Έχω διατυπώσει και άλλοτε την άποψή μου για το θέατρο του Βασίλη Κατσικονούρη. Ένα «σκεπτόμενο», αλλά όχι εγκεφαλικό θέατρο, που δεν φιλοσοφεί ματαίως, δεν κοινωνιολογεί στο κενό, αλλά «δείχνει». Με έργα κατακτημένα, όπως το αξεπέραστο στη νεοελληνική δραματουργία «Γάλα», το «Καγκουρό», το «Καλιφόρνια ντρίμιν» κ.ά. Με την ευκαιρία της νέας παράστασης του τελευταίου στο Θέατρο Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία του Θανάση Χαλκιά, επανέρχομαι.
Σε αυτό το έργο, που θα χαρακτήριζα μονολεκτικά εισηγούμενος τον νεοπαγή όρο «τραγικωμειδύλλιο», ο συγγραφέας μάς αφηγείται με πρωτότυπο τρόπο την ίδια πάντοτε αρχετυπική ιστορία: της ανεξήγητης με τα κοινά κριτήρια εθελούσιας επιστροφής του «ήρωα» (αλλά και κάθε ενός από εμάς) πίσω στο κέντρο του σκοτεινού λαβύρινθου ύπαρξης και Ιστορίας, από τον οποίο είχε μόλις κατορθώσει, με κόπο και πολλούς κινδύνους, να ξεφύγει. Επειδή, όπως είπε κάποτε ο ποιητής - φιλόσοφος: «Αιώνια ποθούμε το μακρύ ταξίδι που την αιώνια επιστροφή πάντοτε ποθεί». Για να βρεθούμε πάλι στην καρδιά του σκότους, πρόσωπο με πρόσωπο με το «τέρας» που δεν είναι άλλο από το θαμπό είδωλό μας ανακλώμενο επάνω σε επιφάνεια παραμορφωτικού καθρέφτη. Να σταθούμε ενώπιοι εμπρός στην εικόνα του «άλλου» μας εαυτού, γυμνοί, χωρίς να στρέφουμε το βλέμμα αλλού, είναι ο πιο μεγάλος άθλος.
«Τέρας για να φοβηθείς και για να γελάσεις», όπως είπε ένας άλλος, «δικός μας» αυτή τη φορά, ποιητής. Αυτή τη γελοία και συνάμα επίφοβη πλευρά του «τέρατος» εκθέτει στο φως ο συγγραφέας με δεξιοτεχνία. Τα τέσσερα πρόσωπα του έργου, δύο αγόρια και δύο κορίτσια τη εποχής μας, που μιλούν (μιμούνται) τη διάλεκτό της, διαποτισμένα από τον «αιώνιο πόθο της αποδημίας που την αιώνια επιστροφή ποθεί», παίζουν με σημαδεμένη τράπουλα μια μοιραία και ανταγωνιστική παρτίδα πόκερ, με έπαθλο την κατάκτηση της υπεσχημένης «Γης της επαγγελίας», που, όμως, δεν θα δουν ποτέ αν δεν ψάξουν πρώτα μέσα τους. Τα τέσσερα νεαρά πρόσωπα του έργου παρασύρονται, έτσι, σε μια τραγικωμική περιπέτεια πλάνης, που προξενεί αρχικά το γέλιο και ύστερα τον οίκτο, αφήνοντας μια πικρόγλυκη γεύση στο στόμα. Η κάθετη περι-πλάνηση θα τους οδηγούσε στο μηδέν αν δεν έσωζε την τελευταία στιγμή το παιχνίδι ως από μηχανής το αινιγματικό χαμόγελο ενός αρχαϊκού κούρου ή κόρης με το οποίο προικίζει ο συγγραφέας γενναιόδωρα το τέλος του έργου, αφήνοντας τον θεατή να συμπλεύσει, με σκεύος τη συμ-πάθεια, στο ονειρικό ταξίδι των νεαρών υπάρξεων, στοχεύοντας να επαναπροσδιορίσει τα δικά του όνειρα.
Η σκηνοθεσία του Θανάση Χαλκιά «βλέπει» κείμενο. Το ρήμα «βλέπω» είναι βασικό για τη θεατρική λειτουργία. Όλες οι λέξεις που ανήκουν στην οικογένεια του «ορώ» εμπεριέχουν την έννοια της γνώσης. Γι' αυτό, το ρήμα «βλέπω» σημαίνει επίσης «καταλαβαίνω» ή «γνωρίζω». Ο σκηνοθέτης της παράστασης στο Επί Κολωνώ Θανάσης Χαλκιάς, με την παράλληλη ιδιότητα του καλού μουσικού, βλέπει και ακούει συγχρόνως το έργο σαν παρτιτούρα και το αποδίδει στη σκηνή αναλόγως, ως ένα «εν δυνάμει» τραγικό δρώμενο πίσω από τη στίλβουσα κωμική επιφάνεια. Όχι μόνο ως «οριζόντια» περιπλάνηση των ηρώων στο συμβατικό χώρο ή χρόνο, αλλά, κυρίως, ως κάθετο μυητικό, εσωτερικό τους ταξίδι στον άχρονο και άτοπο μύθο. Οδηγώντας τέσσερα χαρισματικά νέα παιδιά σε ένα απογειωτικό, «μουσικό» υποκριτικό κρεσέντο. Ο Γιάννης Ιωάννου, η Αγγελίνα Κλαυδιανού, η Σεβίνα Μαραγκού και ο Γιώργος Σύρμας αποτελούν ένα εκλεκτό ισοδύναμο, ενσώματο, «ζωντανό» κουαρτέτο εγχόρδων δωματίου. Με την «ένυλη» μουσική του Κώστα Βόμβολου, τα λειτουργικά σκηνικά και κοστούμια της Γεωργίας Μπούρδα, τους «παίζοντες» φωτισμούς της Ελίζας Αλεξανδροπούλου.
