Έγινε και φέτος με μεγάλη επιτυχία το 4ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στο Δίστομο της Βοιωτίας από τις 21 ώς τις 29 Αυγούστου.
Στο διαγωνιστικό μέρος δόθηκαν οι παραστάσεις με τα έργα «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, από το Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας», «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» του Άκη Δήμου, από τη θεατρική ομάδα Πάτρας «Υποκριτές», «Ναι» του Γκαμπριέλ Αρού, από τη θεατρική ομάδα Οινοφύτων «Δημοσθένης Λιάπης», «Κομμέντια» του Γιώργου Σκούρτη, από τη θεατρική ομάδα Περγιαλιού Κορινθίας, «Γέρμα» του Φ. Γκ. Λόρκα, από το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα και «Το τρίτο στεφάνι» βασισμένο στο μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή σε διασκευή Στ. Φασουλή - Θαν. Νιάρχου, από τη θεατρική ομάδα Ζωγράφου «Carpe Diem». Εκτός του διαγωνιστικού μέρους, δόθηκαν οι παραστάσεις με τα έργα: «Το μπουφάν της Χάρλεϋ» του Βασ. Κατσικονούρη, από τον θίασο του Ορχομενού «Οι πότες του θεάτρου», «Η Υπόσχεση» της Άννας Μαυρολέοντος, από το θεατρικό εργαστήρι Μοσχάτου - Ταύρου «Εν δράσει» και το έργο των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου «Υπάρχει και φιλότιμο», από την ομάδα του Διστόμου «Θεατροφρένεια» που οργανώνει εδώ και τέσσερα χρόνια το Φεστιβάλ.
Την κριτική επιτροπή αποτέλεσαν ο ηθοποιός Βασίλης Κολοβός, ο θεατρικός συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης, η μουσικός Λιάνα Καραβασίλη, ο ηθοποιός Κώστας Καστανάς και η καθηγήτρια Θεατρολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Άννα Μαυρολέων.
Οι παραστάσεις δόθηκαν στο υπαίθριο θέατρο που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου όπου δεσπόζει το Μαυσωλείο με τη γλυπτή αναθηματική φρίζα, η οποία γέμει με τα εγχάρακτα ονόματα των νεκρών Διστομιτών καθώς και το οστεοφυλάκιο με τα κρανία των 218 σφαγιασθέντων της 10ης Ιουνίου 1944 από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής.
Η ιερότητα του χώρου επιβάλλει στους συντελεστές των θεατρικών δρωμένων την προσήκουσα προσήλωση στην υψηλή τους Τέχνη, πράγμα το οποίο και συμβαίνει πάντοτε.
Είναι άξιο θαυμασμού ότι το πάθος για έκφραση μέσα από το θέατρο μιας ομάδας νέων ανθρώπων από το Δίστομο και την γύρω περιοχή με επικεφαλής τον Τάσο Σταθά (έναν βιομηχανικό εργάτη στο κοντινό εργοστάσιο Αλουμίνας - Αλουμινίου) έγινε εντέλει πάθος της τοπικής κοινωνίας. Κάθε μέρα με το σούρουπο άνθρωποι κάθε ηλικίας ανηφόριζαν προς τον λόφο του Μαυσωλείου και κάθε βράδυ το θέατρο γέμιζε ασφυκτικά από ένα κοινό που χρόνο με τον χρόνο εκπαιδεύεται και γίνεται πιο απαιτητικό, αποκτά κριτική διάθεση και γνώμη για τις παραστάσεις, μετέχει στην απόδοση του βραβείου κοινού. Ένας κόσμος που χαίρεται το «μαζί», τη συνύπαρξη και τη μέθεξη, την ανάσα πολιτισμού, στις άγριες εποχές που ζούμε.
