“Το Κ5Α παραδόθηκε στο κατεστημένο και συμμάχησε με τη λεπενιστική Λέγκα, που έχει και νεοφασιστικά χαρακτηριστικά. Υπάρχει μια πολιτιστική έρημος και χρειάζεται χρόνος για μια νέα Αριστερά”, τόνισε στην “Αυγή” ο Τομάζο Μοντανάρι, ο ιστορικός τέχνης, καθηγητής Πανεπιστημίου και blogger, που είχε προταθεί από τη δήμαρχο του Κ5Α της Ρώμης Ράτζι να αναλάβει αντιδήμαρχος Πολιτισμού και από το Κ5Α να αναλάβει το υπουργείο Πολιτισμού. Πρόεδρος της Ελευθερίας και Δικαιοσύνης από το 2017, εργάστηκε ανεπιτυχώς για την ενοποίησης της Αριστεράς.
* Πώς βλέπετε την πολιτική κατάσταση στην Ιταλία;
Πολύ μαύρη. Με την πλήρη έννοια των λέξεων. Το Κ5Α συμμάχησε με ένα κόμμα λεπενιστικού τύπου, ξενοφοβικό, με σαφείς αναφορές στον νεοφασισμό. Είναι το πιο βασικό και ανησυχητικό στοιχείο. Φαίνεται ότι έχουν κάνει μια συμφωνία με το κατεστημένο. Επέλεξαν έναν πρωθυπουργό πολύ αδύναμο, εμπιστεύονται την πρωθυπουργία σε μια προσωπικότητα που είναι ανίσχυρη, και δεν αναφέρομαι στο “τεχνικό” τμήμα, για να μην αναφερθώ στο βιογραφικό του. Υπάρχει μια υποταγή στο κατεστημένο, που την συνόδευσαν με μια παραλλαγή νεοφασιστικού τύπου.
* Πώς φτάσατε σε αυτό το σημείο;
Στην Ιταλία ζούμε τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές αδικίες, που τροφοδοτήθηκαν τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη και από τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς. Στην Ιταλία αυτές οι πολιτικές οδήγησαν σε μια βαθιά κρίση την κοινωνία, ενώ άφησαν το θέμα των ανισοτήτων στη Δεξιά. Η Δεξιά σήμερα λέει πράγματα που φαίνονται δίκαια. Λέει ότι δεν μπορούμε να πεθάνουμε από τη λιτότητα που επιβάλλει η Ευρώπη, ότι πρέπει να επανεξετάσουμε τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις για τα δημοσιονομικά, που είναι ασφαλώς σωστό. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Κι ο ναζισμός οδήγησε στην επανεκκίνηση της γερμανικής οικονομίας μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο αρνούμενος να καταβάλει το γερμανικό χρέος, τις τότε πολεμικές αποζημιώσεις. Κατάφερε να οδηγήσει την ανάκαμψη της οικονομίας. Το πρόβλημα είναι αυτό που συνέβη με τον ναζισμό και ιδιαίτερα αργότερα. Ασφαλώς είναι δύο πράγματα πολύ διαφορετικά μέσα στον χρόνο. Βλέποντας όμως την πολιτική του Σαλβίνι για τους μετανάστες και την αντίληψη να ξεπεράσουμε τις δεσμεύσεις της Ε.Ε. και να βγούμε από το ευρώ, τι γίνεται; Η Ιταλία θα συμμαχήσει με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με την Ουγγαρία και την Πολωνία; Θα κλείσουμε και εμείς τα σύνορα και δεν θα δεχόμαστε μετανάστες; Θα τους στείλουμε στη χώρα τους ή θα τους έχουμε σε στρατόπεδα κράτησης; Η Ιταλία είναι μια μεγάλη χώρα. Θα μπορούσε να πει ένα όχι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή;
* Υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές;
Το Κ5Α και η Λέγκα έλαβαν μια ταξική και λαϊκή ψήφο, τους έδωσαν την εμπιστοσύνη τους οι περιθωριοποιημένοι και οι αποκλεισμένοι, όλοι αυτοί που έχουν εγκαταλειφθεί από το κράτος και την πολιτική. Αυτό είναι το δράμα. Πολλοί προσπαθήσαμε να ανοίξουμε έναν διάλογο με το Κ5Α. Πριν από τις εκλογές, μου πρότειναν να κάνω και τον υπουργό. Απάντησα, όχι. Προσπάθησαν να έχουν κάποιο διάλογο με την Αριστερά. Τα αποτελέσματα των εκλογών έκαναν σαφή την αυτοκτονία του Ρέντζι. Το Δημοκρατικό Κόμμα κλείστηκε στον εαυτό του, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στη σημερινή κατάσταση. Μέσα στο Κ5Α κυριάρχησε επίσης η ιδέα να οδηγηθούν στην κυβέρνηση με κάθε τρόπο, με το μισό εκλογικό σώμα τους να προέρχεται από την Αριστερά και το άλλο μισό από τη Δεξιά.
