Οι πρώην καγκελάριοι στη Γερμανία σπάνια είναι αγαπητοί στο ίδιο τους το κόμμα όταν εγκαταλείπουν την εξουσία. Πρέπει πάντα να περάσει καιρός μέχρι να ξεχάσουν τα πολιτικά λάθη τους -εντός και εκτός εισαγωγικών-, τις εσωκομματικές έριδες που προκάλεσαν, μέχρι να τους αγαπήσουν και πάλι και να τους αναδείξουν σε “σοφούς” - εάν το κάνουν. Συμβαίνει στους Χριστιανοδημοκράτες, κι ακόμη περισσότερο στους Σοσιαλδημοκράτες. Αλλά κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και το SPD θυμάται τις παλιές αγάπες. Η στιγμή αυτή ήρθε πολύ σύντομα για τον Βίλι Μπραντ, άργησε σχεδόν είκοσι χρόνια για τον Χέλμουτ Σμιτ και φαίνεται ότι φτάνει τώρα, έπειτα από μία και πλέον δεκαετία, για τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, τον “πιο προβληματικό” καγκελάριο για την ψυχή του κόμματος, τον άνθρωπο που επέβαλε τις σκληρές μεταρρυθμίσεις της Ατζέντας 2000 και συνέβαλε στη διάσπαση του SPD κι έτσι στη δημιουργία μιας παγγερμανικής Αριστεράς.
Μέχρι πέρσι ο Σρέντερ πρακτικά ήταν απών από τις διεργασίες του κόμματος, κυρίως επειδή δεν τον ήθελαν. Δεν μπορούσαν να του συγχωρήσουν ούτε την Ατζέντα, ούτε τη γερμανική στρατιωτική εμπλοκή στο Κόσοβο, ούτε την εμπλοκή του με την Gazprom, ούτε κυρίως το ύφος του, την ξεκάθαρη δίψα του για την εξουσία, τη συνήθειά του να παίρνει αποφάσεις αγνοώντας το κόμμα. Εδώ και έναν χρόνο, όμως, το SPD αναζητά και πάλι τη... συντροφιά τού ανθρώπου που το οδήγησε στην τελευταία μεγάλη νίκη. Βλέπει στο πρόσωπο του Σρέντερ έναν πολιτικό ο οποίος όχι μόνο ακτινοβολεί τεράστια αυτοπεποίθηση -αυτή που λείπει από το κόμμα τα τελευταία χρόνια των μεγάλων συνασπισμών υπό την Άνγκελα Μέρκελ-, αλλά φαίνεται και ότι διατηρεί μια υγιή σχέση με τον κόσμο, τους απλούς πολίτες, ότι είναι αυτό που λένε ένας “δημοκράτης λαϊκιστής”.
Και στο SPD εκτιμούν ότι είναι ένας από τους λίγους που μπορεί να σταματήσει την αιμορραγία του κόμματος προς την ξενοφοβική Εναλλακτική για τη Γερμανία, μια αιμορραγία που ναι μεν δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αυτή των Χριστιανοδημοκρατών, αλλά πάντως δεν είναι καθόλου αμελητέα, όπως φάνηκε στις τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις του 2016. Επιπλέον, φαίνεται ότι στο πολωτικό κλίμα που αρχίζει να στήνεται και στη Γερμανία, με αφορμή το προσφυγικό και με εργαλεία τον άγριο λαϊκισμό και τις θεωρίες συνωμοσίες της Εναλλακτικής και του κινήματος Pegida (Πατριώτες ενάντια στην Ισλαμοποίηση της Δύσης), ξαναέρχεται στη μόδα το “μάτσο” στιλ του Σρέντερ, που επί χρόνια θεωρούταν απαράδεκτο. Όλο και περισσότεροι Σοσιαλδημοκράτες έχουν αρχίσει να συγχωρούν την “εγωπάθεια” και το “πείσμα” του Σρέντερ, εκ των υστέρων τα βλέπουν ως “αποφασιστικότητα” και “μαχητικότητα”, στοιχεία που θεωρούν ότι λείπουν από τον νυν πρόεδρό τους Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο οποίος ακόμη δεν λέει να αποφασίσει εάν θα είναι υποψήφιος καγκελάριος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου ή εάν θα... παραχωρήσει αυτόν τον ρόλο σε κάποιον άλλο.
Αυτή η... αποκατάσταση του Σρέντερ στις καρδιές πολλών συντρόφων του δεν σημαίνει βέβαια ότι θα επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αλλά σίγουρα θα ανταποκριθεί στις όλο και περισσότερες προσκλήσεις να βάλει πλάτη στην προεκλογική περίοδο, όποιος κι αν είναι ο υποψήφιος καγκελάριος από το SPD. Πιθανότατα, φροντίζοντας, κόντρα στην ιδιοσυγκρασία του, να μην πολώνει το κόμμα, να μην υπαγορεύει τη γραμμή του.
