Η Φαίδρα αγαπούσε τα κόμικς. Αγαπούσε και τη ζωγραφική. Τελικά ασχολήθηκε με την Iστορία της Επιστήμης. Για ένα παιδί που αριστεύει σε όλα, αυτές οι αλλαγές δεν είναι περίεργες. Η Φαίδρα, όμως, είχε κάτι ξεχωριστό. Σε καθετί που αφοσιωνόταν έδινε μια ξεχωριστή πνοή, που την αντλούσε από την ίδια της την αίσθηση για τη ζωή: Μια ευαισθησία και ένα βάθος που μεταμόρφωναν την εικόνα μας για τον κόσμο˙ μια κατάφαση και μια αποδοχή που κινητοποιούσαν τους ανθρώπους˙ μια ηρεμία και μια απλότητα που διαπερνούσαν όλα τα εμπόδια. Πορεύτηκε στη ζωή της με αυτά τα χαρίσματα και τα μοιράστηκε μαζί μας. Τη χάσαμε στα 38 της, ακριβώς πριν από έναν χρόνο.
Κοιτάζω γύρω μου –τα πρόσωπα των φίλων και των συναδέλφων της– και έχω μια περίεργη αίσθηση: Είναι δύσκολο να την πενθήσουμε. Πώς να πενθήσεις έναν άνθρωπο που ομόρφυνε τη ζωή; Που η ανάμνησή της είναι πιο ζωντανή από την παρακμάζουσα καθημερινότητά μας; Έγινε συνάδελφός μας στο τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του ΕΚΠΑ σε πολύ νεαρή ηλικία. Τη γνωρίζαμε όμως ήδη, γιατί υπήρξε και φοιτήτρια του τμήματος. Όταν επέστρεψε στο ΜΙΘΕ, μετά τη μακρά παραμονή της στην Αγγλία και τη Γαλλία, μοιράστηκε αμέσως τις αναζητήσεις μιας ομάδας ανθρώπων που προσπαθούσαν να διαμορφώσουν μια αντίληψη για την επιστήμη και την τεχνολογία που θα υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Και τις μοιράστηκε με τη θετική διάθεση του νέου ανθρώπου που έχει τη γνώση και τη δύναμη να καταλύσει συμβατικές αναπαραστάσεις και διακρίσεις. Έγραψε και δίδαξε για πολλά θέματα. Για την Επιστημονική Επανάσταση («που δεν υπήρξε ποτέ», όπως της άρεσε να λέει), για την ιστορία του τεχνητού ψύχους, για τις σχέσεις φύλου και επιστήμης, για τις επιστήμες και την τεχνολογία σε μια Ευρώπη που δεν υπήρξε ποτέ τίποτα παραπάνω από ένα σύνολο ετερογενών τοπικοτήτων.
Οι φοιτητές και οι φοιτήτριές της, τόσο στο ΜΙΘΕ όσο και στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, την αγαπούσαν. Διέβλεπαν στην παρουσία της την έγνοια και την κατανόηση ενός κοντινού ανθρώπου που χαιρόταν με τις επιτυχίες τους και τους υποστήριζε στις δυσκολίες τους. Τα δύσκολα χρόνια που ταλαιπωρήθηκε με τα προβλήματα της υγείας της αγωνιζόταν να μην εγκαταλείψει τα διδακτικά της καθήκοντα και επέπληττε όσους την αντικαθιστούσαμε περιστασιακά, όταν διαπίστωνε ότι γινόμασταν αυστηροί, διαταράσσοντας την εκπαιδευτική σχέση που είχε εγκαθιδρύσει η ίδια με τους φοιτητές της.
Η Φαίδρα Παπανελοπούλου έκανε ένα εκπληκτικό ταξίδι και είμαστε ευγνώμονες όσες και όσοι συμπορευτήκαμε μαζί της. Νομίζω ότι θα της άρεσε να τη θυμόμαστε σαν φιγούρα σε μια ιστορία που μιλάει για την ανοιχτή θάλασσα, την αίσθηση του πρωινού ανέμου στο πρόσωπο και το καθαρό βλέμμα που αγκαλιάζει τους ορίζοντες ενός διαρκώς νεογέννητου κόσμου.
