"Μόνο αν υποθέσει κανείς την απουσία του Βιζυηνού ως διηγηματογράφου από τα ελληνικά γράμματα, θα μπορούσε ίσως να κατανοήσει πληρέστερα την ιδιαίτερη σημασία της ύπαρξής του σαν δημιουργού. Θα έμοιαζε πιθανόν, σαν να έλειπε ο Καβάφης από την ποίηση ή ο Χατζιδάκις από τη μουσική". Αυτό υποστηρίζει ο Δήμος Αβδελιώδης, που επιστρέφει από σήμερα στα γνώριμα και αγαπημένα λημέρια του, σκηνοθετώντας το «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» του Γ. Βιζυηνού με την Ιωάννα Παππά στην ερμηνεία, το οποίο θα παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις, Ιάκχου 19 στο Γκάζι.
"Ο ίδιος ο Βιζυηνός, στην έναρξη του διηγήματός του, παραθέτει το γοητευτικό παραμύθι του μικρού Ραφτόπουλου (ο νεαρός Βιζυηνός) με τη νεράιδα / μητέρα τέχνη, δημιουργώντας έτσι μια θαυμάσια παραβολή του τρόπου της λειτουργίας και του σκοπού της τέχνης, που τίθεται με όρους δραματουργικής και αισθητικής αρτιότητας τέτοιας, ώστε το έντεχνο της κατασκευής να είναι αθέατο, ανεπαίσθητο" σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Πρόκειται για μια νέα σκηνοθεσία του αριστουργήματος του μεγάλου Θρακιώτη πεζογράφου και ποιητή, μια βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, όταν, πριν κλείσει ακόμα τα δέκα του χρόνια και μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα, η μητέρα του τον στέλνει στην Κωνσταντινούπολη για να μάθει την τέχνη του ράφτη στο εργαστήριο ραπτικής ενός γέροντος συγγενούς τους, ο οποίος του συμπεριφέρθηκε με μεγάλη σκληρότητα, ενώπιον όλων των κατά πολύ μεγαλύτερών του μαθητευομένων ραπτών, κάνοντας το μικρό ραφτόπουλο να ζήσει απροετοίμαστο και ανυπεράσπιστο μια βάναυση φυλακή.
"Ο δραματικός αυτός εγκλεισμός του γίνεται η αιτία να γράψει ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όχι μόνο γιατί είναι ένα δραματουργικό επίτευγμα πιστό στο πανανθρώπινο πνεύμα και τον παιγνιώδη χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και γιατί είναι το πιο ευφυές και γοητευτικό έργο που γράφτηκε ποτέ για να κατανοήσουμε την αιτία, τον σκοπό και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κάθε τέχνης, όσο και τον χαρακτήρα αυτών που φιλοδοξούν να την υπηρετούν" καταλήγει ο Δ. Αβδελιώδης.
