Υπήρξε ένα σημαίνον αίτημα της πρωτοπορίας. Η σύνδεση της αρχιτεκτονικής και του βιομηχανοποιημένου σχεδιασμού, του αποκαλούμενου ντιζάιν, με τις καλές τέχνες είχε ως στόχο την ολιστική αντιμετώπιση της έκφρασης του ανθρώπου της βιομηχανικής εποχής. Γεννήθηκε το 1919 στην κλυδωνιζόμενη από την οικονομική και πολιτική κρίση Βαϊμάρη από τον Βάλτερ Γκρόπιους και έκλεισε οριστικά, μετά τις αλλεπάλληλες μετατοπίσεις της έδρας της, με την άνοδο των ναζί στην εξουσία το 1933. Αποκαλέστηκε Μπαουχάους σε μια αναστροφή, στα γερμανικά, του όρου Χαουσμπάου, που σημαίνει οικοδόμηση ενός σπιτιού.
Η έκθεση που δείχνεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σε επιμέλεια του ομότιμου καθηγητή ΕΜΠ και κοσμήτορα Σχολής Αρχιτεκτονικής και Γεωπεριβαλλοντικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Νεάπολις της Πάφου, Σόλωνα Ξενόπουλου, με τη συνεργασία της κολεκτίβας Compassion, που διευθύνουν η δρ. Έφη Κυπριανίδου και η εικαστικός Πένυ Μονογιού, κινείται στα ίχνη του Μπάουχάους. Δένει το συλλογικό και το δημόσιο με το προσωπικό, το εθνικό με το παγκόσμιο. Εμπερικλείει έργα προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών και φοιτητριών και αποφοίτων της Σχολής Αρχιτεκτονικής, Μηχανικής και Γεωπεριβαλλοντικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Νεάπολις της Πάφου, της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Λευκωσίας καθώς και των Σχολών Αρχιτεκτονικής των Conventry και Drury University.
Οι δημιουργοί τους, στους οποίους θα αναφερθώ αναγκαστικά επιλεκτικά, επιχειρούν με τη βοήθεια της αρχιτεκτονικής μακέτας να ξεφύγουν από τον καθαρό γεωμετρικό σχεδιασμό της φόρμας στο περιεχόμενο της «Συμπόνοιας» για τους κάθε λογής αποκλεισμένους από το κοινωνικό σύνολο πάσχοντες. Φτιάχνουν, όπως οι Άγγελος Σπανός και Γιάννης Σολδάτος από τη σχολή της Πάφου ή ο Hakan Yarman από το Pollitecnico di Milano, στερεότυπα σχήματα, πλέγματα αλλά και τα τείχη που συγκροτούν την «αιχμαλωσία των συναισθημάτων» μας. Αποτυπώνουν φωτορεαλιστικά, όπως οι Πόπη Ιακώβου από το Bartlett School of Architecture του University College of London και η Έρικα Χαραλάμπους από το Κέντρο Έρευνας για τον Χορό του Conventry University, την απώλεια της ιδιωτικού χώρου μέσα από το τζάμι όπου διαφαίνεται το σώμα της έγκλειστης γυναίκας. Γράφουν, όπως οι Κατερίνα Αποστολοπούλου, Γιάννης Μοσχόνας και Πελαγία Σπυριδωνίδου από το εργαστήριο «KENYA» του Πανεπιστημίου των Πατρών, με αχνές καμπύλες γραμμές, σε αντίθεση με τα ορθογωνισμένα πλαίσια των κτηρίων, τη χαρακτηριστική φιγούρα της Αφρικανής με το μωρό στην πλάτη της που οδεύει προς τη σχηματοποίησή της. Δομούν τον χώρο, όπως η Ραφαέλλα Σιάγκρη από το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας, μέσα σε επίπεδα θραυσματισμένα και επαναλαμβανόμενα, που δείχνουν παραδειγματικά, με τον τρόπο του φουτουριστή Μποτσιόνι, την εμμονική επανάληψη των γρήγορων κινήσεων των πασχόντων από τον ψυχαναγκασμό ή τον αυτισμό. Και χειρίζεται, με τον ίδιο τρόπο θα έλεγα, το φως για να αναδείξει μέσα από τις σκιές τα κτήρια γύρω από την κυρίαρχη γυναικεία μορφή της και να φωτίσει μέσα από τις λιγοστές χρήσεις του κίτρινου χρώματος την απελευθερωμένη μορφή της ασθενούς από το ίδιο το περιβάλλον της, που μεταλλάσσεται σε παρατηρητή του.
Οδηγούμαστε έτσι μέσα από τις αρχιτεκτονικές, εικαστικές κατασκευές και τα βίντεο της ενσυναίσθησης του πόνου και της ψυχικής ασθένειας στην προσπάθεια ενσωμάτωσης των ανθρώπων αυτών στο κοινωνικό σύνολο αλλά και στον εν-κοινωνισμό της αποκομμένης, τα τελευταία χρόνια, από την ίδια την κοινωνία τέχνης.
Info: «Ο χώρος και η αρχιτεκτονική της συμπόνοιας» σε επιμέλεια Σόλωνα Ξενόπουλου, σύλληψη Έφης Κυπριανίδου και Πένυς Μονογιού και συντονισμό Ραφαέλλας Σιάγκρη
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Αθήνα
Διάρκεια 1.6-23.6
Ώρες λειτουργίας: καθημερινά 6.00-10.00
