Live τώρα    
20°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
19.4°C21.6°C
2 BF 69%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ασθενής ομίχλη
19 °C
15.6°C20.8°C
2 BF 70%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
17.7°C19.8°C
4 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
25 °C
22.5°C24.8°C
2 BF 34%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
21 °C
20.9°C22.3°C
3 BF 46%
Αννίτα Δεκαβάλλα: / Αννίτα Δεκαβάλλα: "Είμαστε οι ρόλοι που παίζουμε και μας διαμορφώνει η ζωή των ηρώων"
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Αννίτα Δεκαβάλλα: / Αννίτα Δεκαβάλλα: "Είμαστε οι ρόλοι που παίζουμε και μας διαμορφώνει η ζωή των ηρώων"

Μια ζωή γεμάτη σπουδαία κείμενα, έργα και ρόλους έχει ζήσει η Ανννίτα Δεκαβάλλα εδώ και τριάντα οκτώ χρόνια, από τότε που, τελειόφοιτος της δραματικής σχολής, βγήκε αμέσως στο θέατρο. Έσμιξε τη ζωή της με τον Τάκη Βουτέρη όταν τον πρωτοσυνάντησε στο Θέατρο του Πειραιά και οι δύο μαζί κατόρθωσαν να αφήσουν από το 1990 το αποτύπωμά τους στο Θέατρο των Εξαρχείων, ένα από εκείνα τα θέατρα που σημάδεψαν την Ιστορία και ενηλικίωση της Αθήνας και των θεατών της με έργα και συγγραφείς που γίνονταν γνωστοί για πρώτη φορά και παραστάσεις που έμεναν στη μνήμη όσων πέρασαν το κατώφλι του ωραίου εξαρχειώτικου νεοκλασικού της Θεμιστοκλέους. Χτυπημένο από την κρίση, το Θέατρο των Εξαρχείων σταμάτησε να λειτουργεί το 2010, επανήλθε πέρυσι για λίγες παραστάσεις και απόψε κάνει πρεμιέρα με το έργο του Ευγένιου Ο’ Νιλ “Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα” σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν. Μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι και η Αννίτα Δεκαβάλλα. “Είμαστε οι ρόλοι που παίζουμε είχε πει μια Αγγλίδα ηθοποιός κι είναι έτσι, καθώς αυτή η εσωτερική ζωή των ηρώων μάς διαμορφώνει”, λέει.

Η ίδια πολύ συνειδητά, ήδη από την ηλικία των 17 ετών, ήθελε να γίνει ηθοποιός για να ζήσει πολλές ζωές, μας ομολογεί. Αυτά τα 38 χρόνια στο θέατρο τα ονομάζει ευλογία. “Σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις ένα πολύ μαγικό ταξίδι στον κόσμο και στην εποχή του συγγραφέα”. Η ίδια, εκτός από πρωταγωνίστρια, κρατούσε τις περισσότερες φορές και τον ρόλο της μεταφράστριας των έργων.

“Έργο αγαπημένο από την εφηβεία μου”

Το έργο του Ο’ Νιλ υπήρξε αγαπημένο από την εφηβεία της, όπως αναφέρει. “Αλλά και τώρα που το ξαναδιάβασα, πάλι έκλαιγα. Ο συγγραφέας παλεύει με το πώς βασανίζουμε αυτούς που αγαπάμε και το πώς μας βασανίζουν κι αυτοί. Το παρουσιάζει με τόσο αριστουργηματικό τρόπο, που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Όλοι τους είναι άνθρωποι εξαιρετικής ευαισθησίας και ίσως γι’ αυτό έχουν πέσει στις εξαρτήσεις. Οι τρεις άνδρες είναι αλκοολικοί και η μητέρα, η Μαίρη Ταϊρόουν, που υποδύομαι, είναι εξαρτημένη από τη μορφίνη που της έδωσε κάποιος γιατρός για παυσίπονο”.

