Μετά από πρόσκληση του νυν καλλιτεχνικού διευθυντή Γιάννη Αναστασάκη, η Γλυκερία σκηνοθετεί το αγαπημένο έργο του σπουδαίου Ιρλανδού στο Φουαγιέ του Θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από τις 19 Οκτωβρίου, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην κρατική σκηνή της Θεσσαλονίκης.
Μπράιαν Φρίελ
Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
«Ο Φρίελ είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας», ομολογεί η σκηνοθέτις για έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς, με έργα που γνώρισαν επιτυχία και βραβεύτηκαν. «Έχω σκηνοθετήσει πολλά από τα έργα του, τόσο εδώ όσο και στην Κύπρο. Είναι λατρεμένος συγγραφέας κι όταν ο Γ. Αναστασάκης μού είπε για τη 'Μόλλυ Σουήνυ', το μόνο που είπα ήταν ναι. Έχουμε μια ιδιοτυπία, καθώς δεν είναι ένα αισθηματικό έργο με διάλογο, αλλά έχουμε τρεις παράλληλες αφηγήσεις, όπου ο κάθε ήρωας εκθέτει κατά κάποιο τρόπο τη δική του εκδοχή για το πώς έγιναν τα πράγματα και καλύπτει έτσι και το κοινό που παρακολουθεί κάποιον να του αφηγείται τα γεγονότα που συντελέστηκαν. Βάζοντάς το με αυτόν τον τρόπο λίγο να σκεφτεί. Πρόκειται για ένα ωραίο στοιχείο αποστασιοποίησης του Φρίελ, έτσι ώστε καθένας να σκεφτεί λίγο πως η Μόλλυ είναι ένας υγιής άνθρωπος, μειονεκτικός κατά κάποιο τρόπο, καθώς δεν είχε την όρασή της, αλλά άνθρωπος με αυτοπεποίθηση, με σιγουριά και ανεξάρτητη. Έτσι, με το να της δώσουν πίσω την όρασή της, την καταστρέφουν. Την καταστούν ανάπηρη και τελικά την οδηγούν σε μια κατάσταση ανυπαρξίας», σχολιάζει η Γλυκερία Καλαϊτζή, που μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση του έργου με τους τρεις ηθοποιούς, Ιωάννα Δεμερτζίδου, Γιώργο Κολοβό και Βασίλη Χατζηδημητράκη, και ξεκίνησε πρόβες.
Ο Φρίελ εμπνέεται από το δοκίμιο του νευρολόγου Όλιβερ Σακς «Να βλέπεις και να μην βλέπεις» καθώς και από ένα αληθινό περιστατικό. Η Μόλλυ, μια ανεξάρτητη γυναίκα, τυφλή από δέκα μηνών, μοιάζει να ζει ευτυχισμένη μέσα στο σκοτάδι της - με φίλους, δουλειά κι έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Ο Φρανκ, ο άντρας της, είναι πεπεισμένος ότι εκείνη θα ολοκληρωθεί μόνον όταν πάψει να είναι τυφλή. Ο κύριος Ράις, ο χειρουργός, ελπίζει να ξαναβρεί τη χαμένη ιατρική του φήμη από μια επικείμενη επιτυχημένη επέμβαση. Μέσα από τρεις παράλληλους μονολόγους παρακολουθούμε την πορεία της Μόλλυ πριν και μετά την τυφλότητα. Οι ήρωες μιλούν με ειλικρίνεια και ωμότητα αλλά και με δόσεις χιούμορ, σαν να διαβάζουν σελίδες από τα προσωπικά τους ημερολόγια. Ίσως δεν ήταν τυφλή η Μόλλυ Σουήνυ - τυφλοί να ήταν οι άλλοι.
«Με απασχολεί πότε αρχίζει να λέγεται αυτή η ιστορία και πού βρίσκεται η κεντρική μας ηρωίδα. Αυτό λειτουργεί λίγο σαν άξονας για το πώς θα παρουσιάσω την ιστορία. Κατά έναν τρόπο, θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι που έχει στο μυαλό της. Είναι σαν μια αναπαράσταση που την κάνει η ίδια η Μόλλυ, τη σκηνοθετεί», εξηγεί η σκηνοθέτις, αποκαλύπτοντας έτσι και τη βασική αρχή στον τρόπο σκηνοθεσίας της.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1994 στο Δουβλίνο, σε σκηνοθεσία του συγγραφέα, και δύο χρόνια μετά μεταφέρθηκε στη Νέα Υόρκη, για να επιστρέψει στο Λονδίνο με περγαμηνές και βραβεία. Στην Ελλάδα, ο Αντώνης Αντύπας σύστησε το έργο στο αθηναϊκό κοινό το 1996 στο Απλό Θέατρο.
