Αυτός είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Διονύση Σιμόπουλου, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ο Διονύσης Σιμόπουλος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Η συγγραφική του δραστηριότητα αφορά την Αστρονομία, τη Φυσική και την Αστροφυσική. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει θεμελιώσει τη δημόσια εικόνα των επιστημών στην Ελλάδα και συνεχίζει να παράγει έργο ακούραστος. Κινείται στην παράδοση εκλαΐκευσης των επιστημών που εγκαινίασε ο Καρλ Σαγκάν πριν από αρκετές δεκαετίες, τον οποίο δεν ξεχνά να αναφέρει σε αρκετά σημεία του βιβλίου του.
Το νέο του βιβλίο είναι μια διαδρομή ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο των αστέρων, στις πρώτες εκείνες στιγμές της δημιουργίας του Σύμπαντος και στους επιθανάτιους ρόγχους που ονομάζουμε «μελανές οπές». Μας περιγράφει εξαιρετικά γλαφυρά τις σύνθετες διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό των αστέρων αλλά και στο εσωτερικό της ύλης. Παράλληλα, παρουσιάζει τις δυνατότητες που μας προσφέρουν τα νέα επιστημονικά όργανα και οι νέες μέθοδοι για την «κατασκοπεία» του Σύμπαντος, ενώ αναφέρεται και στις νέες πληροφορίες που μπορούμε να έχουμε μετά την επιβεβαίωση της ύπαρξης των βαρυτικών κυμάτων. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες είναι οι συστηματικές ιστορικές αναφορές που διατρέχουν το βιβλίο, όπου αυτές κρίνονται απαραίτητες, καθώς και η εξαιρετικά κατανοητή παρουσίαση των ιδιοτήτων του χωρόχρονου, όπως περιγράφηκε από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Ανεξάρτητα από το άρτιο περιεχόμενο, το βιβλίο έχει κάποιες επιπλέον αρετές, τις οποίες δεν συναντά εύκολα κανείς σε ελληνικά βιβλία εκλαΐκευσης των επιστημών. Ο Διονύσης Σιμόπουλος φροντίζει να μην προβαίνει σε εικασίες και νοητικά άλματα για το τι σημαίνουν τα επιστημονικά επιτεύγματα πέρα από αυτά που μας δείχνουν. Φροντίζει να διαχωρίζει τις υποθέσεις και θεωρίες από τα παρατηρησιακά δεδομένα και τις μετρήσεις, αποφεύγοντας επιδέξια τις πρώτες. Κάποιος θα θεωρούσε μια τέτοια αρετή εύλογη και αυτονόητη, ωστόσο δεν είναι συνήθης και απαιτεί εγρήγορση και καλή «πένα». Είναι σύνηθες, αντιθέτως, αρκετοί εκλαϊκευτές να επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τις ιδεολογικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις τους μέσω των επιστημών, διαστρεβλώνοντας το περιεχόμενο των τελευταίων.
Η γραφή του είναι εξαιρετικά γοητευτική και για κάποιους άλλους λόγους. Ενώ φροντίζει να τονίσει το απειροελάχιστο μέγεθός μας μπροστά στην απειρότητα του Σύμπαντος και να μας φέρει αντιμέτωπους με νούμερα ασύλληπτα για τον κοινό νου, δεν μας οδηγεί σε μονοπάτια ματαιότητας. Ο Δ. Σιμόπουλος, πρακτικά, εξυμνεί και αποθεώνει τον άνθρωπο, τις ικανότητές του και τη διαρκή επιμονή του να κατανοήσει τον κόσμο και τη θέση του μέσα σε αυτόν. Αυτή η αισιοδοξία αποτυπώνεται υπόρρητα σε διάφορα σημεία, όπως όταν χαρακτηριστικά αναφέρει ότι, παρόλο που δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνει ένας άνθρωπος, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πότε θα πεθάνει ένα αστέρι. Αυτή η σύγκριση είναι σημειολογικά πολύ όμορφη. Στο κλείσιμο του βιβλίου επικαλείται τα λόγια του Καρλ Σαγκάν, ο οποίος είχε πει ότι «ο άνθρωπος είναι το μέσο για το Σύμπαν να γνωρίσει τον εαυτό του». Θα μου επιτρέψει ο συγγραφέας να τον διορθώσω, γιατί με το βιβλίο του μας αποδεικνύει ότι το Σύμπαν είναι το μέσο για να επινοήσει ο άνθρωπος εκ νέου τον εαυτό του. Βιβλία όπως το συγκεκριμένο σε βοηθούν να ξανασκεφτείς ποιος είσαι - κι αυτό είναι καλό.
