Η ιταλική κοινωνία θα βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο σοκ τις επόμενες εβδομάδες και μήνες, όταν η κυβέρνηση των λαϊκιστών του Κ5Α του Ντι Μάιο και του Γκρίλο και των ρατσιστών της Λέγκας του Βορρά του Σαλβίνι, με τη φαινομενικά ουδέτερη ανοχή του Μπερλουσκόνι, θα προσπαθήσει να υλοποιήσει “το κυβερνητικό συμβόλαιο α λα γερμανικά” που ετοιμάζονται να υπογράψουν.
Δεν ξέρουμε ποιος θα είναι ο “ανεξάρτητος”, “ουδέτερος”, “πολιτικο-τεχνικός” πρωθυπουργός. Είναι όμως σχεδόν σίγουρο ότι οι Ντι Μάιο και Σαλβίνι θα συμμετέχουν στη νέα κυβέρνηση για να μπορούν να τον ελέγχουν. Ο Νάιτζελ Φάρατζ και οι "συνοριοφύλακες" του Βίσεγκραντ γιορτάζουν. Η Ιταλία είναι η τρίτη μεγαλύτερη χώρα της Ευρωζώνης. Ο Μακρόν και ιδιαίτερα η Μέρκελ, που έχει μεγάλο μέρος της ευθύνης, θα πρέπει να έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Όπως όλοι μας.
Η Ιταλία την επομένη των εκλογών της 4ης Μαρτίου είχε στην πράξη δύο επιλογές: Μια κυβέρνηση του Κ5Α και του Δημοκρατικού Κόμματος, που ο αλαζονικός και ηττημένος Ρέντζι κατέστησε αδύνατη, ή μια κυβέρνηση Κ5Α με τη ρατσιστική Λέγκα ή και ολόκληρο το μέτωπο της διεφθαρμένης Δεξιάς των Μπερλουσκόνι και Μελόνι. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Εάν η Ιταλία οδηγούνταν σε νέες εκλογές τον Ιούλιο θα ενισχύονταν ακόμη περισσότερο το Κ5Α και η Λέγκα, καθιστώντας ακόμη πιο σκληρό και αντιδραστικό το σενάριο της συγκυβέρνησης λαϊκιστών και ρατσιστών. Σήμερα θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα του... μη χείρον... κάκιστον. Όσο για την “κυβέρνηση του Προέδρου”, “ανακωχής” ή “ουδέτερης” του Προέδρου της ιταλικής δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα, φαινόταν τόσο εξωπραγματική όσο και η πολιτική σεναριολογία από το χρονοντούλαπο της Χριστιανικής Δημοκρατίας, από το οποίο προέρχεται κι ο ίδιος. Το ίδιο και τα κροκοδείλια δάκρυά του για την Ε.Ε. και τις γεωπολιτικές συμμαχίες της χώρας.
Συρραφή υποσχέσεων
Το Κ5Α και η Λέγκα προσπαθούν να... συρράψουν σε 48 ώρες τις καλύτερες των υποσχέσεών τους προς τον ιταλικό λαό. Ένα μείγμα λαϊκίστικων, σκληρά νεοφιλελεύθερων και αντικοινωνικών προτάσεων που φθάνουν στα όρια μιας οπισθοδρόμησης πρωτόγνωρης για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Δεν είναι μόνο η δίψα τους να σταματήσουν τα “ταξί της θάλασσας” που "μας φέρνουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες" και η κοινή τους θέληση για μαζικές απελάσεις. Ο ρατσιστικός παροξυσμός του Κ5Α και της Λέγκας μπορεί να οδηγήσει στη χειρότερη αμερικανοποίηση μιας μεγάλης, ανεκτικής και δημοκρατικής ευρωπαϊκής κοινωνίας. Μπορεί να την μετατρέψουν σε ένα σύγχρονο Φαρ Ουέστ επιτρέποντας την οπλοχρησία ως απαραίτητο μέτρο για την προσωπική ασφάλεια αυτών που αισθάνονται ότι κινδυνεύουν από τους άλλους, τους "διαφορετικούς". Ο Σαλβίνι βγαίνοντας από τις διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης διαβεβαίωσε τους οπαδούς του ότι θα μπορέσουν επιτέλους να πάρουν τον νόμο και την τάξη στα οπλισμένα χέρια τους. Πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα για έναν ηγέτη που πήγε πριν από λίγες ημέρες στο γήπεδο φορώντας μπουφάν της νεοφασιστικής οργάνωσης Casa Pound;
Οι δημοκρατικοί και προοδευτικοί ψηφοφόροι που ψήφισαν Κ5Α βλέπουν να εξανεμίζεται η ελπίδα τους για την υιοθέτηση του κοινωνικού καθολικού εισοδήματος, που αποτέλεσε σημαία του Γκρίλο, και να περιορίζεται η δυναμική του “Κινήματος” εναντίον της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, της καταπολέμησης των προνομίων των πολιτικών και της ενίσχυσης της διαφάνειας. Όταν ο Σαλβίνι μιλά για δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και των προνομίων και αξιοπρέπεια στην εργασία, σημαίνει ότι η Ιταλία χρειάζεται ένα “ελαφρύ” κράτος με πλήρως ελαστικές σχέσεις εργασίας, όπου ο καθένας θα είναι “αξιοπρεπώς” ελεύθερος να μετακινηθεί όπου θέλει και να αλλάξει όσες δουλειές θέλει, αφού έτσι κι αλλιώς θα πληρώνεται με... πενταροδεκάρες.
