Μια συνταγή για σοκολατένιο γλυκό επιτελείται επί σκηνής. Για την ακρίβεια, τα υλικά που χρειάζονται για να φτιαχτεί η Σοκολατόπιτα στο θέατρο Κνωσός, αποκτούν υπόσταση, φωνή, πολιτική άποψη και εντέλει αναστοχασμό, αναλύοντας την προβληματική της φιλίας, των φλερτ, της συνεργασίας, της αξίας των στόχων, της συλλογικότητας, της διαφωνίας, της επαναστατικότητας. Η Σοκολατόπιτα (κείμενο - σκηνοθεσία: Νίκη Τσέτικα) αποτελεί πρωτότυπο σκηνικό εγχείρημα που απευθύνεται σε παιδιά από 8 ετών και πάνω μέχρι και το κατώφλι της εφηβείας. Στην παράσταση, το αυγό, η ζάχαρη, το βούτυρο, το αμύγδαλο, το αλεύρι, ο καφές, προσωποποιούνται και αναλαμβάνουν κοινωνικούς ρόλους μέσα σε ένα τσέρκι για γλυκά, το οποίο αποτελεί το λιτό και συνάμα έξυπνο, σκηνικό εύρημα (σκηνικά-κοστούμια: Μ. Καραθάνου). Η σκηνική δράση αφορά στη διαδικασία ανάμιξης και εντέλει «συνεργασίας» των υλικών - προσώπων για έναν κοινό, ωφέλιμο σκοπό, δηλαδή την παρασκευή ενός λαχταριστού γλυκού. Το σενάριο είναι ευφάνταστο και εκδιπλώνεται μέσω μιας έξυπνης και ρυθμικά σφιχτής σκηνικής διαλεκτικής. Η καλή γλωσσική επεξεργασία, ο καλοστημένος αντίλογος, το μοντέρνο χιούμορ εμπλουτίζουν σημαντικά την αρχική σύλληψη. Οι ρόλοι συντάσσονται με τη λογική της προσωποποίησης των υλικών. Έτσι η ζάχαρη, το βούτυρο και το αλεύρι παρασταίνονται ως κορίτσια, ενώ ο καφές, το αμύγδαλο και το αυγό είναι αγόρια. Στο τέλος, προστίθεται το απαραίτητο κακάο, που τόσο η σκηνοθέτρια όσο και η σκηνογράφος επιλέγουν να μην το εντάξουν στο ανθρώπινο δυναμικό αλλά να το παρουσιάσουν ως σκηνικό αντικείμενο κατερχόμενο από τον ουρανό. Ωστόσο δημιουργείται η απορία για τους λόγους που δεν συμπεριλήφθηκε ακόμα ένας χαρακτήρας-πρόσωπο (εν προκειμένω το κακάο), τόσο καθοριστικός για την έκβαση και ολοκλήρωση του έργου - σοκολατόπιτας.
Εντός της ίδιας συλλογιστικής και στον βαθμό που η συγκεκριμένη παράσταση έχει τη δυναμική να δημιουργήσει θεατρικό στυλ, χρειάζεται να επαναπροσεγγιστούν μερικά ακόμα σημεία:
α) Σε ό,τι αφορά τις ενδυματολογικές επιλογές, η προσπάθεια έχει χρωματολογική και στυλιστική άποψη, πλην όμως δεν δίνει έναν εύληπτο δείκτη για κάθε χαρακτήρα, κάτι δηλαδή που να σημειώνει σαφώς, και πέρα από την προσφώνηση των προσώπων, την ιδιότητά τους (για παράδειγμα το αυγό θα έπρεπε να κινείται σε χρωματικές γκάμες του κίτρινου κ.ο.κ).
β) Για ακόμη μια φορά υπαξιολογείται η σκηνική λειτουργία των φωτισμών. Στη διάρκεια της παράστασης, οι φωτισμοί τείνουν να είναι υποτονικοί, χωρίς να ακολουθούν τις υποκριτικές εξάρσεις και υφέσεις και γενικά χωρίς να δημιουργούν «περιβάλλον».
γ) Η εισαγωγή στην καθαυτό σκηνική δράση, με τις αρχικές επεξηγήσεις της υπόθεσης και μερικές εμβόλιμες σχολιαστικές σκηνές, θα μπορούσαν κάλλιστα να λείπουν και στη θέση τους να ενισχύονταν οι διάλογοι μεταξύ των υλικών-προσώπων με περισσότερους παράλληλους χρονισμούς, σχάση της δράσης σε καρέ κ.λπ., στοιχεία που θα προσέδιδαν μια κινηματογραφική αύρα, μια λογική βίντεο-κλιπ στην οποία ρέπει υφολογικά η παράσταση.
Η Σοκολατόπιτα είναι προικισμένη με μια ομάδα καλών και φρέσκων ηθοποιών (Θάνος Δεσποτόπουλος, Κορίνα Θεοδωρίδου, Μάτα Καστρησίου, Δήμητρα Κολοκυθά, Αλέξανδρος Μητρόπουλος, Γιώργος Σύρμας) και προς τούτο χρειάζεται να συντάξει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια το στυλ, στο οποίο την οδηγεί και το συνοδευτικό βίντεο-κλιπ προς τα ΜΜΕ, και που αναρωτιέμαι γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε ως δομικό υλικό και στην υλοποίηση της παράστασης.
Η γεύση που αφήνει τούτο το πρωτότυπο θεατρικό «γλυκό» είναι άκρως ενδιαφέρουσα, αλλά προσοχή: σε ένα γλυκό, οι αναλογίες είναι σημαντικές.
