Εμπνευσμένος από το έργο «Πρώτη Αγάπη» του Ιωάννη Κονδυλάκη, ο Άκης Δήμου γράφει μια παραλλαγή του γνωστού διηγήματος “για την ιερή και την απελπισμένη πρώτη αγάπη” με τίτλο “Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα”, που κάνει πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών το Σάββατο 13 Ιανουαρίου, σε σκηνοθεσία Πάνου Δεληνικόπουλου.
Ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας μάς μιλά για “μια αιφνιδιαστική συνάντηση που σου ανατρέπει πολλά από αυτά τα οποία σχεδίαζες να γράψεις. Την 'Πρώτη Αγάπη' του Κονδυλάκη την ήξερα από πάρα πολύ παλιά και έτυχε να την ξαναδιαβάσω όταν το κείμενο επανεκδόθηκε από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Εξακολουθούσε να με γοητεύει και, πάνω στη συζήτηση μιας νέας θεατρικής συνεργασίας, συμφωνήσαμε ότι ήταν η στιγμή να συνομιλήσουμε με ένα κείμενο του 1919”, εξηγεί ο Άκης Δήμου, που όσο διάστημα δούλευε το κείμενο παρέμενε, όπως λέει, “συνεπαρμένος από τη γλώσσα, από τους ήχους, από τις μυρωδιές, από τους κραδασμούς των αισθημάτων των ηρώων.
“Όταν το κείμενο τελείωσε και πήρε τον δρόμο του, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να ξαναπώ αυτήν την παλιά ιστορία ανεκπλήρωτων ερώτων μέσα από το δικό μου σημερινό βλέμμα και αίσθημα”.
Η ιστορία ξετυλίγεται σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Ένα αγόρι που βρίσκεται στην ηλικία που γεννιέται η επιθυμία και το κορμί ξυπνάει ερωτεύεται για πρώτη φορά μια μεγαλύτερή του γυναίκα.
“Κράτησα τον πυρήνα και την πλοκή της ιστορίας και προσπάθησα, λύνοντας τους κόμπους της αλλά και βρισκόμενος κάθε φορά μπροστά σε καινούργιους, να είμαι όσο το δυνατόν πιο καθαρός και στη γλώσσα και στο αίσθημα των ηρώων. Εκείνο που αναγκαστικά φέρει το συγκεκριμένο κείμενο είναι ένα βλέμμα πάνω σε αυτό που έχει πει ο Κονδυλάκης και το οποίο έχει να κάνει πολύ με αυτά που νιώθουμε και εμείς σήμερα” επισημαίνει ο συγγραφέας, που δεν διστάζει να ομολογήσει πως ανακάλυψε συγγένειες τις οποίες ήξερε, όπως λέει, λίγο - πολύ εκ των προτέρων, σαν αναγνώστης. Προσπάθησε να μην προδώσει τη συγκίνησή του, αλλά ταυτόχρονα επιχείρησε να είναι τόσο ασεβής όσο χρειάζεται, ώστε το κείμενο να φτάσει στους σημερινούς θεατές. Στο τέλος ομολογεί πως όσο ωραίο και να είναι το αποτέλεσμα, πάντα θα υπάρχει ένα νόημα που θα διαφεύγει, το οποίο και θα κληθούν να ανακαλύψουν ο θεατής και ο ηθοποιός. “Αυτή η αγωνία και η κατάφαση με βοηθούν να μην έχω αγκυλώσεις γράφοντας” καταλήγει.
Την ίδια ώρα, ο σκηνοθέτης Πάνος Δεληνικόπουλος υποστηρίζει πως σέβεται πάρα πολύ την αφήγηση τόσο του Κονδυλάκη όσο και του Δήμου, που είναι πάρα πολύ συγκεκριμένη και σαφής.
Εξηγεί πως πρόκειται για μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν έφηβο και μια γυναίκα λίγο μεγαλύτερή του, έναν έρωτας που καταλήγει σε αδιέξοδο για κοινωνικούς αλλά και τυχαίους λόγους, ενώ μέσα στην ιστορία μπλέκεται και μια παράλληλη δράση με έναν άνδρα. “Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το πώς ξυπνάει ο έρωτας στο σώμα και το κορμί, στο μυαλό και στην αίσθηση και πώς διαμορφώνει την εικόνα που έχουμε φτιάξει γι' αυτόν και τον εαυτό μας όταν νεότεροι ερωτευόμασταν χωρίς ενοχές, κάτι που δεν το ξεχνάμε".
"Οι ήρωες είναι άνθρωποι που έχουν αποξενωθεί από το κορμί τους και καταλήγουν να είναι πάρα πολύ μόνοι. Αρνούμενοι το κορμί τους, αρνούνται την ίδια την φύση” επισημαίνει ο σκηνοθέτης, χωρίς να παραλείπει να σχολιάσει τη “βαθιά ποιητικότητα που προσδίδει ο Άκης Δήμου στο κείμενο”.
