Η υπερπληθώρα παραστάσεων του θεατρικού χειμώνα μετέβαλε σε πρακτικώς αδύνατη την παρακολούθηση όλων. Δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο τη θέση του κριτικού, υποχρεωμένου να επιλέξει ποιες να περιλάβει και ποιες να αφήσει εκτός της ροής του εβδομαδιαίου σχολιασμού του. Θα επιχειρήσω να άρω εν μέρει την αδικία καταγράφοντας συνοπτικά, με καθυστέρηση έστω, εντυπώσεις και κρίσεις από παραστάσεις του χειμώνα που δεν βρήκαν εγκαίρως τη «σειρά» τους.
«Το ζευγάρι της χρονιάς» του Γιάννη Ξανθόπουλου στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», σκηνοθετημένο από τον ίδιο. Ένα πολιτικό θρίλερ με στοιχεία ανατρεπτικής σάτιρας που εξελίσσεται απρόοπτα, αιφνιδιάζοντας ευχάριστα τον θεατή στο φινάλε. Με στέρεη γραφή και στέρεο μύθο, διαθέτει ακόμη, πράγμα μάλλον σπάνιο, καθαρή ματιά επάνω στα συσσωρευμένα καταστατικά προβλήματα που μας απασχολούν, ως Πολιτεία και ως κοινωνία, τα τελευταία πενήντα - εξήντα χρόνια. Δεν προτείνει λύσεις εν σπουδή, αλλά θέτει ιεραρχικά τα θέματα.
Η σκηνοθεσία κινεί τα πρόσωπα του έργου με λόγο γνώσης αποσπώντας καλές υποκριτικές: από τον πάντα ετοιμοπόλεμο Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, την ευαίσθητη, με ευαίσθητες κεραίες Ιωάννα Πηλιχού, τον αιχμηρό Δημήτρη Κοτζιά και τον έκτακτο Φώτη Θωμαΐδη. Σκηνικά (Ιωάννα Κατσιαβού), κοστούμια (Νικόλ Παναγιώτου), φωτισμοί (Βασίλης Κλωτσοτήρας) και η ζωντανή μουσική (Γιώργος Χατζής) συν-σκηνοθετούν.
«Το φως του Γκαζιού» του Πάτρικ Χάμιλτον, ένα καλογραμμένο κοσμαγάπητο «βικτωριανό θρίλερ» (θέμα του η ψυχολογική χειραγώγηση), που θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους. Στο Θέατρο «Βεάκη», μεταφρασμένο και σκηνοθετημένο από τον Αλέξανδρο Κοέν, που, επιπλέον, προικίζει το έργο με ένα δικό του φινάλε, πολύ φοβάμαι δραματουργικά αδικαίωτο.
Με χορταστικά σκηνικά - κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα, επιβλητικούς φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, πλούσιες, τονισμένες ανάγλυφα υποκριτικές. Διακρίνονται ο Στέφανος Κυριακίδης για την πείρα και τη στόφα του, η Τάνια Τρύπη για το ελεγχόμενο εκρηκτικό της ταμπεραμέντο, η Μελίνα Βαμβακά για τη στέρεη, δωρική περσόνα της. Οι νεότεροι Αλίκη Μπόμποτα και Παναγιώτης Πετράκης καταθέτουν την ψηφίδα τους.
«Το φαινόμενο του θερμοκηπίου» στο «Studio Μαυρομιχάλη». Ένα έργο της νεαρότατης, υποσχόμενης, ηθοποιού συγγραφέως και άλλα πολλά Δήμητρας Στάικου (συγκρατήστε αυτό το όνομα). Ένα εξαιρετικά γραμμένο και ομόλογα σκηνοθετημένο από τον Τάκη Παρασκευόπουλο «κυκλικό» ψυχολογικό θρίλερ («λούπα»), «φευγάτο» και συγχρόνως γειωμένο, γύρω από ένα θέμα καθημερινό και αιώνιο μαζί (εξαφάνιση ηλικιωμένου).
Με ευφυή σκηνικά - κοστούμια (Ηλίας Γαβριήλ, Μαρίνα Μπασέτα), με καλόδεχτους ήχους (Αλέξανδρος Πετράτος) και, κυρίως, με ρόλους κουρδισμένους σαν μέρη ενός έξυπνου, νοήμονος μηχανισμού. (Οι καλές: Ελένη Τζαγκαράκη, Βίκυ Κουκουτσίδη, Δήμητρα Στάικου). Το ενδιαφέρον του κοινού μένει αμείωτο ώς την ανατροπή του τέλους, που, βέβαια, δεν σας αποκαλύπτουμε.
“Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου σε ένα άδειο κουτί πίτσας» της ΄Ερσης Νιάωτη, πάλι στο «Studio Μαυρομιχάλη». Ασυνήθιστος τίτλος για ένα ασυνήθιστο έργο, που έχει ως θέμα του μια, εν τέλει, όχι τόσο ασυνήθιστη ασθένεια των καιρών μας: το διπολικό σύνδρομο νευρικής ανορεξίας - βουλιμίας. Η επιστημονική του ονομασία είναι: «Διαταραχές πρόσληψης τροφής» (ΔΠΤ), με κύριες εκφάνσεις την ψυχογενή ανορεξία και την ψυχογενή βουλιμία. Το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η έντονη ανησυχία του ατόμου για το βάρος του και τη διάπλαση του σώματος καθώς και η «έμμονη σκέψη» και ενασχόλησή του με την πρόσληψη της τροφής.
Το έργο της Έρσης Νιαώτη, όπως η ίδια δηλώνει σε συνέντευξή της στην Ηρώ Αργυράκη (περιοδικό «30 ημέρες υγείας» τ. 116), βασίζεται σε προσωπικά βιώματα: «Δεν αποτελεί μια προσπάθεια ψυχοθεραπείας, είναι ένα αυτόνομο έργο, ανοικτό σε αναγνώσεις, που μας μιλάει για τα προβλήματα των διατροφικών διαταραχών μιας νέας γυναίκας. Ο τίτλος συνοψίζει με χιούμορ και σαρκασμό την ουσία του έργου: τραγικό και αστείο μαζί».
Η Στέλλα Κρούσκα σκηνοθετεί και παίζει μέσα στο λειτουργικότατο σκηνικό του Διονύση Μανουσάκη, κάτω από την ωραία μουσική του Σταύρου Γασπαράτου. Τα δίνει όλα με πάθος, χορεύει, τραγουδάει και ακροβατεί, ζωντανεύει, κάνει οικείο το δύσκολο κείμενο. Μια ερμηνεία άμεση, ειλικρινής, ζεστή και «από καρδιάς», κατόρθωμα σωματικότητας.