Η Αννίτα Δεκαβάλλα μιλά με λατρεία για τον Ο’ Νιλ που θεωρείται από όλους τους σύγχρονους κλασικούς Αμερικανούς (Μίλερ, Μάμετ κ.ά.), πολύ σπουδαίος. “Όλοι αυτοί τον θεωρούν πατέρα τους, λένε ότι τους άνοιξε τον δρόμο. Μιλά για “πέντε ανθρώπους που βρίσκονται σε ένα δωμάτιο από το πρωί έως τα μεσάνυχτα και μέσα τους βράζουν σαν καζάνι”. Ο ίδιος πίστευε ότι το “Ταξίδι” ήταν ό,τι καλύτερο είχε γράψει ποτέ. Είχε ήδη στο ενεργητικό του σαράντα εννέα θεατρικά έργα όταν βρήκε το κουράγιο να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος του που τον στοίχειωναν σε όλη του τη ζωή και να ολοκληρώσει αυτό που χρόνια σχεδίαζε: το πλέον αυτοβιογραφικό του έργο, εκείνο που θα του χαρίσει το τέταρτο Βραβείο Πούλιτζερ της καριέρας του, «ένα έργο για την παλιά του θλίψη που γράφτηκε με δάκρυα και αίμα». Όσο το γράφει δεν αφήνει κανέναν να το διαβάσει· αλλά κι όταν το τελειώσει, δηλώνει ρητά ότι δεν θέλει να εκδοθεί ή να παρασταθεί παρά είκοσι πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του. Έτσι, συνθέτει ένα ανατριχιαστικά εξομολογητικό έργο, όπου συμπεριλαμβάνει την ίδια του την οικογένεια: τον πατέρα, τη μητέρα, τον αδερφό, αλλά και τον εαυτό του. Ακριβώς γι’ αυτό οι χαρακτήρες του έργου είναι ολοζώντανοι, πολυδιάστατοι, γεμάτοι αντιφάσεις και κινούνται μονίμως σε μια ατμόσφαιρα υψηλής συναισθηματικής θερμοκρασίας. Ένας πατέρας που η επιτυχημένη καριέρα του ως ηθοποιού δεν μπορεί να σταματήσει την αυτοκαταστροφή του από τα ίδια του τα πάθη, μια μητέρα που προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους και τον εαυτό της σχετικά με την εξάρτησή της από τη μορφίνη και δύο γιοι που αγωνίζονται να σταθούν στα πόδια τους και να ξεπεράσουν την αποτυχία και το ποτό. Ανήμποροι να ξεφύγουν από το παρελθόν τους αλλά και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα του παρόντος, οι Ταϊρόουν θέτουν σε δοκιμασία τους δεσμούς μιας οικογένειας που είναι παγιδευμένη σ’ έναν αέναο κύκλο αγάπης, αλληλοκατηγοριών, ενοχών και συγχώρεσης.

Το Θέατρο των Εξαρχείων

Το Θέατρο των Εξαρχείων, στεγασμένο από τον Ιανουάριο του 1990 στο αρχοντικό νεοκλασικό της οδού Θεμιστοκλέους 69 στα Εξάρχεια, έκανε πρεμιέρα με το έργο του Γ. Διαλεγμένου “Μην ακούς τη βροχή”. “Στόχος μας ήταν να ανεβάζουμε έργα που δεν έχουν ανέβει στην Ελλάδα και να συστήσουμε στο κοινό μεγάλους σύγχρονους συγγραφείς που ήταν άγνωστοι, κάτι το οποίο διατηρήσαμε. Όλα αυτά τα έργα τα ερωτευόμασταν και τα ανεβάζαμε” υποστηρίζει η Αννίτα Δεκαβάλλα. “Οι μόνες εξαιρέσεις που κάναμε ήταν όταν παίξαμε τον ‘Ζορζ Νταντέν’ του Μολιέρου και τα ‘Έντα Γκάμπλερ’ και ‘Αρχιμάστορας Σόλνες’ του Ίψεν. Συστήσαμε τον Γουάλας Σον ανεβάζοντας τον μονόλογό του ‘Πυρετός’, που έκανε πολύ περισσότερα εισιτήρια ακόμα κι από τη Νέα Υόρκη. Την ίδια ώρα, από πεποίθηση εντάξαμε τους νεοέλληνες συγγραφείς, καθώς δεν μπορείς να μιλάς για νεοελληνικό θέατρο αν δεν υπάρχει ελληνικό έργο, η γλώσσα σου, η χειρονομία σου, ο διπλανός σου, η ζωή σου, αυτό που βιώνεις να το δεις στη σκηνή, να σε προβληματίσει για να ανοίξει μια συζήτηση” καταλήγει.

Στην παράσταση, που θα παίζεται Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή έως τις 20 Μαΐου, στο Θέατρο Εξαρχείων, πρωταγωνιστούν, εκτός από την Αννίτα Δεκαβάλλα, οι Στέφανος Κυριακίδης, Χάρης Μαυρουδής και Γιώργης Βασιλόπουλος.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL