Ο Ευγένιος Ιονέσκο τον θεωρούσε «έναν από τους πιο πρωτότυπους, τους πιο λεπτούς και τους πιο γοητευτικούς ζωγράφους» που είχε γνωρίσει. Ο Ντίκος Βυζάντιος, στον οποίο είναι αφιερωμένη η φετινή έκθεση στο Μουσείο Γουλανδρή της Άνδρου που μόλις εγκαινιάστηκε, υπήρξε το νεότερο μέλος του πληρώματος από τον ανθό της ελληνικής επιστήμης, τέχνης και διανόησης που σάλπαρε με το Ματαρόα για το Παρίσι. Ένας ευαίσθητος, οξυδερκής και διορατικός δέκτης όσων συνέβαιναν γύρω του, που «κυρίαρχο προτέρημά του ήταν η ικανότητα να επιχειρεί υπερβάσεις και να αφουγκράζεται το πνεύμα των καιρών, αλλά και η σφοδρή αντισταθμιστική επιθυμία του να παραμένει στέρεα αγκιστρωμένος στο αποθεματικό της καταγωγής του και να ενώνει την πνοή, τη φλόγα, τη μνήμη της πατρίδας του με τον τόπο υποδοχής, τη Γαλλία» εξηγούσε κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της έκθεσης την περασμένη Κυριακή στο Μουσείο Γουλανδρή της Άνδρου ο διευθυντής του Ιδρύματος και επιμελητής της έκθεσης Κυριάκος Κουτσομάλλης, σημειώνοντας πως το αναδρομικό αφιέρωμα στον Ντίκο Βυζάντιο, που γνώρισε στα χρόνια που ο ίδιος έζησε στο Παρίσι, αποτελεί έναν οφειλόμενο φόρο μνήμης στον διακεκριμένο ζωγράφο της διασποράς, ο οποίος επί μισό και πλέον αιώνα διέπρεψε στο εικαστικό καλλιτεχνικό προσκήνιο της γαλλικής πρωτεύουσας.
Γιος του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου, γόνου παλιάς φαναριώτικης οικογένειας, με δυναμική παρουσία στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας του Μεσοπολέμου, ο Ντίκος έζησε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με έντονη κοινωνική και πνευματική ζωή, το οποίο, όπως ήταν επόμενο, επηρέασε καταλυτικά τις κατοπινές επιλογές του. Σε ηλικία 16 ετών έγινε δεκτός στην ΑΣΚΤ.
Στο Παρίσι, που έμελλε να γίνει η άλλη του πατρίδα, από την πρώτη στιγμή γνώρισε τη θαλπωρή και την καθοδήγηση στο φιλόξενο περιβάλλον του Δημήτρη Γαλάνη. Σύντομα συνδέθηκε με φιλία με τους Alberto Giacometti, S. Poliakoff, Vieira Da Silva και άλλους.
Κατά την καλλιτεχνική του διαδρομή, τρεις υπήρξαν οι σημαντικοί κύκλοι του έργου του: η αφαιρετική περίοδος, η οποία διήρκησε μέχρι το 1972 και ολοκληρώθηκε με μια αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Galliera, η περίοδος των μαυρόασπρων σχεδίων σε χαρτί, τα οποία εγκωμίασε με ένα εμβριθές και διορατικό κείμενο ο φιλόσοφος Μισέλ Φουκό, και η περίοδος των ανθρωποκεντρικών συνθέσεων, που άρχισε από το 1981 και διήρκεσε μέχρι το τέλος της ζωής του και παρουσιάστηκαν σε μια πλειάδα εκθέσεων διεθνώς.
Δέκα χρόνια μετά τον εκπατρισμό του, το 1956, όταν κατάφερε να αποκτήσει διαβατήριο, έκανε το πρώτο ταξίδι του στην Ύδρα. Κατά ομολογία του, ήταν μια επιστροφή στις πηγές του εκθαμβωτικού φωτός της Ελλάδας, που ένιωθε να εισβάλλει στη ζωγραφική του διαλύοντας και αλλοιώνοντας τα περιγράμματα, ακυρώνοντας τα όρια και μετασχηματίζοντας το ζωγραφικό αντικείμενο.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 22 Σεπτεμβρίου.