Στο διά ταύτα της λήξης του Φεστιβάλ αποδόθηκαν τα βραβεία, τα οποία μπορεί κανείς εύκολα να βρει στο Διαδίκτυο. Σημασία έχει να τονιστεί το υψηλό επίπεδο όλων των παραστάσεων, από κάθε άποψη: σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, σκηνογραφικά, μουσικά κλπ.
Θα ήθελα να σταθώ σε μία και μόνο παράσταση που δεν διαγωνίστηκε. Στο έργο «Η Υπόσχεση» της Άννας Μαυρολέοντος. Σκηνοθετήθηκε ευφυώς από τον Παναγιώτη Ναρλή και η εξαιρετική μουσική σύνθεση ήταν του Κώστα Κοράκη. Εκείνο που κίνησε το ενδιαφέρον μου και θέλησα να κάνω μονάχα σ' αυτό το έργο ιδιαίτερη αναφορά είναι το κείμενο. Η Άννα Μαυρολέων έχοντας σαν βάση την παραλογή «Του Νεκρού Αδερφού» αρμολόγησε ένα θεατρικό κείμενο μνημείο έλληνος λόγου, κεντώντας σταυροβελονιά στον καμβά της παραλογής με τα πλουμίδια των χρωματιστών κλωστών που διάλεξε από το ταπεινό καλαμένιο καλαθάκι της ελληνικής μας γραμματείας και από έργα της ευρωπαϊκής ποίησης: από τον Βρικόλακα του Α. Εφταλιώτη κι από το σωζόμενο απόσπασμα του Βρικόλακα του Φώτου Πολίτη, από τη μετάφραση του Λορέντζου Μαβίλη στην Μπαλάντα της Λεονώρας του ποιητή A. Bürger, στίχους από τους Πέρσες και τις Χοηφόρες του Αισχύλου, από τις Βάκχες και την Άλκηστη του Ευριπίδη, από τον Φιλοκτήτη του Βασίλη Ζιώγα, από τον Ερωτόκριτο του Β. Κορνάρου, από τον Ματωμένο Γάμο του Lorca, από ποιήματα των Α. Βαλαωρίτη, Τ. Λειβαδίτη, Ν. Γκάτσου και Μ. Γκανά. Δημιούργησε έτσι η συγγραφέας ένα σφιχτό κείμενο, περίτεχνα δομημένο, με τον ποιητικό λόγο να εναλλάσσεται σε αλληλουχίες συμπληρωτικές και ενισχυτικές της έντασης και με τον δεκαπεντασύλλαβο να κατεβαίνει αρμονικά λες σαν από τον αυλό του αρχαίου γιδοβοσκού εκεί στις υπώρειες του Παρνασσού που δόθηκε η παράσταση και όχι μακριά από το Κωρύκειο άντρο του Πανός, θρηνώντας για την Αρετή, θρηνώντας για κάθε κορίτσι που πάει στην ξενιτειά του γάμου, περνώντας στο ανακάλημα του νεκρού Κωσταντή που δεν κράτησε την Υπόσχεση στην απορφανεμένη μάνα του, φθάνοντας ώς την κορύφωση με το μελοποιημένο από τον Κώστα Κοράκη και τραγουδισμένο υποβλητικά από όλο τον θίασο ποίημα του Μιχάλη Γκανά «Του Νεκρού Αδερφού»: Μια μάνα γύρευα να βρω / μ' εννιά μαχαίρια στο πλευρό και με τη μια της κόρη / Τη βρίσκω στα βασιλικά / σε πέντε όνειρα κακά / και μες στα καρυοφύλλια / Να 'πιανε μια νεροποντή / να ξύπναγε τον Κωσταντή / να πάει βρεγμένος σπίτι / Να του φορέσει τα στεγνά / να τον μαλώνει σιγανά...
Συμπερασματικά θα έλεγα ότι το έργο που δημιούργησε η Άννα Μαυρολέων αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα ελληνικότητας κι αξίζει να προσεχθεί και να διδαχθεί δραματουργικά σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή.
* Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης είναι λογοτέχνης, εκδότης του περιοδικού "Εμβόλιμον".
