Δυο ήρωες που προέρχονται από δυο διαφορετικούς κόσμους πρωταγωνιστούν στο έργο του Σάιμον Στίβενς “Ηeisenberg”, που κάνει απόψε πρεμιέρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Παλιός γνώριμος του θεάτρου ο συγγραφέας, καθώς το 2007 είχε ανέβει το έργο του “Μotortown”, αφηγείται στο “Ηeisenberg” τη συνάντηση του Άλεξ και της Τζόρτζι, που τους ερμηνεύουν οι Περικλής Μουστάκης και Κόρα Καρβούνη.
Για μια ιστορία έρωτα, βασισμένου πάνω στη θεωρία της απροσδιοριστίας, μιλά η Κόρα, που υποδύεται μια 42χρονη Αμερικάνα, “ένα πλάσμα πληθωρικό, εξωστρεφές, αλλά μόνο, που εργάζεται ως υπάλληλος σε ένα δημοτικό σχολείο. Η Τζόρτζι έχει έναν γιο. Συναντά τον Άλεξ σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και, δίνοντάς του ένα φιλί στον λαιμό, τον αιφνιδιάζει λέγοντάς του ότι τον μπέρδεψε με τον πρώην σύζυγό της!”.
Κόρα Καρβούνη: “Βαθιά αισιόδοξο έργο”
Άνθρωπος που έχει επιλέξει να ζει μόνος του, ο Άλεξ, διαθέτει ένα παρελθόν με μεγάλες απώλειες. “Συμβιβασμένος με τη ζωή του και ήσυχος, περιμένει τον θάνατό του, όταν η Τζόρτζι εισβάλλει στη ζωή του σαν σίφουνας και οι δυο αντίθετοι αυτοί κόσμοι αλληλοεπηρεάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται”.
Μέσα από την ιστορία ο συγγραφέας μιλά για τη ζωή και το θαύμα της, σχολιάζει η ηθοποιός. “Ο Στίβενς δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να παρατηρεί πως η ζωή είναι πάρα πολύ σύντομη και δεν την εκμεταλλευόμαστε στο έπακρό της, δεν ζούμε, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορείς να ερωτευτείς τη ζωή σου, γιατί η ζωή δεν τελειώνει, εκπλήσσει περισσότερο από όσο νομίζουμε ότι μπορεί. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι ένα βαθιά αισιόδοξο έργο” λέει η πρωταγωνίστρια.
Αυτό που τη συγκινεί και τη γοητεύει σε αυτήν τη γυναίκα είναι το πώς χρησιμοποιεί το χιούμορ ή την πολυλογία της για να κρύψει τον πόνο της. Το καταφέρνει, αν και κάποια στιγμή είναι φανερές οι ρωγμές της, σημειώνει η Κόρα Καρβούνη.
Π. Μουστάκης: “Δυο διαφορετικοί κόσμοι έρχονται κοντά”
Για “ένα έργο συγκινητικό, αισιόδοξο, με χιούμορ, που είναι ταγμένο στο θαύμα της ζωής, ακόμα και όταν στο βάθος βλέπει τον άγγελο του θανάτου” μιλά ο Περικλής Μουστάκης, που υποδύεται τον Άλεξ, έναν Ιρλανδό που η οικογένειά του έχει μετακομίσει στο Λονδίνο στα 11 χρόνια του και ο ίδιος έχει εξοικειωθεί με την έννοια του θανάτου μέσα από τον θάνατο της αδελφής του στα 8 της χρόνια, “ένα καθοριστικό συμβάν στη ζωή του. Ένα πρόσωπο μέσα στη μοναχικότητά του που κουβαλάει και συνδιαλέγεται με το πρόσωπο της αδελφής του σαν να είναι το φάντασμά του, κάτι που ανήκει στον εσωτερικό του κόσμο”.
Ο Άλεξ ζει σε έναν μικρόκοσμο, έχει ένα κρεοπωλείο, που δεν πηγαίνει σχεδόν κανείς και ώρες ατέλειωτες κάθεται πίσω από τη βιτρίνα του και χαζεύει τον κόσμο. “Η ζωή του είναι μαγαζί - σπίτι και βόλτα στην πόλη, όπου περιδιαβαίνει ακούγοντας μουσική”.
Μέσα στην ερημιά του, με την οποία είναι συμφιλιωμένος, εμφανίζεται “εντελώς παράδοξα μια γυναίκα μικρότερη και άλλης ετερότητας, τόσο γεωγραφικά όσο και ψυχικά. Αυτοί οι δυο διαφορετικοί κόσμοι έρχονται κοντά. Ο Άλεξ σαν να έχει προετοιμάσει το έδαφος για να διανοιχτεί με γενναιοδωρία στην ανοικειότητα του άλλου”.
Στην ερώτηση τι είναι αυτό που τον γοητεύει, τον ταράσσει και τον συγκινεί στον Άλεξ, ο Π. Μουστάκης δεν διστάζει να απαντήσει: “Η απόλυτη μοναχικότητά του, σχεδόν έξω από την ζωή και πώς μπορεί να διανοιχτεί με τρομερή γενναιοδωρία σε έναν άλλον ορίζοντα που του φανερώνει ο άλλος άνθρωπος, χωρίς καμία υπολογιστική, λογιστική λογική, αλλά με μια βαθύτατη ηθική λογική”. Σχολιάζει πως είναι χρέος μας να έχουμε φιλοσοφήσει πάνω στην έννοια του θανάτου “για να υπάρξει μια ανανέωση, μια αναγέννηση και μια ανάσταση. Με αυτήν την έννοια ο Άλεξ είναι ώριμος να κάνει το άλμα”.
