Η επίθεση του α' αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στην ευρωβουλή Γκονθάλεθ Πονς ήταν πολύ καλά σχεδιασμένη και είχε πρωτίστως ως στόχο τη δημοκρατική και προοδευτική Ισπανία. Για το Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι και του διαδόχου του ακροδεξιού Πάμπλο Κασάδο, η ελληνική κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε μια προσπάθεια να πλήξουν την ισπανική Αριστερά, κυρίως το Podemos και προσωπικά τον Πάμπλο Ιγκλέσιας. “Θέλετε να κάνετε την Ισπανία σαν την Ελλάδα του Τσίπρα” είναι ένα από τα ρεφρέν της ισπανικής Δεξιάς, που έχει δύο στόχους, να πλήξει την αξιοπιστία του Podemos και σήμερα του Unidos Podemos και δεύτερον να συσπειρώσει τους συντηρητικούς και μετριοπαθείς ψηφοφόρους που είχαν κάποιες αμφιβολίες για τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό που εφάρμοσε ο Ραχόι, ο καλύτερος μαθητής της Άνγκελα Μέρκελ στο σχολείο της λιτότητας.
Ο Γκονθάλεθ Πονς δεν επιλέχθηκε στην τύχη για να επιτεθεί στον επικεφαλής της μόνης αριστερής κυβέρνησης της Ευρώπης. Ο Πονς δεν είναι μόνο εκπρόσωπος του Λαϊκού Κόμματος και α' αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο Πονς οικοδόμησε την πολιτική του καριέρα στο υπερδιεφθαρμένο Λαϊκό Κόμμα της Βαλένθια, φτάνοντας να αποτελεί μέλος της τοπικής κυβέρνησης του Καμπς, για να περάσει στην κεντρική πολιτική σκηνή το 2008 κατά τη διάρκεια του συνεδρίου του κόμματος που πραγματοποιήθηκε στη Βαλένθια.
Υπάρχει σήμερα μια μεγάλη διαφορά για τον Πονς, γιατί την τοπική κυβέρνηση της Χώρας της Βαλένθια ελέγχουν οι σοσιαλιστές σε συνεργασία με την Αριστερά, ενώ τον δήμο της Βαλένθια ελέγχει η Αριστερά σε συνεργασία με τους σοσιαλιστές. Τι φοβάται όμως η ισπανική Δεξιά; Πριν από περίπου δύο εβδομάδες ο Ιγκλέσιας πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη επίσκεψή του στο πρωθυπουργικό μέγαρο και φαίνεται πως τέθηκαν επιτέλους οι βάσεις για μια μόνιμη συνεργασία ανάμεσα στην κυβέρνηση των σοσιαλιστών και στο Unidos Podemos. Η συνεργασία αυτή δεν θα διαμορφώσει μόνο τον επόμενο προϋπολογισμό και την κατάργηση του βέτο της Γερουσίας στο ύψος των ελλειμμάτων, παρακάμπτοντας την απόλυτη πλειοψηφία του Λαϊκού Κόμματος στη Γερουσία, αλλά και μια συνεργασία με στόχο την εξάντληση της θητείας της Βουλής.
Γιατί το Λαϊκό Κόμμα αποτέλεσε τον σημαιοφόρο της ευρωπαϊκής Δεξιάς εναντίον του Τσίπρα; Γιατί το Λαϊκό Κόμμα αυτή τη στιγμή φοβάται όσο κανείς άλλος στην Ευρώπη την “Αριστερά του Τσίπρα”, την Αριστερά που δεν αρκείται στην επανάληψη των εύκολων καταγγελιών του καπιταλισμού, της λιτότητας, του νεοφιλελευθερισμού, την Αριστερά που έχει σηκώσει το γάντι της διακυβέρνησης προς όφελος των πολλών. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές των σχέσεων της Αριστεράς με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν απέκλινε ποτέ από την “εμμονή” του για μια κυβερνητική αλλαγή στην Ισπανία, με την Αριστερά πρωταγωνιστή των εξελίξεων, αδιαφορώντας ακόμη και για τις εσωτερικές τριβές στο Podemos και την επιφυλακτικότητα της Ενωμένης Αριστεράς. Το Podemos δεν αποτελεί πλέον τον νεωτερισμό του ισπανικού πολιτικού συστήματος, αφού τη σκυτάλη κρατούν οι λαϊκιστές των Πολιτών. Παρ' όλα αυτά, το Podemos, η Ενωμένη Αριστερά και τα συνεργαζόμενα ψηφοδέλτια της Αριστεράς κατάφεραν να αποτελέσουν τον θεμέλιο λίθο για την πτώση του Ραχόι, συνομιλώντας διαρκώς με τα εθνικιστικά κόμματα της Καταλωνίας και όχι μόνο, θέτοντας γέφυρες συνεργασίας εκεί που οι σοσιαλιστές έχουν αποτύχει.
Ας μην ξεχνάμε ότι τον Μάιο στην Ισπανία δεν θα διεξαχθούν μόνο οι ευρωεκλογές, αλλά και οι εκλογές σε όλες τις βαθμίδες της Τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης. Η Δεξιά λοιπόν φοβάται μια νέα εκλογική εκατόμβη από τη δυναμική των “Δήμων της Αλλαγής” της Αριστεράς, που θα μπορούν να στηριχθούν με μεγαλύτερη ευκολία από το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Πέδρο Σάντσεθ, ο οποίος θα κυβερνά χάρη στην ψήφο του Unidos Podemos.
Το γεγονός ότι το Podemos στοιχηματίζει να διεκδικήσει με την υποψηφιότητα του Ερεχόν την τοπική κυβέρνηση της πολύπαθης Μαδρίτης είναι ενδεικτικό του πανικού του Πονς, αφού η δεξιά κυβέρνηση της Μαδρίτης έχει αλλάξει τρεις προέδρους λόγω... σκανδάλων. Εάν το Λαϊκό Κόμμα χάσει και τα τελευταία μεγάλα προπύργιά του, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν θα του μείνει τίποτε άλλο από το κάνει τον οστεοφύλακα του Φράνκο.
Σε αυτό το σημείο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ακροδεξιά και σχεδόν φασίζουσα στροφή του νέου Λαϊκού Κόμματος του Κασάδο, δεδομένου ότι το Λαϊκό Κόμμα είναι ιστορικά και το κυρίαρχο καταφύγιο των ακροδεξιών και αντικομμουνιστών. Εάν παρακολουθήσει κανείς το ακροδεξιό κρεσέντο του Κασάδο, με την ανάλογη αντιμεταναστευτική φλυαρία, θα καταλάβει ότι ακολουθεί μια παράλληλα διαδρομή με τους παροξυσμούς του Ματέο Σαλβίνι. Όταν μάλιστα ρωτήθηκε για τον Σαλβίνι, τον Όρμπαν και τους λοιπούς ακροδεξιούς και ρατσιστές ηγέτες, έδωσε μια “μητσοτακική” απάντηση, υποστηρίζοντας πως όλοι αυτοί έχουν πολύ υψηλά ποσοστά στις χώρες τους και ότι στόχος του είναι να επαναφέρει το Λαϊκό Κόμμα στην κυβέρνηση.
Η Αριστερά στη Πορτογαλία
Στην άλλη πλευρά της Ιβηρικής, πάντως, η πορτογαλική Δεξιά έχει ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική στρατηγική, χαμηλών σχετικά τόνων, που επιβάλλονται ίσως και από τις επιτυχίες της κυβέρνησης του σοσιαλιστή Αντόνιο Κόστα και τη στήριξή του από το Μπλόκο της Αριστεράς και το πορτογαλικό Κ.Κ. Οι δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται όμως να επιτρέπουν στην πορτογαλική Δεξιά καμία ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο τα επόμενα χρόνια. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στον Κόστα, αλλά και στην Αριστερά.
Θα έλεγε κανείς ότι η ιβηρική Αριστερά έχει δείξει μια πρωτοφανή συνέπεια και ωρίμανση για την αντιμετώπιση της κρίσης, κατανοώντας ότι αυτές τις δύσκολες ώρες θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι χρήσιμη στους εργαζόμενους και τα θύματα της λιτότητας. Μια Αριστερά που προτίμησε να ζήσει με τις εσωτερικές της αντιφάσεις, να καταγγέλλει την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ και να σέβεται τις συμφωνίες των σοσιαλιστών με τις Βρυξέλλες, μια Αριστερά που “φωτογραφίζεται” με τον Μελανσόν για να εφαρμόσει ακριβώς την αντίθετη πολιτική από αυτή που ευαγγελίζεται ο ηγέτης της Ανυπότακτης Γαλλίας.
