Η παράσταση "Follicle - Θύλαξ" σε σκηνοθεσία Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου ανέβηκε ξανά για λίγες μέρες στο Bios, πριν αρχίσει την πορεία της σε σκηνές του εξωτερικού. Πρόκειται για μια περφόρμανς που ενώ δεν έχει ως βασική της πρόθεση την απεύθυνση στο εφηβικό κοινό, ωστόσο είναι μια παράσταση που αφορά ακριβώς την επίπονη διαδικασία ενηλικίωσης, καθώς εστιάζει στην προσπάθεια των εφήβων να «απελευθερωθούν» από τα «δεσμά» της οικογένειας και να χαράξουν το δικό τους μικρό και ανασφαλή δρόμο.
Η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από τα αποσπάσματά της: Μια έφηβη κόρη, μια απούσα ή «διαφεύγουσα» μητέρα, ο μονίμως απών πατέρας, το υπηρετικό προσωπικό, η δασκάλα - δίοδος για τον έξω κόσμο, ο αγαπημένος κουρέας της γιαγιάς και φυσικά η ηγεμονική φιγούρα της γιαγιάς που, ενώ σκηνικά δεν βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, είναι παρούσα και κραταιή. Η γιαγιά εξάλλου είναι ο σκηνοθέτης του μικρού κόσμου στον οποίο ζει η έφηβη. Ορίζει τον κόσμο, ορίζει τον χώρο, ορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων που ζουν εντός του. Ο μικρόκοσμος της γιαγιάς είναι μεταφορικά και ο θύλακας εντός του οποίου ζει περίκλειστα η έφηβη εγγονή. Μια εγγονή που απάδει από την αισθητική της γιαγιάς, τις προσδοκίες της γιαγιάς, τις απαιτήσεις της γιαγιάς. Η εγγονή που γεννιέται με στραβισμό και μακριά μαλλιά - πλοκάμια, τα οποία η γιαγιά φροντίζει να της τα κόβει μονίμως ο κουρέας της οικογένειας. Τα μαλλιά εξάλλου είναι αυτά που συνδέουν στον μεταφορικό κόσμο του "Follicle", την προστατευμένη «αιχμαλωσία» με την προσπάθεια απόδρασης προς τον έξω κόσμο και την εμπειρία του από την έφηβη εγγονή.
Ο καλά οργανωμένος «θύλακας» έχει ως κέντρο του τον περίκλειστο πλούσιο κήπο του σπιτιού της γιαγιάς. Είναι ένας κήπος που αφηγηματικά απηχεί στο μεσαιωνικό ιδεώδες του hortus conclusus, ενώ φιλμικά παρουσιάζεται μέσα από αποσπασματικά καρέ.
Στην περφόρμανς η φυσική παρουσία της έφηβης -με πολύ ενδιαφέρουσα παρουσία στην απόδοση του ρόλου της Φαίδρας Σούτου- έρχεται να «σχολιαστεί» φιλμικά από την παρουσία προσώπων που προβάλλονται στον τοίχο. Η προβαλλόμενη εικόνα, οι ήχοι και η κίνηση της ηθοποιού συνδιαλέγονται εύστοχα, δημιουργώντας ένα σύμπαν όπου ο κήπος αποτελεί το όριο με το άγνωστο και το απευκταίο. Ο άδειος χώρος στο Bios εικονογραφεί δυνάμει, διά της απουσίας οποιουδήποτε σκηνογραφικού σχολίου, την εμπειρία του «έξω», μιας αχαρτογράφητης περιοχής όπου η έφηβη θα περιπλανηθεί αναπόδραστα.
Το παιχνίδι της απουσίας και της παρουσίας, του μέσα και του έξω, της αφήγησης αρχιτεκτονικών σημείων και προσωπικών εντυπώσεων, η κίνηση που δεν έχει εννοιολογικό στόχο, ο πολλαπλασιασμός το ήχων και η ξαφνική σιωπή, η χρήση του φιλμ και η άδεια επικράτεια της σκηνής, ο κήπος και το «έξω», «ο έξω κόσμος-ο λίγος δρόμος» (που κατά καιρούς επαναλαμβάνει η έφηβη) συνθέτουν ένα ενδιαφέρον σκηνικό πείραμα που αφορά το εφηβικό κοινό. Η περφόρμανς της Αναγνωστοπούλου έχει δυναμική και αναδεικνύει την αναστοχαστική διάθεση της σκηνοθέτιδας. Ωστόσο, τόσο η επιλογική σκηνή, όσο και κάποια σημεία σιωπής θα μπορούσαν να «ξανακοιταχτούν» επιτελεστικά, ώστε να μη χαλαρώνει και έτσι να καθίσταται συμβατική η σκηνική επιτέλεση.
Το σύμπαν του "Follicle" δεν είναι φωτεινό ή πολλά υποσχόμενο. Δεν είναι ούτε σκοτεινό ή αρραγές. Απλά υφίσταται. Και εξαρτάται από τη βούληση του προσώπου αν θα υπερβεί το όριο του περίκλειστου κήπου, αν θα αμφισβητήσει την ηγεμονία της γιαγιάς - μητριαρχικής φιγούρας ή θα επιλέξει να βυθιστεί εντός του. Ο κάθε έφηβος εξάλλου χρειάζεται να αναμετρηθεί με όσα συγκρότησαν την παιδική του ηλικία. Το αποτέλεσμα αυτής της αναμέτρησης τόσο στη ζωή όσο και στη σκηνή δεν έχει τελικότητα.
