Για κάποιον περίεργο λόγο όλοι όσοι δικάζονται ή καταγγέλλονται από τον διεθνή Τύπο για εγκλήματα πολέμου τα τελευταία χρόνια είναι Αφρικανοί, Άραβες ή τουλάχιστον Βαλκάνιοι. Οι μαζικές δολοφονίες αμάχων σε διάφορες ανθρωπιστικές επεμβάσεις της Δύσης -από την ισοπέδωση της Φαλούτζα μέχρι τις επιθέσεις με drones στα βουνά του Αφγανιστάν- είναι απλώς τυχαία λάθη, κάτι σαν το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι βάρβαροι για την απελευθέρωση και τελικά τον εκπολιτισμό τους.
Ο Αριέλ Σαρόν ανήκε σε μια διαφορετική γενιά και ήταν αρκετά ωμός ώστε να μην έχει ανάγκη τον τερατώδη ευφημισμό των "παράπλευρων απωλειών". Πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι όταν οι Αμερικανοί τον πίεσαν να διατάξει τους Χριστιανούς φαλαγγίτες να αποσυρθούν από τα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα εκείνος απάντησε: "Αν δεν θέλετε να τους σκοτώσουν οι Λιβανέζοι, θα τους σκοτώσουμε εμείς".
Για ευφημισμούς, αρκεί να ανατρέξει κανείς στις πρόσφατες νεκρολογίες του αμερικανικού Τύπου. Ο Σαρόν δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί έναν δύσκολο αλλά αξιόπιστο σύμμαχο για την Ουάσιγκτον, κάτι που αποκαλύπτει και η παρουσία του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν στην κηδεία του. Έτσι, για τη New York Times, η σφαγή στη Σάμπρα και τη Σατίλα ήταν απλώς ένα προσωπικό φιάσκο για τον τότε υπουργό Άμυνας του Ισραήλ, που, όπως πληροφορείται κανείς, "ξεπέρασε την ταπείνωση και συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή του Ισραήλ".
Η Washington Post που έχει μετατοπιστεί σαφώς δεξιότερα μετά την εξαγορά της από τον μεγιστάνα του Amazon Τζεφ Μπέζος, ήταν ακόμη πιο προσεκτική στις διατυπώσεις της. Για τον αρθρογράφο της, η εισβολή του 1982 στον Λίβανο ήταν μια "φιλόδοξη" επιχείρηση, που "τελικά κατόρθωσε να εκδιώξει τον Αραφάτ και τους μαχητές του στην Τύνιδα".
Ο Σαρόν αποτελούσε την "ενσάρκωση του πολεμικού παρελθόντος του Ισραήλ" και κέρδισε το προσωνύμιο "μπουλντόζας" όταν στις αρχές της δεκαετίας του '70 "ξερίζωνε την παλαιστινιακή αντίσταση στα στρατόπεδα προσφύγων στη Γάζας οργώνοντας λωρίδες που επέτρεπαν στα ισραηλινά τεθωρακισμένα οχήματα να μετακινούνται σε πυκνοκατοικημένες περιοχές".
Μάλλον εδώ κρύβεται και η απάντηση. Ο Σαρόν δεν ήταν εγκληματίας πολέμου, γιατί έκανε πάντοτε αυτό που χρειαζόταν με "ωμή αποτελεσματικότητα", όπως σημειώνει και η Post. Ξερίζωνε τα ζιζάνια από τις αυλές του πολιτισμένου κόσμου και απολύμαινε τα ενοχλητικά έντομα. Και κάπως έτσι ακόμη και η ισοπέδωση με μπουλντόζες ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων σε έναν προσφυγικό καταυλισμό με τα χρόνια όχι απλώς παύει να αποτελεί εικόνα φρίκης, αλλά τυλίγεται και με κάποια αίγλη.
