Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
23 °C
21.1°C24.7°C
2 BF 40%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
22 °C
18.6°C23.8°C
3 BF 41%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
18.2°C23.2°C
2 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.8°C21.6°C
2 BF 62%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
19.9°C22.4°C
2 BF 52%
Ένα ερώτημα για το θέατρο: Παγκόσμια επαρχία ή Διεθνές Κολωνάκι;
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Ένα ερώτημα για το θέατρο: Παγκόσμια επαρχία ή Διεθνές Κολωνάκι;

Μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα παράγει θεατρικά; Αν κρίνουμε από αυτά που προβάλλονται, περισσότερο μοιάζει κυρίως να εισάγει θέματα, κείμενα και κώδικες, τα οποία ενίοτε οδηγούν και σε εμπορικές επιτυχίες, ενώ κερδίζουν την αναγνώριση των επαϊόντων επειδή βασίζονται σε ένα είδος «θεατρολογικής» ή πιο σωστά μετα-θεατρικής λειτουργίας. Μετα-θεατρικής στην κυριολεξία, αφού ο θεατής, αν όχι και ο ηθοποιός, καλούνται να αντιδράσουν πνευματικά και συγκινησιακά μετά το θέατρο, να συγκινηθούν όχι από όσα βίωσαν την ώρα της παράστασης, αλλά από όσα θα «αναστοχαστούν» ή συνήθως θα αναστοχαστεί κάποιος άλλος εκ των υστέρων για λογαριασμό τους. Βλέπω συχνά ακόμα και έμπειρους θεατρικούς συντελεστές να αποδέχονται και να δικαιολογούν θεωρητικά αυτήν κατάσταση, πράγμα που έχει οδηγήσει και το «πληροφορημένο» κοινό σε σύγχυση, ενώ το ευρύτερο κοινό στην αποχή.

Για να επιστρέψει το κοινό στο θέατρο, πιστεύω, πρέπει να συγκινηθεί και να σκεφτεί μέσα σε αυτό, διαρκούσας της παράστασης και να αισθανθεί ότι εκφράζεται μέσα από αυτό. Επομένως, το θέατρο οφείλει να είναι αυτό που ήταν πάντα, πολιτικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει πάντα να δίνει πρακτικές απαντήσεις σε πολιτικά ζητήματα. Το θέατρο και οι τέχνες γενικότερα μπορούν να κατευθύνουν τη δημόσια πολιτική ευαισθησία και συζήτηση σε ουσιαστικά θέματα πολιτικής φύσεως χωρίς να συνθηματολογούν (για το Μνημόνιο, την αντιμνημονιακή δράση κ.τ.λ.), ιδίως όταν αυτή η συνθηματολογία λειτουργεί ως άλλοθι και εκτόνωση αποθαρρύνοντας στην ουσία τους πολίτες από κάθε πολιτική πράξη.

Για να μπορέσει το ελληνικό θέατρο να επιτελέσει έναν τέτοιο ρόλο, πρέπει να ξαναβρεί ή/και να εφεύρει τους κώδικές του μέσα από έναν οριζόντιο διάλογο όχι μόνο με την Ευρώπη αλλά και με τη Μεσόγειο, την Ανατολή, και επίσης τα, μάλλον ανεξερεύνητα, Βαλκάνια. Μέσα από την επαφή του, τις κοινές δράσεις και διοργανώσεις με το ζωντανό θέατρο, όπου κι αν αυτό υπάρχει στον κόσμο, το ελληνικό θέατρο μπορεί να διδαχτεί πάνω στο σημαντικό θέμα της επικοινωνίας του έργου με το κοινό. Σε παγκόσμιο επίπεδο οι πολιτισμοί των λαών γενικότερα και οι θεατρικοί ειδικότερα, βάλλονται άγρια από την παγκοσμιοποίηση και τον νεοφιλελευθερισμό εν ονόματι του θεατρικού εκπολιτισμού/εκσυγχρονισμού. Αυτός ο δήθεν εκπολιτισμός του θεάτρου, όμως, οδήγησε σε μια αδυναμία συγκίνησης του κοινού, που δεν είναι εντελώς άσχετη με την ανεργία όσων θεατρικών συντελεστών δεν τρέφονται άμεσα από τις διάφορες εξουσίες.

Το ελληνικό θέατρο οφείλει να γίνει ποιοτικό, να μπορεί να συγκινεί. Αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να σημαίνει και έναν ανεστραμμένο διεθνιστικό "επαρχιωτισμό" -το αντίθετο από αυτό που θα ονόμαζα ένα διεθνές Κολωνάκι- και με γνώμονα ζωντανά θέματα και θεάματα ανά τον κόσμο θα μπορούσε να ξαναβρεί τη γλώσσα του και το κοινό του.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL