Για χώρες όπως η Ελλάδα, που αγωνιούν για προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων, ακόμη και φαινομενικά "δευτερεύουσες", για τους μη εξοικειωμένους με τα των επιχειρηματικών αποφάσεων, "λεπτομέρειες" - γεγονότα, όπως αυτό με την ΚΑΕ, "δυσφημίζουν" το ελληνικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Ο δυνάμει ξένος επενδυτής υπολογίζει στη λήψη αποφάσεων πλείστες όσες παραμέτρους, όπως κυρίαρχη "νοοτροπία" management, διαχείριση ανθρωπίνων πόρων, νεωτερικότητα τοπικού επιχειρηματικού κόσμου, ώστε να γνωρίζει με τι είδους επιχειρηματίες έχει να συνεργαστεί ή να ανταγωνιστεί.
Συνεπακόλουθα, η εγχώρια επιχειρηματική τάξη καλείται να αναλάβει ευθύνες τήρησης ορθολογικών και σύγχρονων αντιλήψεων αρχών, σε διάφορους τομείς, όπως και το management. Παρ’ ότι, τέτοιες αρχές έχουν αναπτύξει προ αιώνος θεωρητικοί όπως ο Fraderich Taylor (εκ των θεμελιωτών της οργάνωσης και διοίκησης) παραμένουν στη χώρα μας κενό γράμμα. Κάτι που θα βοηθούσε στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού ως απαραίτητου στοιχείου για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, θα ήταν η κατάρτιση ενός εθνικού κώδικα δεοντολογίας συμπεριφοράς εργοδοτών - εργαζομένων (ενδεχομένως και με τη συνδρομή κυβέρνησης και Βουλής), ζητήματα εκτός πεδίου του εργατικού δικαίου, αλλά που θα βοηθούν την αποφυγή άσκοπων τριβών εξαιτίας παρωχημένων αντιλήψεων και εν τέλει την ίδια την οικονομία.
