Τις πρωτοφανείς συνθήκες που βιώνουν χορευτές και οι χορογράφοι στην Ελλάδα, όπως το “αδιαβάθμητο δίπλωμα, την ανυπαρξία “κωδικού επαγγέλματος στο ΙΚΑ, προκειμένου να αμείβονται αξιοπρεπώς για τις ώρες εργασίας τους”, τη συνταξιοδότηση στα 67 καθώς και την “έλλειψη διαφάνειας στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα κρατικά ιδρύματα χορού” καταδεικνύουν στο μήνυμά τους το σωματείο εργαζομένων στον χώρο του χορού και η πρόεδρός του Αγγελική Στελλάτου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Χορού.
Στο μήνυμα αναφέρεται χαρακτηριστικά: “Στην Ελλάδα ο χορός δεν γιορτάζει, δεν γιόρτασε ποτέ, πολύ δε περισσότερο υπό τις συνθήκες που βιώνουμε στην παρούσα χρονική συγκυρία. Ο χορευτής στην Ελλάδα αφιερώνει αναρίθμητες ώρες δουλειάς και προπόνησης για την τεχνική και δημιουργική του αρτιότητα, άπειρα χρήματα για να σπουδάσει και τελικά το δίπλωμά του είναι αδιαβάθμητο και δεν έχει επαγγελματική κατοχύρωση αντίστοιχη με τη σπουδή του αυτή, παρά μόνο εξισώνεται με τον ανειδίκευτο εργάτη, με αποτέλεσμα να πετιούνται όλοι οι κόποι του στον κάλαθο των αχρήστων.
Ο χορευτής και ο καθηγητής χορού στην Ελλάδα παλεύουν ακόμη να αποκτήσει το επάγγελμά τους κωδικό επαγγέλματος στο ΙΚΑ, προκειμένου να αμείβονται αξιοπρεπώς για τις ώρες εργασίας τους.
Ο χορευτής στην Ελλάδα θα συνταξιοδοτηθεί στα 67 (σε αντίθεση με άλλες πόλεις της Ε.Ε., που η συνταξιοδότηση των χορευτών έρχεται στα 45 τους χρόνια!!), ρύθμιση άνευ αντικειμένου γιατί δυστυχώς το επάγγελμά του τείνει να έχει ημερομηνία λήξης λόγω των φυσικά διαρκώς μειούμενων αντοχών του.
Στην Ελλάδα του 2017 δεν υπάρχει διαφάνεια στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα κρατικά ιδρύματα χορού.
Στην Ελλάδα ο χορός δεν γιορτάζει στις 29 Απριλίου.
Γιορτάζει κάθε μέρα και πάντα μέσα από τους ανθρώπους που τον κρατάνε ζωντανό, υπηρετώντας τον με κόπο, πόνο, πολύ ιδρώτα, αλλά και πείσμα, σθένος, δύναμη και προσωπική θυσία.
Το ΣΕΧΩΧΟ δημιουργήθηκε από αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους".
Έχοντας στόχο την πρόοδο, την εξέλιξη και προώθηση της Τέχνης μας, διεκδικώντας ουσιαστική και ανταποδοτική μόρφωση, ασφάλιση και εργασιακή αξιοπρέπεια. Όλοι μαζί, συζητώντας, αλληλεπιδρώντας, βοηθώντας και συμμετέχοντας, μπορούμε να ανατάξουμε αυτό το τοπίο εργασιακής και καλλιτεχνικής ανασφάλειας.
Ενώνοντας τις φωνές μας και με κινήσεις προσεγμένες και δουλεμένες στην παραμικρή λεπτομέρεια -όπως η Τέχνη μας απαιτεί-, με κατάρτιση τεχνική, αλλα και με φαντασία, με επιμονή και υπομονή, με αφοσίωση, καρτερικότητα και πείσμα για να 'βγούνε στα φώτα της σκηνής' οι κόποι της δημιουργίας μας και η πραγματοποίηση των στόχων και των ονείρων μας!
Για την Τέχνη μας, την αγάπη μας, τη ζωή μας!
Για τον αιώνιο και αναντικατάστατο συνοδοιπόρο μας, τον χορό”.
