Το οπερατικό του ντεμπούτο με τη σκηνοθεσία της δημοφιλούς "Τραβιάτας" του Βέρντι κάνει ο χορογράφος και διευθυντής του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Κωνσταντίνος Ρήγος, που, ακολουθώντας το πνεύμα της διάσημης μουσικής του Βέρντι, υπογράφει μια σκηνοθεσία που εστιάζει στην "καταναγκαστική ηδονή η οποία μοιάζει να πνίγει όλους τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, καθώς και στην ασφυξία της οικονομικής δοσοληψίας που καθορίζει τα πάντα στις ζωές των ηρώων", όπως λέει. Η παράσταση ανεβαίνει 27, 28, 30 και 31 Ιουλίου στο Ηρώδειο σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τις υψίφωνους Λιζέτ Οροπέσα και Εκατερίνα Σιούρινα, τον Αλφρέντο ο Σαϊμίρ Πίργκου και τον Τζόρτζιο Ζερμόν, τον Δημήτρη Πλατανιά και τον Τάση Χριστογιαννόπουλο.
Η "Τραβιάτα", η παραστρατημένη, είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο "Η κυρία με τις καμέλιες" του Αλέξανδρου Δουμά υιού και αφορά την ιστορία της Μαρί Ντιπλεσί, διάσημης "εταίρας" της παρισινής κοινωνίας, με την οποία σχετιζόταν ο Γάλλος συγγραφέας, και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Ηρώδειο.
"Στην 'Τραβιάτα' διακρίνει ξεκάθαρα κανείς μια φλέβα νοήματος που εξακολουθεί να χτυπά έντονα σήμερα: αυτή της υποχρέωσης της ηδονής, που δεν καταδικάζεται ηθικά, αλλά γίνεται αντικείμενο παρατήρησης" αναφέρει ο Κωνσταντίνος Ρήγος. "Η δομή του έργου, όπου τις σκηνές της τρυφηλής ζωής τις διαδέχονται ο χωρισμός και ο θάνατος, αποτελεί από μόνη της μια στοχαστική διαπίστωση, ένα οπερατικό memento mori. Και τι είναι πιο κοντά στον σημερινό ηδονισμό, που βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο μιας κοινωνίας του θεάματος και της κατανάλωσης;" σχολιάζει ο γνωστός χορογράφος και σκηνοθέτης.
Με τη μουσική του, ο Βέρντι, ο διασημότερος συνθέτης του ιταλικού ρομαντισμού, αγαπήθηκε από ιδιαίτερα πλατύ κοινό και απέκτησε εξαρχής δημοτικότητα που παραμένει αμείωτη μέχρι σήμερα.
Αναφερόμενος στη σκηνοθεσία του, ο Κ. Ρήγος εξηγεί πως "η ‘Τραβιάτα’, παρουσιασμένη στον ιστορικό χώρο του Ηρωδείου, εντάσσεται σε μια απαιτητική όσο και ενδιαφέρουσα συνθήκη: πρέπει κανείς να βρει την ισορροπία μεταξύ των σκηνών της επιδεικτικής ευδαιμονίας και των στιγμών της ιδιωτικότητας. Οι τοίχοι του αρχαίου ωδείου είναι εγγυητές της διαχρονίας και εντάσσουν υποχρεωτικά την αφήγηση στον μεγάλο χρόνο. Στον ενδιάμεσο αυτό χώρο, μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, η Βιολέτα μοιάζει σταματημένη σε μια εποχή μετέωρη, προσφέροντας στον θεατή την ιστορία της, προϊόν κι αυτή προς κατανάλωση, όπως ήταν και η ίδια. Ο χώρος του Ηρωδείου μοιράζεται ανάμεσα στα κλειστά δωμάτια (που αντιπροσωπεύουν το εσωτερικό ψυχικό τοπίο της ηρωίδας) και στον κόσμο - σκηνή της καταναγκαστικής ηδονής, όπου δεσπόζει ένα τεράστιο τραπέζι. Οι δύο κόσμοι εξελίσσονται παράλληλα, ενώ η ηρωίδα καθρεφτίζεται στο alter ego της, δίνοντας έτσι υπόσταση στην εσωτερική της διχοτομία, που αποτελεί ίσως και το πιο σημαντικό αφηγηματικό στοιχείο του έργου".
