“Για μένα αυτή η στοργή ως προς την πόλη είναι πολύ μεγάλη υπόθεση”, λέει για την Αντιγόνη, τον ρόλο της οποίας αναλαμβάνει φέτος, μετά από εσωτερική αντικατάσταση από τον χορό, στο “Επτά επί Θήβας” η Κλειώ - Δανάη Οθωναίου. Και η Ιώβη Φραγκάτου προσθέτει: “Την Ισμήνη την έχω αγαπήσει πάρα πολύ για το πάθος της για τη ζωή. Αγαπά τη ζωή τόσο πολύ όσο και την πόλη".
Οι δυο νέες ταλαντούχες ηθοποιοί που συμφωνούν στην ουσία της παράστασης, μας μιλούν με αφορμή τη μεγάλη περσινή επιτυχία του ΚΘΒΕ που ανοίγει αύριο τα φετινά Επιδαύρια σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις.
Κλειώ Δανάη Οθωναίου : “Η Αντιγόνη είναι πιο δωρική και αυστηρή”
“Η Αντιγόνη ήταν ένας χαμένος ρόλος που συμπληρώθηκε μεταγενέστερα από κάποιον Ρωμαίο, ο οποίος άντλησε στοιχεία από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή. Εκείνο που γνωρίζουμε από τα σπαράγματα είναι πως η Αντιγόνη του Αισχύλου στο “Επτά επί Θήβας” δεν θάβει μόνη τον αδελφό της, αλλά μέρος του χορού συμπορεύεται μαζί της”, μας εξηγεί η Κλειώ Δανάη Οθωναίου που μετακινήθηκε στον ρόλο μετά την περσινή της συμμετοχή στον χορό.
Μετά τον θάνατο του Οιδίποδα η Αντιγόνη επέστρεψε στη Θήβα για να αποτρέψει τη μονομαχία των αδερφών της, οι οποίοι είχανε αναλάβει την εξουσία. Ο πόλεμος των «Επτά επί Θήβας» που ξεκίνησε ο Πολυνείκης κατά του αδελφού του Ετεοκλή επειδή τον είχε αποδιώξει από τη Θήβα, μπορεί να τελειώνει υπέρ της πόλης αλλά και με τον τραγικό θάνατο των δυο ηρώων. Ο νέος άρχοντας, ο Κρέοντας διατάζει τον ενταφιασμό του Ετεοκλή, αλλά απαγορεύει να ταφεί το πτώμα του Πολυνείκη, επειδή ενήργησε ως προδότης. Σε αυτό αντιστέκεται η Αντιγόνη που ενταφιάζει τον νεκρό αδελφό της και αψηφά σε σχέση με την αδελφή της Ισμήνη τους νόμους του Κρέοντα.
“Καλούμαι να παίξω ένα κείμενο έχοντας στο μυαλό μου την Αντιγόνη του Σοφοκλή που επιμένει να θάψει τον αδελφό της προβάλλοντας την περίφημη άρνηση στην εξουσία”, σημειώνει η νεαρή ηθοποιός που αποκαλύπτει : “φέτος την έχουμε αλλάξει την Αντιγόνη που είναι ένα πλάσμα πιο δωρικό, πιο αυστηρό, με πίστη στους θεούς, που συνεχίζει να πιστεύει πως δεν θα αφήσουν τους πολίτες να καταστραφούν. Θεωρεί πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα , προσεύχεται και ελπίζει”.
Αποκαλύπτει πως δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα πράγματα ψυχαναλυτικά. “Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το κορίτσι έχει μια περίεργη σύνδεση και ταύτιση με τη μητέρα της και ενώνεται με τον πατέρα της μέσω της ταφής, εμμένοντας στο μοντέλο που ξέρει, την αιμομικτική αγάπη και την αφοσίωση στους νεκρούς της , τον πατέρα, τη μητέρα και τα αδέλφια της. Η ίδια είναι μετέωρη, δεν είναι ούτε ζωντανή ούτε νεκρή , ανήκει στους ανθρώπους της μέσω της αφοσίωσης και της επιθυμίας του θανάτου μέσω της αυτοκτονίας”.
Μιλά για μια πολύ λιτή παράσταση με συμπυκνωμένη ατμόσφαιρα που διαθέτει μια ειλικρίνεια και “μια αφέλεια μέσα από την οποία βγαίνει το τραγικό”.
Στην ερώτηση τι θα κρατούσε από την Αντιγόνη, απαντά : “Για μένα αυτή η στοργή ως προς την πόλη είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Μέσα στα κείμενα του Αισχύλου καταλαβαίνεις ότι η αγάπη για το όλοι μαζί είναι πολύ ισχυρή και αυτό είναι κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ, καθώς η Αντιγόνη προβάλλεται ως προστάτιδα της πόλης”.
Ιώβη Φραγκάτου : “Η Ισμήνη αγαπά τη ζωή και την πόλη”
Η Ιώβη Φραγκάτου εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς στην περσινή παραγωγή του ΚΘΒΕ, ερμηνεύοντας τον ρόλο της Ισμήνης για την οποία λέει πως “έχει μια καθαρή στάση απέναντι στη ζωή, την οποία αγαπά τόσο όσο και την πόλη. Καθώς το έργο πραγματεύεται την εμφύλια διαμάχη και την εξουσία, για την Ισμήνη το πρώτο είναι η πόλη, το κοινωνικό δημιούργημα των ανθρώπων. Η ίδια είναι προσηλωμένη στους θεσμούς. Αφοσιώνεται στον Ετεοκλή μόνο και μόνο επειδή διεκδικεί την πόλη. Ο Πολυνείκης προδίδει την πόλη φέρνοντας τον στρατό ενάντια σε αυτήν”, αναφέρει.
Χαρακτηρίζει τη μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα “πολύ σύγχρονη”, προσθέτοντας πως “από την τραγωδία σώζονται μόνο τα 2/3 του κειμένου και ένα μικρό 1/3 που θυμίζει κάτι από όλα αυτά που ζούμε σήμερα.
Την Ισμήνη την έχω αγαπήσει πάρα πολύ για το πάθος της για την ζωή ενώ αυτό για την οποία την έχουμε συνηθίσει είναι η συντηρητική της πλευρά και η ταύτιση με τον νόμο. Η ματιά του Γκραουζίνις αναδεικνύει κάτι πολύ ομαδικό. Η στιγμή του θρήνου είναι ανεπανάληπτη, καθώς και η σκηνή της πάλης των δυο αδελφών και το οξύμωρο του εναγκαλισμού και ο τρόπος που το έχει αποδώσει ο σκηνοθέτης, καθώς οι νεκροί Ετεοκλής και Πολυνείκης παραμένουν όρθιοι και αγκαλιασμένοι από την πόλη τους”, καταλήγει η ηθοποιός.
