Μια δική της -εξαιρετικά εμπνευσμένη- σύνθεση από ρωσικά παραδοσιακά παραμύθια και έντεχνα διηγήματα των Τσέχωφ, Αντρέγιεφ, Γκόρκι, με μόνιμο άξονα το παιδί και τη φυσική και πνευματική του υπόσταση στην κοινωνία, σκηνοθετεί εκλεκτά στο «Μπετόν 7» η Μαρία Φραγκή. Τόσο τα επιλεγμένα παραμύθια όσο και τα διηγήματα διερευνούν και αποκαλύπτουν πώς βλέπουν τα παιδιά τη ζωή, πώς τη νιώθουν και πώς είναι μέσα τους.
Η αίσθηση αυτή μιας αδιαπραγμάτευτης ενότητας του εσωτερικού με τον έξω κόσμο, που μόνο κάποια προικισμένα παιδιά διαθέτουν, έχει διαποτίσει, κατά τον ανθρωπολόγο Μπρούνο Μπετελχάιμ, το έργο των Ρώσων δημιουργών. Οι ήρωες της ρωσικής παράδοσης συναντώνται με τα οικουμενικά ψυχολογικά αρχέτυπα, εκφράζουν εσωτερικές συγκρούσεις και συγχρόνως υποδεικνύουν τον τρόπο λύσης τους.
Ανάμεσα στα πρόσωπα του παραμυθιού δεσπόζει με την επιβλητική παρουσία της η δαιμόνισσα Μπάμπα Γιάγκα, που βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη σύναξη των πλασμάτων της νύχτας μέσα στα βαθιά ρωσικά δάση. (Με αυτό το πρόσωπο παραμυθιού συμβαίνει να έχω μεγαλώσει). Για όσους δεν τη γνωρίζουν, είναι μια κακιά μάγισσα που ζει σε ένα ξύλινο σπιτάκι το οποίο διαθέτει... πόδια κότας. Η Μπάμπα Γιάγκα δεν είναι άνθρωπος, είναι ένα στοιχειό του δάσους που παρασύρει τους παραπλανημένους διαβάτες, κατά προτίμηση τα μικρά παιδιά χαμένα μέσα στην άγρια βαρυχειμωνιά... για να τα φάει.
Έχει γι’ αυτό τεντώσει στο δάσος ένα σχοινί με απλωμένες τις μακριές, άσπρες τρίχινες πουκαμίσες της, τα άδεια μανίκια των οποίων σηκώνονται κάθε φορά, δείχνοντας στους ανήξερους διαβάτες και στα αθώα παιδιά τον δρόμο για το σπίτι της, όπου τα περιμένει έτοιμη η χύτρα σε αναμμένη φωτιά... Αυτό είναι το ρωσικό παραμύθι, συγγενικό του γνωστού μας «Κοντορεβυθούλη».
Αυτός είναι ο παραδοσιακός παραμυθητικός πυρήνας της σύνθεσης, δίπλα στον έντεχνο, λογοτεχνικό των διηγημάτων, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει η ιστορία του μικρού ορφανού Κόλια, που έχει πέσει θύμα εκμετάλλευσης από τον απάνθρωπο «αφέντη» και γράφει ένα γράμμα στον (ήδη νεκρό) παππού του, να έρθει να τον ελευθερώσει από την «κόλασή» του.
Στα ενδιάμεσα διαστήματα ο μικρός Κόλια ενδύεται στα όνειρα και στη φαντασία του τα πρόσωπα όλων των άλλων παραμυθιών και διηγημάτων, για να γίνει στο τέλος, όχι μόνο στη φαντασία και στο όνειρο αλλά στην πραγματικότητα, μιας και οι δύο αυτοί χώροι αλληλοτέμνονται, ο ήρωας που θα νικήσει τη μοχθηρή δαιμόνισσα Μπάμπα Γιάκα, θα λύσει τα μάγια της και θα ελευθερώσει τα αδέρφια του.
Η Μαρία Φραγκή συνδυάζει με άψογο τρόπο, ποιητικά, το υλικό του ονείρου και την ύλη της πραγματικότητας, την αλήθεια του μύθου και το «ψεύδος» της τέχνης (περιβόλι σπαρμένο αλήθειες και ψέματα θα το έλεγε ο Πλάτων), για να υφάνει ένα καινούργιο κείμενο, πρωτότυπο, το οποίο σκηνοθετεί με φαντασία και τόλμη, θυμίζοντάς μας, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, την αξέχαστη πρώιμη ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν».
Σε μια παράσταση διασκεδαστική και διδακτική, με τον τρόπο που εννοούσε ο Μπρεχτ. Το επίκαιρο τέλος της οποίας διδάσκει να μην φοβόμαστε την «κακιά μάγισσα» που μας έχει καθίσει για τα καλά στον σβέρκο και τη δυναμώνει ο φόβος μας ο ίδιος. Ότι δεν είναι ανίκητη και ότι αρκεί να δειχθούμε απέναντί της άφοβοι, για να τη δούμε να παθαίνει ό,τι η Σφίγγα στον μύθο του Οιδίποδα, μόλις άκουσε ως απάντηση στο αίνιγμά της τη λέξη «άνθρωπος». Έπεσε και τσακίστηκε.
Οι νέοι ως επί το πλείστον ηθοποιοί καθοδηγούνται σωστά και ταυτόχρονα οδηγούν, με τα δικά τους αυτοδύναμα, αυτόφωτα μέσα χωρίς, να παρεκκλίνουν, το όχημα της παράστασης στο προδιαγεγραμμένο τέλος, με χορό και με τραγούδι, διατηρώντας το ξέχωρο, κερδισμένο οικείο σε αυτούς ύφος: Νικολέττα Γκριμάνη, Νερίνα Ζάρπα, Γιώργος Πέππας, Γιώργος Ρουστέμης, Σάντυ Σπυρίδη. Κοστούμια και σκηνικά, αναπεπταμένης φαντασίας, της Σάντρας Στεφανίδη. Δημιουργική σύνθεση ήχων - μουσικής, Άννα Μουζάκη. Τα ωραία video είναι της Αναστασίας Μελέτη.
