Την περασμένη Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου, στον άγιο Στέφανο πραγματοποιήθηκε η έκτακτη γενική συνέλευση της Π.Γ. Νίκας, η οποία “άνοιξε” τον δρόμο για την είσοδο της Chipita, του επιχειρηματία Σπύρου Θεοδωρόπουλου, ως στρατηγικού επενδυτή στο μετοχικό της κεφάλαιο. Η ολοκλήρωση του συγκεκριμένου deal, το οποίο περιλαμβάνει “κούρεμα” του τραπεζικού δανεισμού της αλλαντοβιομηχανίας κατά 50%, “ένεση” ρευστότητας πάνω από 22 εκατ. ευρώ από τον επενδυτή, και “έξοδο” του μέχρι και σήμερα βασικού της μετόχου, της Global Capital Investors (συμφερόντων του άγγελου Πλακόπητα), τοποθετείται, εκτός απροόπτου, τον Απρίλιο.
Για να φθάσουν, οι τράπεζες, ο σημερινός μέτοχος της Νίκας και η Chipita, να συμφωνήσουν στο σχέδιο εξυγίανσης της αλλαντοβιομηχανίας απαιτήθηκαν περισσότερα από δύο χρόνια διαπραγματεύσεων, οι οποίες κινδύνεψαν να τιναχθούν στον αέρα. Η περίπτωση της αλλαντοβιομηχανίας Π.Γ. Νίκας, δεν είναι η μοναδική. Τα τελευταία χρόνια αρκετοί επιχειρηματίες έχουν διαβεί τις πόρτες των τραπεζών, επιδιώκοντας αναδιάρθρωση των δανείων τους. Πολύ λίγες όμως έχουν καταφέρει να το πετύχουν. Ο κύριος λόγος είναι ότι λίγοι βασικοί μέτοχοι, θέλουν ή έχουν πλέον τη δυνατότητα να ρίξουν ζεστό χρήμα στις επιχειρήσεις τους. Επιπροσθέτως, τα ανοίγματα προς τις τράπεζες δεν είναι τα μοναδικά που χρειάζεται να αναδιαρθρωθούν. Οι οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, τα χρέη σε προμηθευτές και εργαζόμενους, αποτελούν για πολλές επιχειρήσεις το μεγαλύτερο αγκάθι. Για τον λόγο αυτό όλο και περισσότερες επιχειρήσεις προσφεύγουν στο Πρωτοδικείο μέσω του Πτωχευτικού Κώδικα.
Αναζητούν προστασία και εξυγίανση μέσω του Πτωχευτικού Κώδικα
Η λίστα είναι μεγάλη και μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της Μαρινόπουλος, η οποία στα τέλη Ιουνίου αιτήθηκε την υπαγωγή της στο άρθρο 99, πετυχαίνοντας προστασία από τους πιστωτές της και κερδίζοντας χρόνο για να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον ενδιαφερόμενο επενδυτή, ήτοι την αλυσίδα Σκλαβενίτης. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Σκλαβενίτης, των μετόχων της Μαρινόπουλος και των τραπεζών κατέληξαν σε συμφωνία στις αρχές Σεπτεμβρίου και στα τέλη του ίδιου μήνα κατατέθηκε στο Πρωτοδικείο η αίτηση εξυγίανσης. Μέσω αυτής της συμφωνίας η αλυσίδα και δη οι επενδυτές πέτυχε «κούρεμα» 50% στις οφειλές προς τους προμηθευτές, διαγραφή προσαυξήσεων επί των απαιτήσεων των Οργανισμών Κύριας ή Επικουρικής Ασφάλισης, του Δημοσίου κ.λπ. ενώ το υπόλοιπο ποσό θα διακανονίζεται σε 250 άτοκες ισόποσες μηνιαίες δόσεις. Επίσης διαγράφεται ποσοστό 50% επί του συνόλου των απαιτήσεων των ΟΤΑ και ΔΕΗ και διακανονίζεται το υπόλοιπο σε 36 άτοκες ισόποσες μηνιαίες δόσεις, χωρίς την επιβολή τόκων, προστίμων, προσαυξήσεων και τυχόν λοιπών επιβαρύνσεων.
Κάτι αντίστοιχο, δηλαδή εξυγίανση μέσω του Πτωχευτικού Κώδικα, επιδιώκεται και τις περιπτώσεις της Δάβαρης (σε αυτή την περίπτωση ο στρατηγικός επενδυτής είναι ο όμιλος Θ. Βασιλάκη) και της Οινοποιητικής Μπουτάρη.
