Πιο φτωχή από χθες η ελληνική τέχνη, μετά τον θάνατο του κορυφαίου Έλληνα ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση, που το βράδυ της Παρασκευής έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 91 ετών.
Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι, πέντε μόλις μέρες νωρίτερα, η πολιτεία είχε τιμήσει τον μεγάλο ζωγράφο, απονέμοντάς του το πρώτο «Βραβείο Μόραλη», σε αναγνώριση της μεγάλης του προσφοράς στην ελληνική τέχνη. Στην τελετή εκείνη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε δηλώσει πως ο Τέτσης ήταν για τη ζωγραφική «ό,τι ο Ελύτης στο χώρο της ποίησης».
Ύψιστος κολορίστας, «χρωματιστής», όπως ονόμαζε ο ίδιος τον εαυτό του, παρέμεινε πάντα «ζωγράφος του βλέμματος», ζωγραφίζοντας αυτό που ο ίδιος έβλεπε, σε διαρκή αγώνα για να αποδώσει το ελληνικό φως. Σε αυτήν την επιλογή του παρέμεινε πιστός μέχρι τέλους, χωρίς να υποκύψει στα ανεικονικά ρεύματα που κυριάρχησαν στις εικαστικές τέχνες μετά τη δεκαετία του 1950.
Από την Ύδρα στην Ακαδημία
Ο Π. Τέτσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925 και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά το 1937. Επέστρεφε όμως κάθε καλοκαίρι στην Ύδρα, όπου άρχισε να ζωγραφίζει. Εκεί συνάντησε τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Πικιώνη, που τους θεωρούσε τους πρώτους δασκάλους του. Το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Γερμανό Klaus Frieslander και, στη συνέχεια, σπουδάζει στην ΑΣΚΤ (1943-1949). Ένα χρόνο πριν αποφοιτήσει, πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση (1948, Ρόμβος). Το 1951 ξεκινάει και τη διδακτική του δραστηριότητα, ως επιμελητής στην έδρα ελεύθερου σχεδίου στο ΕΜΠ, με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα. Με υποτροφία του ΙΚΥ συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι (1953-56) όπου μεταξύ άλλων παρακολουθεί μαθήματα χαλκογραφίας με τον Ed. Goerg στην Ecole des Beaux Arts. Δίδαξε στo Τμήμα Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου (1959-1962) και υπήρξε συνιδρυτής και δάσκαλος του Ελεύθερου Σπουδαστηρίου Καλών Τεχνών (Σχολή Βακαλό), μαζί με τους Ελένη Βακαλό, Ασαντούρ Μπαχαριάν και Φραντζή Φρατζεσκάκη (1958-1976).
Εκλέχτηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1976), όπου δίδαξε ως το 1991 (πρύτανης από το 1989). Το 1993 έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1999 τιμήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικος. Στη διάρκεια της καριέρας του έκανε περισσότερες από 90 ατομικές εκθέσεις και πάρα πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συμμετείχε στην Μπιενάλε του Sao Paulo (1957) και στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1959). Η αναδρομική του έκθεση με τίτλο 35 χρόνια ζωγραφική (1992, Πινακοθήκη Πιερίδη), περιόδευσε στις δημοτικές Πινακοθήκες Μυτιλήνης, Πατρών, Καλαμάτας, Ρόδου και Χανίων. Ακολούθησαν και άλλες αναδρομικές εκθέσεις στην Εθνική Πινακοθήκη (1999), στη Φλωρεντία, την Κύπρο και αλλού. Η τελευταία του έκθεση πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 2015, στο Ίδρυμα Θεοχαράκη (Η αποθέωση του τοπίου, Ζωγραφική 2000-2014).
Για το έργο του Τέτση έχουν εκδοθεί τέσσερις μονογραφίες και ένα βιβλίο με κείμενά του για την τέχνη. Ο ίδιος μετέφρασε και προλόγισε το βιβλίο του Ιταλού ζωγράφου του 14ου αιώνα Τσενίνο Τσενίνι Πραγματεία περί ζωγραφικής, σημαντικό για τις τεχνικές της σχολής του Τζότο.
