Τη...μετάνοιά του για το ότι δεν πραγματοποιήθηκε αναδιάρθωση του ελληνικού χρέους το 2010 εξέφρασε ο πρώην επικεφαλής του EWG Τόμας Βίζερ, μιλώντας στο Φόρουμ των Δελφών, τονίζοντας ότι «Δεν ξέραμε τι θα γίνει στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, αν είχες μια αναδιάρθρωση χρέους. Το ίδιο αφορούσε την Ιρλανδία αλλά και την Πορτογαλία. Απλά δεν έγινε αυτό το πολύ αποφασιστικό βήμα» και πρόσθεσε «Λυπάμαι πολύ που δεν είχαμε το 2010 σημαντική μείωση χρέους, αλλά γυρίζοντας τον εαυτό μου πίσω στο 2010, εν μέσω της τεράστιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, και πάλι δεν θα το είχαμε».
Αιχμές για περίοδο Σαμαρά-Βενιζέλου
Απαντώντας σε ερώτηση για το εάν ήταν άδικο το ότι η Ελλάδα δεν πήρε τη νέα ελάφρυνση χρέους όταν παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα τόνισε ότι υπήρχε μια «καθαρή συμφωνία»: η χώρα να πάρει ελάφρυνση μετά την πρώτη αξιολόγηση που θα γίνονταν αφότου η χώρα κατάφερνε πρωτογενές πλεόνασμα. Το πρωτογενές πλεόνασμα ήρθε την άνοιξη του 2014 αλλά δεν έκλεισε ποτέ η καταραμένη αξιολόγηση. Αν ήταν η ελληνική κυβέρνηση αρκετά αποφασισμένη να κλείσει την επόμενη αξιολόγηση τότε θα είχε υπάρξει η ελάφρυνση χρέους, αφήνοντας αιχμές για την περίοδο Σαμαρά-Βενιζέλου.
Ακόμη, πρόσθεσε ότι το 2012 είχαμε τη μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους που έγινε στην παγκόσμια οικονομία. Ετσι το βάρος χρέους τώρα είναι σημαντικά μειωμένο, απ’ όσο θα ήταν αν δεν είχε γίνει.
Απαντώντας για το επιχείρημα ότι υπήρξε διαφορετικά «πίεση» στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου υποστήριξε ότι δεν βλέπει κάτι τέτοιο. Πολλές μεταρρυθμίσεις είχαν στόχο να εξασφαλίσει πρόσβαση στις αγορές. Η εμπειρία μου την περίοδο 2015-2017 δείχνει ότι οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν δεν ήταν εύκολες. Καμία αξιολόγηση δεν κανένα πρόγραμμα δεν χαρακτηρίστηκε εύκολη.
Όχι σε προληπτική γραμμή
Αναφορικά με την προληπτική πιστοληπτική γραμμή τόνισε «Είμαι πρακτικός άνθρωπος. Το μήνυμα που πήρα από την ελληνική κυβέρνηση είναι ότι δεν θέλει νέο πρόγραμμα, και από τις χώρες του Βορρά έπαιρνα το μήνυμα όχι άλλο πρόγραμμα».
Ακόμη, πρόσθεσε πως ένα προληπτικό πρόγραμμα είναι ένα «δίχτυ προστασίας». Είναι «υψηλά απίθανο» να υπάρχει. Η ζωή είναι πάντα καλύτερη αν έχεις ένα «δίχτυ προστασίας» αλλά αυτό προϋποθέτει κάποιους όρους.
Εκτίμησε ότι θα υπάρξουν κάποιοι όροι, αν και δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι. Ενας θα αφορά τα πρωτογενή πλεονάσματα. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν θα είναι τα εργασιακά ή άλλα θέματα σε αυτό το πακέτο.
Δεν θα είναι όπως μια αξιολόγηση με 100 προαπαιτούμενα αλλά θα αφορά τέσσερα πέντε μεγάλα θέματα. Επιπρόσθετα εκτίμησε ότι ένα μικρό μέρος της ελάφρυνσης χρέους δεν θα δοθεί το καλοκαίρι αλλά σταδιακά τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα εξαρτάται πιθανότατα από το πώς αυτή ή η επόμενη κυβέρνηση τηρεί τις απαιτήσεις.
Για το ΔΝΤ είπε ότι χρειάζεσαι κάποιος εκτός, ως όχι μόνο ως σύμβουλος. Όπως εκτίμησε όλοι θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί αν δεν υπήρχε. Αλλά από τι στιγμή που μπήκε στο πρώτο πρόγραμμα έπρεπε να συνεχίσει. «Δεν πιστεύω ότι το ΔΝΤ ήταν καταστροφή».
Σε σχέση με το Grexit τόνισε “Είχαμε δυο επεισόδια. Το ένα ήταν το 2012. Μην το προσωποποιείτε στον Σόιμπλε και την Γερμανία, ήταν και άλλες χώρες που έλεγαν ότι υπάρχουν κανόνες στην ευρωζώνη. Αυτό έφυγε τον Οκτώβριο της χρονιάς.
Το 2015 είχαμε άλλο ένα επεισόδιο και σε αυτό ήταν πολύ πιο κοντά η πιθανότητα να φτάσουμε σε αυτό”.
Και πρόσθεσε «Πιστεύω ότι δεν πίεζε σε αυτό η Γερμανία αλλά ήταν τμήματα της ελληνικής κυβέρνησης που το προκαλούσαν. Οι Γερμανοί αντιδρούσαν σε αυτό. Όπως είπε εκείνο το καλοκαίρι έληξε με τον συμβιβασμό και έτσι «σήμερα πλήρωσα με ευρώ και όχι με τη νέα δραχμή, κάτι για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενος».
Εμπλοκή Ομπάμα
Ο ίδιος είπε ότι οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν πολύ. Στο αμερικανικό ΥΠΟΙΚ κάποιοι ήταν πιο ενημερωμένοι από στελέχη της Κομισιόν. Υπήρχαν επαφές και περίοδοι που ο τότε αμερικανός ΥΠΟΙΚ Τζακ Λιου μιλούσε με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ πέντε φορές την εβδομάδα.
«Ξέρω ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ ενεπλάκη ενεργά στις συζητήσεις», σημείωσε. Κοιτούσαν θέμα πολιτικής και γεωστρατηγικής αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε και τα οικονομικά γιατί τότε «κάποιος μένει και πρέπει να καθαρίσει το μπλέξιμο».
Επιμένει για 200 δισ. ευρώ
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μετρηθεί το κόστος της περιόδου Βαρουφάκη αλλά το πραγματικό κόστος είναι η μείωση του ΑΕΠ. Αυτό δεν είναι μεγάλο, αν το δεις σε μια χρονιά. Πρέπει να δεις πού ήσουν το 2014, πού είσαι τώρα και πού θα μπορούσε να είσαι. Αυτό είναι το πραγματικό κόστος. Γι’ αυτό λέω ότι ένα ποσό των 200 δισ. ευρώ είναι μια ασφαλής εκτίμηση, κάποιοι λένε ότι είναι συντηρητική.