Και η διαπραγμάτευση για τον εξωδικαστικό μηχανισμό
Επί της ουσίας, ο δρόμος που ακολουθείται, όπως έλεγε στην “Αυγή” παράγοντας της αγοράς, είναι προάγγελος του πως θα λειτουργήσει εν πολλοίς ο εξωδικαστικός μηχανισμός, Δηλαδή πώς θα «τρέξει» η νομοθετική ρύθμιση του υπουργείου Οικονομίας για τη διαχείριση των ληξιπρόθεσμων οφειλών των επιχειρήσεων σε ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, Δημόσιο, πιστωτές και εργαζόμενους. Η μόνη διαφορά μεταξύ του Πτωχευτικού και του Εξωδικαστικού είναι ότι, στη δεύτερη περίπτωση, ο νομοθέτης επιθυμεί οι εξυγιάνσεις να είναι μαζικότερες (στόχος είναι να εξυγιανθούν 403.000 επιχειρήσεις) και να συντμηθεί ο χρόνος ολοκλήρωσης.
Παρά τις καλές προθέσεις, ο εξωδικαστικός μηχανισμός έχει κολλύσει, όπως και όλη η διαπραγμάτευση, με αποτέλεσμα οι ληξιπρόθεσμες οφειλές να συσσωρεύονται, όχι μόνο από επιχειρήσεις που ήταν στο “κόκκινο" και προ εξαμήνου, αλλά και από αρκετές συνεπείς μέχρι προσφάτως επιχειρήσεις που έχουν σταματήσει να εξυπηρετούν τις οφειλές τους ελπίζοντας σε ευνοϊκότερη συνολική ρύθμιση, όπως αναφέρουν τραπεζικά στελέχη. Εξέλιξη η οποία πιέζει, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, το τραπεζικό σύστημα.
Οι διαπραγματεύσεις πάντως μεταξύ των τεχνικών κλιμακίων της ελληνικής πλευράς και των δανειστών προκειμένου να κλείσουν τα τελευταία ανοικτά μέτωπα στο σκέλος του εξωδικαστικού μηχανισμού συνεχίζονται, προκειμένου το νομοσχέδιο μέσα στον μήνα να βγει σε δημόσια διαβούλευση και να οδεύσει αμέσως μετά προς ψήφιση στη Βουλή. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει σύγκλιση στο θέμα της αντιμετώπισης των οφειλών των επιχειρήσεων σε ΦΠΑ και Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών. Οι ενστάσεις της ελληνικής πλευράς για την εξαίρεση από το “κούρεμα” των παρακρατούμενων οφειλών, όπως αυτές έχουν διατυπωθεί από τη ΓΓΔΕ, εστιάζουν στο κίνδυνο να υπάρξει τρύπα στα έσοδα. Επίσης η φορολογική τρόικα και η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων επιθυμούν να υπάρξει συγκεκριμένος αριθμός δόσεων (έως 120 για τις μικρές επιχειρήσεις και έως 180 για τις μεγάλες) για την εξόφληση των χρεών προς το Δημόσιο. Αριθμός δόσεων που απέχει αρκετά από τη ρύθμιση που έχουν πετύχει όσοι μέχρι σήμερα έχουν ακολουθήσει τη δικαστική οδό και τον Πτωχευτικό Κώδικα.
Εκτός από το θέμα της αντιμετώπισης των χρεών προς το Δημόσιο, ανοιχτό παραμένει επίσης ποια θα είναι η χρονική ισχύς του νόμου αλλά και ο χρόνος που έχουν “γεννηθεί” τα χρέη. Η ελληνική πλευρά επιδιώκει το συγκεκριμένο πλαίσιο να έχει διετή ισχύ, με τους δανειστές να δηλώνουν ότι η μονοετής εφαρμογή της συγκεκριμένης ρύθμισης, είναι επαρκής. Επίσης, με βάση την ελληνική πρόταση, αίτηση στον μηχανισμό μπορεί να υποβάλει όποιος είχε στις 31.12.2016 δάνεια σε καθυστέρηση μεγαλύτερη των 90 ημερών, με τους δανειστές να θέλουν τα “χρέη” που θα μπουν στον μηχανισμό να έχουν γεννηθεί έως τις 31.12.2015.
