Στον επιβατικό σταθμό του παλιού λιμανιού της Μυκόνου, που δεν αποπερατώθηκε ποτέ, ο εικαστικός Βασίλης Καβουρίδης δημιουργεί μια εικαστική εγκατάσταση με τίτλο «Au bord de l’eau», που πραγματεύεται το ζήτημα της μνήμης μέσα από την αποπεράτωση της αρχιτεκτονικής. Η έκφραση σημαίνει «στην άκρη του νερού» και στην αργκό «στο περιθώριο».
Μέσα σε ένα χώρο ημιτελή, ένα σύγχρονο ερείπιο μιας νεοανεγειρόμενης κατασκευής υποδοχής επισκεπτών ενός θρυλικού νησιού, ο Καβουρίδης εξορθολογίζει τα της Ιστορίας όχι μέσα από τα απομεινάρια της μνήμης, αλλά μέσα από τα κομμάτια που λείπουν, οπτικοποιώντας τα όριά τους για να μπορέσει να διευρύνει τις χωρικές αντιλήψεις. Η εγκατάσταση εξετάζει και προσπαθεί να οπτικοποιήσει και να δημιουργήσει έναν χώρο για τον χρόνο. Ένα οικοδόμημα που θα στεγάσει το παρόν και θα προτείνει κάποιες απαντήσεις στο πού και το πότε.
Μέρος της in situ εγκατάστασης είναι και το γλυπτό «Χώροι χρόνου», όπου το έργο δημιουργείται σε συνέργεια με τον Χάρη Κοντοσφύρη. Το υλικό τού ενός καλλιτέχνη αλληλοεπιδρά με τη φόρμα του άλλου, έτσι ώστε από αυτή τη συνομιλία να τοποτηρηθεί ο χρόνος.
Ο εικαστικός και ακαδημαϊκός Χ. Κοντοσφύρης σημειώνει: «Πάγκοι παζαρέματος εικόνων μνήμης είναι ένα αλισβερίσι από διατηρηθέντα θραύσματα σπασμένων τοπίων ως υποβολές του χαμένου όλου. Σε έναν άλλο πάγκο παζαρέματος, νοσταλγικά αντικείμενα του παρελθόντος, φωτογραφίες, έγραφα εισόδου σε τόπους, εργαλεία σίτισης, κουμπιά ένδυσης, προσκαλούν τον παρατηρητή σε αναγνώριση του χρήσιμου μέσω της επισήμανσης της αχρηστίας.
Σε άλλη παράθεση, τουριστικά σουβενίρ αναγνωρίσιμων γλυπτών του ελληνικού κόσμου συνθέτουν μια ατοπική σύνθεση μέσα από μια νευρολογική, γαγγλιακή επιζωγράφισή τους. Ίχνη οικειοποίησης βουκολικών τοπίων με ηχητικά σήμαντρα παγιδεύουν τη μετακίνηση των επισκεπτών στον εκθεσιακό χώρο μνημονεύοντας ένα άδηλο ηχητικό τοπίο. Η σπασμωδική και πολυεπίπεδη ανάπτυξη του ικριώματος του ξυλότυπου μέσα στον υπάρχοντα χώρο του παλιού ανεκμετάλλευτου επιβατικού σταθμού παραπέμπουν με τρόπο καθορισμένο σε λαβυρινθώδεις κοινωνικές εμπειρίες και ανικανότητες να αντιληφθούμε τον χώρο ως ενιαία συνθήκη τόσο στη ζωή όσο και στη μνήμη. Το κατασκευασμένο τοπίο του Βασίλη Καβουρίδη είναι σπαρμένο με ίχνη που οδηγούν και αποτρέπουν, ίχνη που κρύβουν και φανερώνουν», υπογραμμίζει.
Ο Καβουρίδης επιχειρεί στο κτήριο επιβατικού σταθμού του παλιού λιμανιού Μυκόνου να περιπλανήσει τον επισκέπτη σε μια οραματική υπερβολή που απηχεί τα γεγονότα πολεοδομικής ανάπτυξης και σύμπτυξης της Μυκόνου.
Η μνήμη αποτελεί έναν μηχανισμό εγκατάστασης εντυπώσεων που συνάδουν με τον βιωμένο χρόνο μιας τουριστικής περιοχής. Η αστικοποίηση της Μυκόνου με την έντονη δόμηση λειτουργεί ιζηματικά για τη μνήμη του τοπίου που βιώνεται ως σύναψη ερήμην του πανδαμάτορος χρόνου. Κάποιος διαλέγει το μονοπάτι του μέσα από ερημώσεις και εγκαταλείψεις χρονικοτήτων των τοπίων. «Νέα ερείπια» μπορεί να είναι τα νεοανεγειρόμενα αβίωτα κτήρια, όπως υπήρξε αυτός ο επιβατικός σταθμός.
Την έκθεση, σε επιμέλεια της Μαρίνας Αθανασιάδου, που διαρκεί έως τις 30 Σεπτεμβρίου, πλαισιώνουν οι Karl Grupe και Rene P. G., το μουσικό σχήμα Αέρα Πατέρα και ο μουσικός Γιάννης Ηλιόπουλος.