* Πόσο θα διαρκέσει η νέα κυβέρνηση;
Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε, γιατί καταστάσεις που μας φαίνονται ασυμβίβαστες μπορούν να διατηρηθούν όταν τις ενώνει η εξουσία, οι καρέκλες και τα αξιώματα που θα δοθούν, τα χρήματα. Στην Ιταλία, και όχι μόνο, όλα γίνονται συμβατά. Η σύντομη ζωή της κυβέρνησης μπορεί να εξαρτηθεί από τον Μπερλουσκόνι, γιατί στη Γερουσία θα έχει μια δύσκολη πλειοψηφία. Ο Μπερλουσκόνι προσποιείται ότι είναι εναντίον. Επίσης μπορεί να αλλάξουν τα δεδομένα, με τη Λέγκα να ισχυρίζεται ότι το Κ5Α είναι ανίκανο να κυβερνήσει. Που μπορεί να είναι και σχετικά αλήθεια. Το Κ5Α το ψήφισαν δύο εκατομμύρια ψηφοφόροι του Δημοκρατικού Κόμματος και της Αριστεράς. Είναι πιθανόν να έχουμε μια τεράστια αποχή. Ο Μπερλουσκόνι με τον Σαλβίνι θα μπορούσαν να πάρουν το 40% και το μπόνους των εδρών και θα μπορούν να κάνουν τα πάντα μόνοι τους. Αυτό δεν είναι φανταστικό σενάριο, αλλά πιθανό σενάριο.
* Το Δημοκρατικό Κόμμα τι κάνει;
Το Δ.Κ. δεν έχει μέλλον και πολύ περισσότερο ως κόμμα της Κεντροαριστεράς. Ακόμη και εάν κλείσει οριστικά την παρένθεση του Ρέντζι. Το πρόβλημά του Δ.Κ. δεν είναι ο Ρέντζι. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο Ντ' Αλέμα και ο Βελτρόνι “παντρεύτηκαν” την πολιτική του Μπλερ. Τότε άρχισε το τέλος αυτού του εγχειρήματος. Μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα δεν υπάρχει ένας Κόρμπιν. Κάποιος που να έμεινε συνεπής και να ήταν στη μειοψηφία και την αντιπολίτευση σε αυτή την κατρακύλα. Το Δ.Κ. χρειάζεται ένα θαύμα, αλλά μου φαίνεται ότι αυτό είναι αδύνατον.
* Τι υπάρχει στα αριστερά του Δ.Κ.;
Ερείπια. Νεκροζώντανοι. Δεν υπάρχει τίποτα όρθιο. Οι Ελεύθεροι και Ίσοι είναι νεκροζώντανοι, Στο τέλος ακόμη και η Εξουσία στον Λαό, που ήταν συμπαθητικοί, πήραν το 3% μόνο στη συνοικία τους στη Νάπολη που κάνουν δράσεις αλληλοβοήθειας. Στην ίδια συνοικία το Κ5Α πήρε 60%. Μια πλήρης αποτυχία για την Εξουσία στον Λαό.
Θα χρειαστούν χρόνια για να μπορέσει στην Ιταλία να υπάρξει μια Αριστερά. Στην Ιταλία δεν υπάρχει ένας λαός της αριστεράς που να συμμερίζεται κοινές ιδέες.
Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε ένα συνδικάτο. Ελπίζω στο συνέδριο της CGIL να κερδίσει ο Λαντίνι και να γίνει γραμματέας του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου. Το βλέπω όμως πολύ δύσκολο. Χρειαζόμαστε ένα συνδικάτο των δικαιωμάτων των πολιτών, όχι μόνο των εργαζομένων, για τα δικαιώματα του πρεκαριάτου και της επισφαλούς εργασίας, για αυτούς που υφίστανται εκμετάλλευση με τις χίλιες μορφές δηλωμένης και αδήλωτης εργασίας. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα Μέτωπο της Εργασίας, της οποιασδήποτε εργασίας. Μόνο μετά μπορεί να υπάρξει κάτι και στο πολιτικό πεδίο. Πρέπει να δράσουμε σε αυτό το επίπεδο, γιατί ένα στα τρία μέλη της CGIL ψήφισε Κ5Α. Το ίδιο συνέβη και με το συνδικάτο Εργατών Μετάλλου FIOM CGIL. Έξω υπάρχει μια πολιτιστική έρημος.
* Γιατί η Αριστερά δεν κατάφερε να δεθεί με όλους αυτούς τους ανθρώπους;
Στην ιταλική Αριστερά υπάρχει μια διεφθαρμένη τάξη στελεχών, που είναι δεμένα με την εξουσία, τη μικρή και τη μεγάλη, επαγγελματίες πολιτικοί, μια σταδιακή υποβάθμιση των αξιών. Από την άλλη, υπάρχουν κινήματα, σύλλογοι, η Καθολική Εκκλησία, που στέκεται δίπλα σε όσους έχουν πρόβλημα. Η εκκλησία του Πάπα Φραγκίσκου έχει κάνει μια καλή δουλειά. Η Αριστερά βρίσκεται στη γωνία και κοιτάει άλλου.
Εάν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς θα φτιάξουμε ψηφοδέλτια για να εκπροσωπηθούμε πολιτικά, δεν θα συμβεί ποτέ τίποτα. Μας λείπουν τα θεμέλια για να οικοδομήσουμε την εκπροσώπηση. Πρέπει να κατακτήσουμε το Κοινωνικό Εισόδημα Αξιοπρέπειας, για να μπορέσουμε μετά να έχουμε και τον χρόνο να σκεφτούμε πολιτικά. Πρέπει να ξεφύγουμε από τους καθημερινούς εκβιασμούς, να φυτοζωούμε. Όλα αυτά χρειάζονται χρόνο. Δεν είμαι αισιόδοξος για το βραχυπρόθεσμο διάστημα. Μέσα στα επόμενα δύο - τρία χρόνια μπορεί να δημιουργηθεί κάτι σοβαρό.
