Στην πολυεπίπεδη ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει εδώ και χρόνια τη Συρία, αναφέρθηκε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Β’ Αθήνας Αννέτα Καββαδία, κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Πολιτικών Υποθέσεων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, που συνεδρίασε στο Παρίσι.
«Πρόκειται, επί της ουσίας», τόνισε η Αν. Καββαδία «για ένα πρόβλημα που -στα εφτά πλέον χρόνια που διαρκεί ο συριακός εμφύλιος- επανέρχεται με νέα, ολοένα και πιο τραγικά πρόσωπα. Και αυτό γιατί, στην ένδοσυριακή διαμάχη, σύντομα ενεπλάκησαν παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις (Ιράν, Ρωσία, Σ. Αραβία, ΗΠΑ Ισραήλ και Τουρκία), οι οποίες πόλωσαν περαιτέρω την κατάσταση, και, αγνοώντας, εντελώς, τους αμάχους κατά τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις, οδήγησαν την ανθρωπιστική κρίση στα άκρα.
Πέραν των νεκρών που ξεπερνούν τις 340.000, υπάρχουν άνθρωποι που έγιναν πρόσφυγες, για να συναντήσουν», όπως επεσήμανε η Αννέτα Καββαδία «σφραγισμένα σύνορα, και ελάχιστες -αν όχι καμία- εναλλακτικές. Καθώς», όπως ανέφερε, «στα θέατρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων δεν λήφθηκε ποτέ μέριμνα για τους άμαχους. Είδαμε σταδιακά εικόνες φρίκης, ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα, όπως τα σκελετωμένα παιδιά του Χαλεπιού, πριν λίγο καιρό. Και τώρα άμαχους στην Ανατολική Γκούτα, κυρίως παιδιά, να στερούνται τα απολύτως απαραίτητα, θύματα μιας στρατιωτικής επιχείρησης που μοιάζει με μεσαιωνική πολιορκία».
Αναφερόμενη στις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Τουρκίας στο Αφρίν, η Αν. Καββαδία υπενθύμισε ότι μέσα από καταγγελίες του ντόπιου πληθυσμού γίνεται σαφές ότι «με εκτεταμένες αεροπορικές επιδρομές, ουσιαστικά ισοπεδώνεται η περιοχή γύρω από το Αφρίν, με τις πληγείσες πόλεις όπως η Τζαντάιρις, να μην έχουν πλέον τα βασικά μέσα για να υποστηρίξουν τον πληθυσμό τους. Ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες και βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη». Και κάλεσε την Κοινοβουλευτική Συνέλευση να προβεί στις απαραίτητες εκείνες πρωτοβουλίες και διαβήματα, προκειμένου «να δοθεί ένα μίνιμουμ στοιχειώδους προστασίας των αμάχων, κάτι το οποίο προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο για ανθρώπους που δεν έχουν πλέον δρόμο διαφυγής, αλλά ούτε και ανθρώπινα δικαιώματα στον τόπο τους».
