Δημιούργησε αμέτρητους σκηνικούς κόσμους, εντυπωσιακούς αλλά και υπαινικτικούς, κυρίως όμως αποτύπωσε την ποίηση των δημιουργών στην εικόνα των έργων τους. Ο Γιώργος Πάτσας, χτυπημένος από μια ασυνήθιστη και σπάνια αρρώστια πριν από λίγους μήνες, πέθανε χθες τα ξημερώματα σε ηλικία 74 ετών και κηδεύεται μεθαύριο Δευτέρα, στις τρεις το μεσημέρι, από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη.
Αφιέρωσε το ταλέντο του, την έμπνευση, την εμμονή και τη δημιουργικότητά του, αλλά κυρίως τη μαστοριά της τέχνης του σε εκατοντάδες σκηνικά και χιλιάδες ενδύματα για το θέατρο, την όπερα, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Από τα σημαντικότερα ονόματα της εγχώριας σκηνογραφίας και ενδυματολογίας, χάρισε σε δημιουργούς, συντελεστές και θεατές, αμέτρητες χαρές και αισθητικές συγκινήσεις. Είχε το χάρισμα και το δώρο να μετατρέπει την απατηλή αίσθηση της πραγματικότητας στον υπαινιγμό και τη γοητεία ενός ονείρου. Του άρεσε το απρόβλεπτο και τολμούσε το μη αναμενόμενο.
Ο Γιώργος Πάτσας, αγαπήθηκε και εκτιμήθηκε πολύ από τους ανθρώπους του θεάτρου, καθώς συνδύαζε τη βαθιά ευγένεια, ακόμα και συστολή πολλές φορές στην καθημερινή του συμπεριφορά, με τη γλυκύτητα και την αξιοπρέπεια. Η καλλιτεχνική του διαδρομή και η προσωπικότητά του απέπνεαν σεβασμό και έχαιραν εκτίμησης. Υπήρξε αθόρυβος, διακριτικός και ουσιαστικός.
Επίμονος και άοκνος δημιουργός εκατοντάδων σκηνικών και χιλιάδων κοστουμιών, ο Γιώργος Πάτσας συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους Έλληνες δημιουργούς και σκηνοθέτες, από τον Μινωτή, τον Θεοδοσιάδη και τον Βολανάκη, έως τον Ευαγγελάτο, τον Παπαγεωργίου, τον Τερζόπουλο, τον Βογιατζή και τον Αντύπα.
Αξέχαστη θα παραμείνει η συνεργασία του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, με τον οποίο συνεργάστηκε στις ταινίες «Το Λιβάδι που δακρύζει», «Μια αιωνιότητα και μια μέρα», για την οποία απέσπασε το κρατικό βραβείο για τα κοστούμια της. Το σκηνικό που έφτιαξε στη λίμνη Κερκίνη για το Λιβάδι υπήρξε από τα εντυπωσιακότερα και μεγαλύτερα στον ελληνικό κινηματογράφο.
Αναζητούσε το βάθος και την ποίηση των πραγμάτων, το «άπιαστο», όπως έλεγε ο ίδιος. Κι αυτό προσπαθούσε να το μετουσιώσει σε σκηνικό σύμπαν.
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1944, σπούδασε στη Σχολή Βακαλό, με δασκάλους τους Γιώργο Βακαλό, Παναγιώτη Τέτση και Παύλο Μοσχίδη. Το 1968 σκηνογραφεί τον Ταρτούφο στο ΚΘΒΕ και συνεργάζεται με θέατρα στην Ελλάδα ( Αμφιθέατρο, Εθνικό Θέατρο), τα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και με θεατρικές σκηνές πόλεων της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Του απονεμήθηκε Ασημένιο Μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση Σκηνογραφίας της Πράγας και το Μεγάλο Βραβείο της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής το 1998. Διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου, συνεργάστηκε με την ΕΛΣ από το 1971 δημιουργώντας σκηνικά και κοστούμια για όπερες και χοροδράματα. Σκηνογράφησε περισσότερα από 500 έργα, όλων των ειδών: όπερα, αρχαίο δράμα, μουσικοχορευτικές παραστάσεις κ.ά. Τιμήθηκε με το βραβείο της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής για τα σκηνικά της παράστασης «Η νύχτα της κουκουβάγιας» του Γιώργου Διαλεγμένου, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
Από τις πρόσφατες συνεργασίες του η ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, «Καζαντζάκης», το "Τρίτο στεφάνι" στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, "Το γλυκό πουλί της νιότης" του Τενεσί Ουίλιαμς από την Κάτια Δανδουλάκη, «Στέλιος Καζαντζίδης «Η ζωή μου όλη» σε σκηνοθεσία Μιμής Ντενίση, «Μέγας Αλέξανδρος» σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου, ενώ τελευταία του σκηνογραφία υπήρξε το «Ψηλά από τη γέφυρα» στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία της συζύγου του Νικαίτης Κοντούρη, με την οποία είχε αποκτήσει έναν γιο. Από προηγούμενο γάμο του με τη Μαλβίνα Κάραλη είχε μια κόρη.
Τα συλλυπητήρια για τον θάνατο του Γιώργου Πάτσα εξέφρασε η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, το Δ.Σ. και η Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, το ΚΘΒΕ και η ΕΛΣ.
