Όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή κι όπου αναστέλλουν τη λειτουργία τους τα θέατρα στερείται οξυγόνωσης μια κοινωνία ολόκληρη. Σ' αυτήν ακριβώς τη φάση βρίσκεται η χώρα, με την εκπαίδευση να κατακρεουργείται και τον πολιτισμό να αποστραγγίζεται από τους θεσμούς του. Γιατί το θέατρο "Πόρτα" της Ξένιας Καλογεροπούλου, ιδιαιτέρως η "Μικρή Πόρτα", δεν μπορεί να λογιστεί ως ιδιωτικό θέατρο, αλλά ως "θεσμός", που επί δεκαετίες τροφοδότησε, κυρίως, τα παιδιά μας με όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά πολιτισμού, άπλωσε το χάδι της τέχνης πάνω από τα κεφαλάκια τους και τα εφοδίασε με ορισμένα από τα πλέον απαραίτητα στοιχεία που συνοδεύουν ένα παιδί στην οδό του ενεργού πολίτη.
Άσχημη η είδηση της αναστολής λειτουργίας της "Πόρτας", έστω και για ένα χρόνο. Αποκαλυπτική συνάμα. Η "Πόρτα" και η "Μικρή Πόρτα" ελάμβαναν επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού. Τί δηλαδή; Εδέχοντο τη στοργή που οφείλει να παρέχει κάθε γονιός, στην προκειμένη περίπτωση η πολιτεία, στο παιδί του. Η τέχνη είναι ελεύθερη. Σαφώς. Και οφείλει να μην υφίσταται εναγκαλισμούς, στενούς, στενότερους, χαλαρούς ή όποιας άλλης μορφής. Όμως έχει χρεία να υποστηρίζεται, από το κράτος πρωτίστως, και υπό την αίρεση της διατήρησης της αυθυπαρξίας και των ιδιαιτεροτήτων της.
Η "Πόρτα" αυτή τη στιγμή μπορεί να λογιστεί ως η μικρογραφία αυτού που συμβαίνει στο πολιτιστικό τοπίο του τόπου. Ο πολιτισμός μας κατασπαράσσεται. Θεσμοί καταργούνται, και όσοι διατηρούνται αφήνονται στό έλεος των υφεσιακών συνθηκών να τους οδηγούν στον μαρασμό. Ο πολιτισμός είναι μονάκριβος και πρέπει να διαθέτει τα χρειαζούμενά του. Τους ανθρώπους του, κατ' αρχάς, που κι αυτοί χειμάζονται, και τα απαραίτητα εργαλεία του κατ' επέκταση. Πάει να πει, ακόμα και στην πιο δεσμευμένη αγορά, ο πολιτισμός χρειάζεται τα κονδύλιά του. Θα πει κανείς, εδώ πεθαίνουν άνθρωποι χωρίς φάρμακα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η τέχνη μάς μάρανε; Ακριβώς αυτό μας μάρανε, ειδικά αυτή τη δραματική στιγμή που περνάει η χώρα.
Όπως ο ανθρώπινος οργανισμός χρειάζεται την ινσουλίνη προκειμένου να διατηρεί την εύρυθμη λειτουργία του, έτσι και η κοινωνία χρειάζεται την αιματοδότηση του πολιτισμού προκειμένου να ρυθμίσει την υγιή πορεία της. Κι εδώ τα ευχολόγια δεν αρκούν και τα πολλά λόγια περισσεύουν. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου...
