Live τώρα    
20°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
19.4°C21.6°C
2 BF 69%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ασθενής ομίχλη
19 °C
15.6°C20.8°C
2 BF 70%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
17.7°C19.8°C
4 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
25 °C
22.5°C24.8°C
2 BF 34%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
21 °C
20.9°C22.3°C
3 BF 46%
Εκδοχές του Ενός
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Εκδοχές του Ενός

Μια από τις σημαντικότερες Βρετανίδες συγγραφείς του 20ου αιώνα η Βιρτζίνια Γουλφ (1882-1941), μεγαλωμένη στο ασφυκτικό πουριτανικό κλίμα της Βικτωριανής Αγγλίας, λόγω φύλου, παρότι παιδί μιας αστικής διανοούμενης οικογένειας, στερήθηκε της δυνατότητας ακαδημαϊκής μόρφωσης. Μόνη παρηγοριά της η πλούσια βιβλιοθήκη του πατέρα της, όπου περνούσε ατέλειωτες ώρες.

Ο πρόωρος αποκλεισμός από τον κόσμο, ο μεγάλος πόλεμος και οι δύσκολες συνθήκες της ειρήνης, διαμόρφωσαν τον ενδοστρεφή, κλειστό της χαρακτήρα και σημάδεψαν ανεξίτηλα την ψυχή της. Η “Κυρία Ντάλογουέη”, το αυτοβιογραφικό της μυθιστόρημα (1925), καθιέρωσε ουσιαστικά τον “μοντέρνο” αφηγηματικό τρόπο. Σε αυτό η γραφή μεταμορφώνεται. Από παθητικό αντικείμενο, με τον αόρατο παντοδύναμο αφηγητή - συγγραφέα στο κέντρο να κινεί τα νήματα, προάγεται σε ενεργό υποκείμενο, αφηγούμενη η ίδια τα πάθη της. Η “Κυρία Νταλογουέη” επηρεασμένη από τον Τζόυς και από τις απόψεις του Μπερξόν για τον αποσπασματικό, ελλειμματικό χαρακτήρα της πραγματικότητας, γίνεται, έτσι, ένα από τα πρώτα “πολυφωνικά” μυθιστορήματα.

Η δράση ολοκληρώνεται σε 24 ώρες και το μυθιστόρημα συντίθεται από δύο παράλληλες ιστορίες που υπηρετούν την πρόθεση της συγγραφέως, “να μην περιγράφουμε απλώς ανθρώπινες φιγούρες αλλά να διεισδύουμε σε αυτές, να εισχωρούμε στην ατομική συνείδησή τους να ανακαλύπτουμε τι συμβαίνει εκεί”.

Σε όλα τα έργα της μιλάει για την επώδυνη συνειδητοποίηση από τον σύγχρονο άνθρωπο του αγεφύρωτου χάσματος ανάμεσα σε “εκείνο που είμαστε” (μονάδες) και “σε εκείνο που μπορούμε να είμαστε” (όλον). Λόγια της σαιξπηρικής Οφηλίας, ο πρώτος, μα και ο τελευταίος “δικός της” λόγος μέσα σε ολόκληρο τον Άμλετ. Παρμένα σαν ηχώ της μοίρας από την Βιρτζίνια, θα την οδηγήσουν, μοιραία, στον ίδιο υγρό δρόμο με την ηρωϊδα του Σαίξπηρ : “Αυτή τη φορά έχω την υπέροχη αίσθηση ότι θα γράψω αυτό ακριβώς που θέλω να γράψω”, είπε, και διέσχισε τρέχοντας τον κήπο προς το ποτάμι”.

Στη β' σκηνή του “Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας η σκηνοθεσία της Μαρίας Ξανθοπουλίδου (κίνηση Μαριέλας Νέστορα) σε μετάφραση Δέσποινας Κεραβάντη, Γιάννη Βαλούρδου, θεατρική διασκευή της ίδιας και του Αλέξη Αλάτση, συλλαμβάνει σωστά τον λόγο-δρόμο της Βιρτζίνια-Ντάλογουέη στην υπερβατική, όχι καθημερινή του υπόσταση: όπου το παρελθόν δεν διαβαίνει : συμβαίνει, ως πράξη που ασκείται στο παρόν και τελείται στο μέλλον, αποκαθιστώντας την ενότητα χώρου - χρόνου.

Μοιράζοντας σε τρία το πρόσωπο της ηρωίδας, η σκηνοθεσία αποκαθιστά τον “χαμένο χρόνο” όχι ως νοσταλγία, λέξη άγνωστη στους αρχαίους, αλλά ως νόστο, επιστροφή στο αιώνιο. Η σκηνοθεσία είδε το έργο ως μια παράλληλη “εξήγηση” της αμλετικής Οφηλίας, και το έδωσε έτσι, σε ομότροπους - ομόκεντρους κύκλους τυφλωμένων από το απρόσμενο φως συνειδήσεων, με πρόσωπα - σκιές ομηρικών “ειδώλων καμόντων”. Καθοριστικά συμβάλλουν η εκλεκτή ονειρική μουσική του Λόλεκ, τα δρώντα σκηνικά - κοστούμια της Αριάδνης Βοζάνη, οι υπόγειοι φωτισμοί της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη, και ιδίως οι τρεις εξέχουσες, ισοδύναμες αλληλοσυμπληρούμενες ερμηνευτικές εκδοχές του “Ενός” που “λέγεται πολλαχώς” (Αριστοτέλης), από τις: Φαίη Ξυλά (αίσθημα), Στέλλα Αντύπα (δύναμη), Κατερίνα Φωτιάδη (γνώση).

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL