Live τώρα    
22°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
22 °C
20.2°C23.5°C
2 BF 43%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
20 °C
16.6°C22.9°C
2 BF 45%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
17 °C
17.1°C21.5°C
2 BF 64%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.2°C21.1°C
1 BF 62%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
18 °C
17.9°C17.9°C
0 BF 59%
WEST SIDE STORY / Προβλέψιμες δυσχέρειες ενός τολμηρού εγχειρήματος
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

WEST SIDE STORY / Προβλέψιμες δυσχέρειες ενός τολμηρού εγχειρήματος

Είχαμε ήδη παρακολουθήσει το κορυφαίο έργο στην ιστορία του μιούζικαλ, το «West Side Story» του Leonard Bernstein, κατά τον πρώτο κύκλο τριών παραστάσεων του Ιουλίου 2016 στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, με άξονα την «Καμεράτα - Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής» υπό τον πολύπλευρο ρεαλιστή της μπαγκέτας που ακούει στο όνομα Γιώργος Πέτρου. Τότε ο κάματος μιας μακράς εργασιακής ημέρας μάς είχε αναγκάσει να αποχωρήσουμε μετά το διάλειμμα που χώριζε την πρώτη από τη δεύτερη πράξη. Σήμερα (19/10/2016), αξιολογούμε, περισσότερο κατασταλαγμένα, τόσο την ωρίμανση της παραγωγής και των συντελεστών στους ρόλους τους όσο και τους δικούς μας προβληματισμούς, αρχικούς και επιγενόμενους.

Οκτώ χρόνια μεσολάβησαν ανάμεσα στις 6 Ιανουαρίου 1949, την ημέρα σύλληψης της ιδέας σύνθεσης ενός μιούζικαλ πάνω στην επικαιροποιημένη ερωτική ιστορία του «Ρωμαίου και Ιουλιέτας», και στις 19 Αυγούστου 1957, οπότε και ο καρπός της μακράς κυοφορίας είδε το φως του κόσμου σε μια σκηνή του Μπροντγουέι. Αν πιστέψουμε το ημερολόγιο του μουσουργού, όπως ο ίδιος το δημοσίευσε με την ευκαιρία της κυκλοφορίας, στα 1985, της ηχογράφησης υπό τη διεύθυνσή του (Deutsche Grammophon 0289 457 1992 4 CD DDD GH), στη διάρκεια της σύνθεσης τόσο ο «Λέννυ» όσο και οι συνεργάτες του, ο σκηνοθέτης και χορογράφος Jerome Robbins, ο λιμπρετίστας Arthur Laurents και ο στιχουργός και συνθέτης Stephen Sondheim, βασανίσθηκαν αρκετά για τον «Ρωμαίο» του, όπως τον αποκαλεί. Στο κείμενο αυτό η αρχική ιδέα αποκαλύπτεται ως προσπάθεια «για ένα μιούζικαλ που θα εξιστορούσε την τραγική ιστορία με όρους μουσικής κωμωδίας (musical comedy), χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τεχνικές της μουσικής κωμωδίας χωρίς ποτέ να πέφτει στην παγίδα της όπερας».

Η πρόθεση αυτή έμελλε ωστόσο να μετασχηματισθεί ριζικά. Από την πρώτη παράσταση της Νέας Υόρκης, οπότε «σαράντα παιδιά... τραγουδώντας πεντάφωνη αντίστιξη ηχούσαν όπως ο παράδεισος» και δικαιολογούσαν την επιλογή να μην επιστρατευθούν «τραγουδιστές» (τα εισαγωγικά είναι επίσης του Μπερνστάιν), φθάσαμε στην ιστορική πλέον δική του ηχογράφηση, η οποία συνιστούσε, σημειωθήτω, τη μοναδική περίσταση που εκείνος ηγήθηκε ερμηνευτικά του πιο δημοφιλούς έργου του. Σε αυτήν, λοιπόν, και αντίθετα με τις αρχικές διακηρύξεις, έμελλε να αξιοποιήσει αποκλειστικά λυρικούς καλλιτέχνες, να προκρίνει δραστική συμπύκνωση των διαλόγων και να επιστρατεύσει τα δικά του φυσικά τέκνα για την πρόζα ανάμεσα στον Τόνυ και τη Μαρία, οι οποίοι επιπροσθέτως, για το μουσικό μέρος, άκουγαν στα περίλαμπρα και ήδη ώριμα ονόματα της Kiri Te Kanawa και του José Carreras. Με αυτές τις επιλογές, λοιπόν, όπου ακόμη και για το ουτοπικό «Somewhere» του ανώνυμου «girl» επιστρατευόταν μια Marilyn Horne, ο Μπερνστάιν συνομολογούσε στην πράξη ότι, όπως συμβαίνει και με τον εγγύτερο ανιόντα συγγενή του μιούζικαλ, την οπερέτα, οι ρόλοι απαιτούν σπουδαίους άδοντες υποκριτές για να δικαιωθούν, ασχέτως αν αυτοί δεν είναι ηλικιακά πιστευτοί, ενώ οι διάλογοι πρέπει να περιορίζονται στη λειτουργικά αναγκαία σύνδεση των μουσικών μερών, ώστε το έργο να αποκτά συνεκτικότητα (υπό τον Μπερνστάιν η α’ πράξη διαρκεί 51 λεπτά και η δεύτερη μόλις 27!).

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε δεν συντόμευσε τους διαλόγους, με πιο μοιραίες συνέπειες στη δεύτερη πράξη, όπου, με δεδομένη την ομολογημένη αποτυχία του Μπερνστάιν να συνθέσει μια μεγάλη τελική άρια για τη Μαρία, το φινάλε απέβη μια μακρά και αμήχανη αντικλίμακα. Από την άλλη πλευρά, οι χορογραφίες του John Todd, ζωηρές, δυναμικές και γεμάτες συγκρουσιακή ενέργεια στις ομαδικές σκηνές των οδομαχιών της α’ πράξης, μας άφησαν δυστυχώς με την τραυματική επίγευση της σκηνής του Εφιάλτη στη δεύτερη, που θύμιζε μάλλον άνευρη διαδήλωση... νοσηλευτικού προσωπικού.

Αν και καλύτερα «ρονταρισμένη» από εκείνην του πρώτου κύκλου, και παρά τη σταθερή αξία της ενδιαφέρουσας και συμμετοχικής δήλωσης του Πέτρου και της Ορχήστρας του, η παράσταση εν τέλει δεν κατέλειπε αξιομνημόνευτη εντύπωση, τουλάχιστον στην αδηφάγο απόσταση ενός θεατή από την αχανή σκηνή της συγκεκριμένης αίθουσας. Στη διδασκαλία του Πάρι Μέξη ο Τόνυ του τενόρου Γιάννη Καλύβα εισέφερε τραγούδι με αξιέπαινες λεπτότητες φραστικής, παρέμεινε όμως υποκριτικά ένα άβουλο «βουτυρόπαιδο», η Μαρία της Μαρίνας Σάττι ποτέ δεν υπερέβη το επίπεδο της συμπαθούς αλλά ωχρής σουμπρέτας, ενώ και οι υπόλοιποι, ενθουσιώδεις νέοι και μετρίως πειστικοί πρεσβύτεροι, όλοι φιλότιμα αγωνιζόμενοι, δεν κατόρθωσαν μολαταύτα να άρουν την επιμελώς προετοιμασμένη εκδήλωση σε επίπεδο πολύ ανώτερο μιας οιονεί «μαθητικής». Το δίχως άλλο προειδοποίηση προς κάθε ενδιαφερόμενο για περισσότερη περίσκεψη ενώπιον ενός ΠΟΛΥ απαιτητικού είδους...

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL