλασικού Δράματος και Θεάματος του Παντείου Πανεπιστημίου το 1992, ο γνωστός καθηγητής, μεταφραστής και σκηνοθέτης δεν διστάζει να αποκαλύψει πως αυτή τη στιγμή υπάρχει μια μεγάλη στροφή στην παρουσίαση και διδασκαλία του αρχαίου δράματος στην Ελλάδα. “Προσπάθειά μας ήταν και είναι το θεωρητικό και το πρακτικό μέρος να είναι ένα. Βαθιά μας πεποίθηση παραμένει πως οι τρεις τραγικοί και ο Αριστοφάνης ήταν τόσο πολύ άνθρωποι του θεάτρου, σκηνοθέτες και ηθοποιοί, που τα έργα τους έχουν μέσα τους και πρόταση σκηνοθεσίας”.
Παρουσιάζοντας την ιδέα του πιλοτικού φεστιβάλ, αναφέρεται στη δημιουργία εδώ κι ένα χρόνο ενός μικρού δικτύου πόλεων για το αρχαίο δράμα, όπου συμμετέχουν μεταξύ άλλων άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο από τη Θήβα, την Αλίαρτο, την Τανάγρα, τη Χαλκίδα, τους Δελφούς, οι οποίοι συναντήθηκαν, είδαν ο ένας τη δουλειά του άλλου, έπαιξαν σε χώρους, όπως το Μοσχοπόδι στη Θήβα ή το Θέατρο της Αυλιδείας Ατρέμιδας στο Μικρό Βαθύ. “Εκεί όπου ο περιβάλλων χώρος σκηνογραφεί την παράσταση”, όπως επιμένει, εκφράζοντας τον ενθουσιασμό του για την παράσταση του Κέντρου. “Είμαι πολύ ευχαριστημένος από το επίπεδο. Έχουμε κοντά μας έναν Πέρση μουσικό που θα ερμηνεύσει το περσικό νέι πλάι στην ελληνική λύρα, ένα καταιγιστικό και θυελλώδες όργανο. Ο θίασος είναι μικτός, ανδρικός και γυναικείος, άλλωστε οι 'Πέρσες' είναι έντονα και γυναικείο έργο, σε σημείο μάλιστα που κάποια κομμάτια του θυμίζουν Σαπφώ. Αυτό είναι και ένας δρόμος ερμηνείας. Αξίζει να ειπωθεί πως είναι πάρα πολύ δύσκολη η άρθρωση των ονομάτων στο έργο, καθώς είναι ονόματα δημιουργημένα από τον Αισχύλο κι αποτελεί άθλο να τα πεις, αλλά αν υποτάξεις τους φθόγγους, δημιουργούν φοβερά σκηνικά γεγονότα και το να πει σωστά τη λέξη είναι νίκη για τον ερμηνευτή. Στο σώμα δουλεύουμε με μοτίβα από τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς”, μας αποκαλύπτει.
Το έργο θα παρουσιαστεί επίσης 28, 29 και 30 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Ροές στην Αθήνα και μέσα στον Οκτώβριο θα ακολουθήσουν κι άλλες πόλεις, όπως η Θήβα, η Λαμία κ.ά.
Αμφιτρίτη Αλημπατέ: “Νιώθω ευλογημένη από την ιστορία του τόπου μου”
“Διακαής πόθος όχι μόνο των κατοίκων της Ερέτριας αλλά και της Χαλκίδας, της Εύβοιας, της Αθήνας, ήταν η αναστήλωση και η επαναλειτουργία του αρχαίου θεάτρου, που είναι τεχνητό, δηλαδή δεν είναι λαξευμένο σε βράχο, βρίσκεται πάνω από το Μουσείο της πόλης και σε περίοπτη θέση, κάτω από την Ακρόπολη, το Καστέλι. Τελευταία παράσταση εδώ ήταν ο 'Πλούτος' του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου το 1978”. Αυτά μας πληροφορεί η δραστήρια δήμαρχος Ερέτριας Αμφιτρίτη Αλημπατέ, που ως καθηγήτρια φιλόλογος επέλεγε πολλές φορές το αρχαίο θέατρο για να κάνει μάθημα. Μιλά με περηφάνια για τον τόπο και την ιστορία του, λέγοντάς μας πως πρωτοστάτησε στην υποστήριξη της μελέτης για την αναστήλωση στο ΚΑΣ, εκθειάζοντας τη συνεργασία και τον ρόλο του Διαζώματος και του Σταύρου Μπένου.
Σημαντική υπήρξε η συνεισφορά, όπως λέει, και της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας που χρηματοδότησε το έργο με 50.000 ευρώ. Όσον αφορά το πιλοτικό φεστιβάλ, μας ενημερώνει πως υπάρχει πρόταση να είναι υπό την αιγίδα της UNESCO.
Κάνοντάς μας μια γρήγορη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση, ακόμα και διά τηλεφώνου, μας εξηγεί πως οι κερκίδες είναι από ντόπιο πωρόλιθο, ενώ υπάρχει στοά που ξεκινά από τη σκηνή και βγαίνει στο κέντρο της Ορχήστρας, “κάτι μοναδικό”, όπου από εκεί εμφανίζονταν ή οι θεοί του κάτω κόσμου ή ο από μηχανής θεός. Κατασκευασμένο γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ., ανακατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα και χωρούσε περίπου 5.000 θεατές. Είχε 8 κλίμακες, δυο χώρους παρασκηνίων και η πρόσοψη ήταν ιωνικού ρυθμού, που καταδεικνύει και τη στενή σχέση της Ερέτριας με την Αθήνα. Φημιζόταν δε για την πάρα πολύ καλή του ακουστική. “Νιώθω ευλογημένη από την ιστορία του τόπου μου”, δηλώνει με ενθουσιασμό.
