“Δραπετεύσαμε από τον πόλεμο, πήγαμε από χώρα σε χώρα, τα σπίτια μας καταστράφηκαν, κοιμηθήκαμε στον δρόμο, πεινάσαμε και λαχταρήσαμε ένα κομμάτι ψωμί”. Σε αυτό το σημείο ο Χασάν, ο 59χρονος πρόσφυγας από τη Συρία, σταμάτησε τη διήγησή του, καθώς ένας λυγμός και δάκρυα που άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του τον εμπόδισαν προσωρινά. Ωστόσο βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει λέγοντας: “Στέλνω μήνυμα σε όλες τις χώρες να μας αγκαλιάσουν, όπως εδώ. Να μην υπάρχουν πόλεμοι και όλοι να ζουν με ειρήνη και αγάπη. Έχω να ακούσω νέα από τη μάνα μου έξι χρόνια. Κι είναι ακριβή η αγκαλιά της μάνας”.
Ο Χασάν ήταν ένας από τους είκοσι πρόσφυγες που συμμετείχαν στο διαδραστικό πρόγραμμα “Face Forward ... into my home” και μίλησαν χθες κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Πρόκειται για βιωματικά εργαστήρια αφήγησης όπου φιλοξενούμενοι πρόσφυγες με έναυσμα έργα από τη συλλογή του μουσείου αφηγούνται προσωπικές τους ιστορίες, φωτογραφίζονται, βιντεοσκοπούνται και τα έργα θα εκτίθενται στο μουσείο έως 31 Ιανουαρίου.
Η 33χρονη Μπιμπίς από το Κονγκό θέλησε, κρύβοντας τη συγκίνησή της, να αφιερώσει ένα λεπτό, όπως είπε, “σε όλους αυτούς που πουλιούνται στη Λιβύη. Που έφυγαν από τη χώρα τους, διάλεξαν τη Λιβύη και είναι σκλάβοι όπου έχει μια τιμή ο καθένας. Σκέφτομαι πολύ αυτό το θέμα και κλαίω εδώ και μια εβδομάδα”, ανέφερε η Μπιμπίς που εμπνεόμενη από το έργο της Τζανίν Αντονί λέει πως “τα νήματα συμβολίζουν τον πόνο και την προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλουμε για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Και η κουβέρτα που η καλλιτέχνις έχει πλέξει είναι η βοήθεια που πρέπει να δίνουμε ο ένας στον άλλο”.
Για μια “πολύ σημαντική ανθρώπινη εκδήλωση, που αναδεικνύει τις σχέσεις και τον σεβασμό, ιδιαίτερα σημαντικών αρχών και αξιών”, μίλησε η διευθύντρια του ΕΜΣΤ Κατερίνα Κοσκινά, χαρακτηρίζοντας την έκθεση “ένα σύνθετο project” πολλών και διαφορετικών σταδίων, όπου πρωτεύει η επικοινωνία και η γνωριμία. Ένα πρόγραμμα που, όπως είπε, είναι σημαντικός ο σεβασμός της διαφορετικότητας και της ετερότητας. Τα έργα του μουσείου, όπως διευκρίνισε η κ. Κοσκινά, αποτελούν μια “ευγενή αφορμή για να πατήσουν οι πρόσφυγες και να ξετυλίξουν το δικό τους κουβάρι απελπισίας, ελπίδας, αναμνήσεων”. Η έκθεση φιλοξενείται σε ένα μουσείο που “ξέρει από νομαδισμό και αλλαγές εστίας”, σημείωσε.
“Θα δούμε τα πρόσωπα να μιλούν όχι γι' αυτό που έζησαν αλλά γι' αυτό που θέλουν να ζήσουν από εδώ και πέρα. Οι άνθρωποι μοιράστηκαν μαζί μας ό,τι πιο δυνατό είχαν μέσα τους”, εξήγησε η υπεύθυνη του προγράμματος και των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του ΕΜΣΤ Μαρίνα Τσέκου και ο φωτογράφος Γιάννης Βασταρδής μίλησε για "την αρχή μιας βαθιάς σχέσης με άγνωστους ανθρώπους".
“Δεν ξεχνώ τους ανθρώπους που δεν έχουν σπίτια κι είναι ακόμα στα νησιά” επεσήμανε ο εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Φιλίπ Λεκλέρ, λέγοντας πως οι πρόσφυγες στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης “συναντιούνται με την τέχνη, δηλαδή με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους”.
“Πίσω από τα στατιστικά υπάρχουν άτομα, οικογένειες, προσωπικές ιστορίες κι η έκθεση μας δίνει τη δυνατότητα να μάθουμε κάποιες από τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων που έφυγαν από τη χώρα τους για να αναζητήσουν μια καινούργια ζωή” υποστήριξε ο κ. Χουρδάς εκ μέρους της Κομισιόν.
Το "Face Forward... into my home" σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από το Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του OHE για τους Πρόσφυγες και με τη χρηματοδότηση του Τμήματος Πολιτικής Προστασίας και Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ECHO), στο πλαίσιο του προγράμματος ESTIA, που παρέχει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και οικονομική στήριξη σε χιλιάδες πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα.
“Το πρόγραμμα ESTIA έχει υποστηρίξει 35.000 άτομα και φιλοξενεί 20.000 σε διαμερίσματα, αριθμός που θα αυξηθεί έως το τέλος του χρόνου”, επεσήμανε ο κ. Χουρδάς.