Το Κ5Α και η Λέγκα ισχυρίζονται ότι θα μειώσουν τη φορολογία της μεσαίας τάξης, αλλά φαίνεται αδύνατον να ισοσκελίσουν το έλλειμμα αυξάνοντας την πίεση στους έχοντες και κατέχοντες. Πώς θα χρηματοδοτούνται τότε η δημόσια Υγεία και Παιδεία και το κοινωνικό κράτος; Η Λέγκα του Βορρά ελέγχει δύο από τις πλουσιότερες περιφέρειες της Ιταλίας, του Μιλάνου και της Βενετίας. Φθάνει να δούμε τη διάλυση της δημόσιας Υγείας και την ιδιωτικοποίησή της για να γίνουν κατανοητές οι προτεραιότητές της νέας κυβέρνησης. Για να μην αναφερθούμε στους δήμους της Ρώμης και του Τορίνο που ελέγχονται από το Κ5Α.
Νέα πραγματικότητα
Ο Ρέντζι και ο προσωρινός γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος Μαρτίνα, ο καθένας με τον τρόπο του, φιλοδοξούν να συγκροτήσουν μια εναλλακτική πρόταση εναντίον της νέας κυβέρνησης. Ο Ρέντζι μάλιστα πρότεινε να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος στις 19 Μαΐου ο απερχόμενος πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι, που έχει υψηλή δημοτικότητα η οποία οικοδομήθηκε με βάση το ήρεμο προφίλ του μπροστά στην αλαζονεία του προκατόχου του. Το Δημοκρατικό Κόμμα έχασε μέσα σε τέσσερα χρόνια πάνω από 20% της εκλογικής δεξαμενής του από την οποία γέμισαν οι κάλπες υπέρ του Κ5Α. Πώς θα μπορέσει το Δ.Κ. να οικοδομήσει μια εναλλακτική πρόταση όταν επιμένει στην ορθότητα των πολιτικών επιλογών του τις οποίες απέρριψαν ξεκάθαρα οι πολίτες στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση και τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές;
Τα μεγάλα ιταλικά συνδικάτα, από την αριστερή CGIL έως τις πιο μετριοπαθείς CISL και UIL, οι μεγάλες κοινωνικές οργανώσεις της Αριστεράς, όπως το ARCI και η ANPI, και του κόσμου της Καθολικής Εκκλησίας, όπως οι ACLI, θα πρέπει να λογαριαστούν με τη νέα πραγματικότητα κατανοώντας ότι μεγάλο τμήμα των μελών τους, και κυρίως των συνδικάτων, ψήφισε τουλάχιστον Κ5Α. Ακόμη χειρότερη είναι η εικόνα της Αριστεράς, των διαφορών μετριοπαθών και πιο ριζοσπαστικών σχημάτων της, που από την έναρξη της κρίσης, εδώ και μια οκταετία, έχουν κάνει ό,τι μπορούν για να αποδείξουν ότι είναι ανίκανα να προστατεύσουν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας Ιταλός στους τρεις βρίσκεται σήμερα κοντά ή κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Στην Ιταλία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν διεξάγεται μόνο ένας φανερός ή λιγότερος φανερός ταξικός, οικονομικός και κοινωνικός πόλεμος, αλλά και μια τεράστια μάχη που αλλάζει τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της. Αυτή η αντιπαράθεση δεν μπορεί να κερδηθεί εάν η ιταλική Σοσιαλδημοκρατία δεν αλλάξει πρόσωπα και πολιτικές και εάν η Αριστερά δεν ανακαλύψει ξανά τη σχέση της με τους αδύναμους. Οι τεράστιες αντιφάσεις του νέου κυβερνητικού εκτρώματος λαϊκιστών και ρατσιστών είναι τόσο σαφείς όσο είναι σαφές και το κενό που υπάρχει για την ανατροπή του. Πώς η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που πλήττεται από την κρίση θα μετατραπεί σε πολιτική πλειοψηφία μιας εναλλακτικής πρότασης;
