«Ο Έρωτας του Δον Περλιμπλίν και της Μπελίσας είναι το σχέδιο ενός δράματος. Έβαλα σ' αυτό το έργο μόνο τις απαραίτητες λέξεις, για να διαγράψω απλώς τους χαρακτήρες..." έγραφε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα το 1933, τρία χρόνια πριν τον τραγικό θάνατό του για το μονόπρακτο παραμύθι του που έρχεται και επανέρχεται στη θεατρική σκηνή για να επιβεβαιώσει τη διαχρονία του και να θυμίζει κάθε φορά τα αρχετυπικά συστατικά του ανθρώπου. Το διαχρονικό παραμύθι "Περλιμπλίν και Μπελίσα" αυτή τη φορά βρέθηκε στα χέρια του Δήμου Αβδελιώδη. Ο Χιώτης σκηνοθέτης διεισδύει στο μεδούλι του Ισπανού ποιητή, και με πρωταγωνιστές τον Στέλιο Μάινα, τη Δήμητρα Ματσούκα και την Ελένη Καστάνη δημιουργεί μια παράσταση, η οποία συνεχίζοντας την περιοδεία της στην Ελλάδα, παρουσιάζεται αύριο στο Βεάκειο Θέατρο, με τη μορφή μιας λαϊκής όπερας, με πιάνο, φλάουτο και τσέλο επί σκηνής, "που αντλεί στοιχεία από το κουκλοθέατρο για να αποδώσει όλο τον ιδιότυπο χαρακτήρα του έργου".
Το κουκλοθέατρο πάντα γοήτευε τον Λόρκα, του πρόσφερε το κατάλληλο εργαλείο προκειμένου να δώσει υπόσταση στην πεποίθησή του ότι "το ουσιαστικό θέατρο είναι σχολείο γέλιου και θρήνου" όπως είχε γράψει. Η δομή του "Περλιμπλίν και Μπελίσα", μας λέει ο Δήμος Αβδλιώδης, φαίνεται πως είναι επηρεασμένη από το κουκλοθέατρο. Όμως, όπως εξηγεί "ο Λόρκα δεν κάνει κουκλοθέατρο για να εντυπωσιάσει, ούτε για να ακολουθήσει μια καινούργια μορφή θεάτρου. Ο λόγος που το κάνει είναι γιατί οι ήρωές του έχουν αρχετυπική σύσταση και το κουκλοθέατρο βοηθάει να αναδειχτεί".
Σ' αυτό το μικρό αριστούργημα ο Λόρκα συνδυάζει με έναν μοναδικό τρόπο το κωμικό με το τραγικό στοιχείο, αναζητώντας την πνευματική ουσία του έρωτα και ανάγοντας τον από το επίπεδο του σώματος στο επίπεδο της ψυχής. "Κάνει μία εμβάθυνση την οποία δεν έχουμε ξανασυναντήσει στο θέατρο" εξηγεί ο Δήμος Αβδελιώδης. "Συλλαμβάνει και μας δείχνει με απόλυτη ευκρίνεια τον τεράστιο πόνο που διακατέχει τους ανθρώπους που δεν μπορούν να εναποθέσουν τον έρωτά τους ισότιμα και ισοδύναμα. Το έργο, δηλαδή, αφορά κάθε έρωτα που δεν βρίσκει την ανάλογη ανταπόκριση. Αυτό βιώνεται τραγικά από έναν ηλικιωμένο όπως ο Περλιμπλίν. Όμως το έργο δεν αφορά μόνο αυτού του είδους την ασυμμετρία, την ηλικιακή. Αυτό που κάνει, προκειμένου να αναδειχτεί το χάσμα και ο τεράστιος πόνος που κρύβεται από κάτω, είναι ότι φωτίζει και μας δείχνει την καρδιά του ερωτευμένου κατά ένα ρεαλιστό και όχι ποιητικό όπως θα υποθέταμε τρόπο. Μας φέρνει απέναντι στο ίδιο το ερωτικό αίσθημα. Ο Λόρκα φέρνει στη σκηνή το αίσθημα του έρωτα και εμβαθύνει, σε αντίθεση με τον Σαίξπηρ, που ενώ έχει αποδώσει όλο το φάσμα του έρωτα, μας αφήνει να το υποπτευθούμε".
Ο έρωτας είναι το όχημα που οδηγεί στην αγάπη, υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. Γι' αυτό εστιάζει στην αναγωγή που υποδεικνύει ο ποιητής. "Ο Λόρκα ξεκινάει από τη λίμπιντο για να αναγάγει τον έρωτα σε ένα πνευματικό-ψυχικό γεγονός. Λέει χαρακτηριστικά σε ένα σημείο: "Τώρα η Μπελίσα έχει ψυχή", για να επισημάνει ότι όταν συμβεί αυτό ο άνθρωπος αποκτά μια πλήρη και ολοκληρωμένη αίσθηση του κόσμου που δεν την έχει πριν".
Από τον καιρό που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Χίου ασχολείται ο Δήμος Αβδελιώδης με το "Περλιμπλίν και Μπελίσα". Επιδίωξή του, όπως και σε κάθε παράσταση που υπογράφει, είναι "να μπορέσει ο θεατής να κατανοήσει την πραγματική του αλήθεια". Γιατί "η συγκίνηση που μας δίνει το θέατρο είναι ένα ιδιότυπο συναίσθημα. Κάθαρση σημαίνει δηλαδή ότι φεύγει από πάνω μας ένας ρύπος και μένει η αλήθεια. Αυτό το αίσθημα μόνο από την τέχνη μπορούμε να το συλλάβουμε. Μ' αυτό το συναίσθημα θα ήθελα να φύγουν οι θεατές από την παράσταση".
