Η ανοιχτή κόντρα που ξέσπασε την περασμένη Τετάρτη εντός του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς (Linke) με αφορμή τις δηλώσεις της επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας Σάρα Βάγκενκνεχτ για την Ελλάδα - μεταξύ άλλων ότι “θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να ανακάμψει οικονομικά εκτός του κορσέ του ευρώ”- δεν είναι η πρώτη, ούτε η μεγαλύτερη. Ούτε είναι η πρώτη φορά που βγαίνει το κόμμα να ξεκαθαρίσει ότι “δεν είναι αυτή η άποψη της Αριστεράς”.
Εδώ και χρόνια η “κόκκινη” Σάρα -αφενός λόγω των κόκκινων ταγιέρ που συνηθίζει να φορά, αφετέρου διότι επί χρόνια η εμφάνισή της θύμιζε πολύ τη Ρόζα Λούξεμπουργκ- καταφέρνει με τις “προκλητικές”, όπως λένε, δηλώσεις της να εξαγριώσει το μισό της κόμμα, ακριβώς όπως καταφέρνει να μπαίνει στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Δεν είναι τυχαίο ότι η Βάγκενκνεχτ είναι σχεδόν μονίμως καλεσμένη στα τοκ σόου της γερμανικής τηλεόρασης, περισσότερο από κάθε άλλο στέλεχος της Αριστεράς. Κι αν το θέμα της Ελλάδας δεν είναι ακριβώς η πρώτη προτεραιότητα σ’ αυτή τη φάση στη Γερμανία - οπότε είναι λιγότερο προβληματική η διαφοροποίηση της Βάγκενκνεχτ από την κομματική γραμμή- δεν ισχύει το ίδιο για το προσφυγικό και για την πολιτική των συμμαχιών.
Χαμός έγινε τον προηγούμενο μήνα εντός της Αριστεράς όταν η Βάγκενκνεχτ - και μαζί της ο σύζυγός της, πρώην πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών και συνιδρυτής της Αριστεράς μετά την αποχώρησή του από το SPD, Όσκαρ Λαφοντέν- κατηγόρησε την καγκελάριο Μέρκελ και την αρχική της πολιτικής του “καλωσορίσματος” στους πρόσφυγες ως συνυπεύθυνη για την πολύνεκρη επίθεση στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου. Οι πιο ψύχραιμοι σύντροφοί της βγήκαν να δηλώσουν λακωνικά ότι την ευθύνη για την επίθεση τη φέρει αυτός που την έκανε και οι λιγότερο ψύχραιμοι κατηγόρησαν τη Βάγκενκνεχτ ότι προδίδει τις διεθνιστικές και ανθρωπιστικές αξίες της Αριστεράς ή -ακόμη χειρότερα- ότι μιλάει ως “AfD light”, όπου AfD είναι η ξενοφοβική νέα Ακροδεξιά.
Το δίδυμο της ηγεσίας του κόμματος, η Κάτια Κίπινγκ και ο Μπερντ Ρίξινγκερ, κάνουν ό,τι μπορούν για να φρενάρουν τις “ρητορικές ακροβασίες” της Βάγκενκνεχτ, όπως φρενάρουν και όλους εκείνους εντός του κόμματος που λένε ότι “ή θα συμμαζευτεί, ή να ψάξει αλλού να βρει πολιτική πατρίδα”. Κι αυτό διότι, μετά την αποχώρηση του Γκρέγκορ Γκίζι από την πρώτη γραμμή της γερμανικής πολιτικής -ανέλαβε την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς-, η “κόκκινη Σάρα” είναι το πιο γνωστό πρόσωπο του κόμματος στο ευρύ κοινό. Οι παρεμβάσεις της κάνουν συχνά πάταγο, είναι από τα λίγα στελέχη της Αριστεράς που θεωρείται ότι έχουν ευρεία γνώση της οικονομίας, ενώ έχει απεριόριστη πρόσβαση σε όλα τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, συντηρητικά και προοδευτικά, καθώς “πουλάει” όσο το πολύ μια ντουζίνα πολιτικοί όλων των αποχρώσεων στη Γερμανία.
Εκεί που η Βάγκενκνεχτ εμφανίζεται τελευταία αναπάντεχα ασαφής -προς μεγάλη ανακούφιση των υπόλοιπων πρωτοκλασάτων συντρόφων της- είναι στο θέμα των συμμαχιών. Καθώς για πρώτη φορά δεν φαντάζει ούτε πολιτικά ούτε αριθμητικά ανέφικτος ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης συνασπισμού “κοκκινο - κοκκινο - πράσινου” (SPD, Αριστερά και Πράσινοι), η Βάγκενκνεχτ δεν τον αποκλείει εκ προοιμίου. “Πρέπει να περιμένουμε εάν ο Μάρτιν Σουλτς θα αλλάξει κάτι ουσιαστικά στη μέχρι τώρα πολιτική των Σοσιαλδημοκρατών” λέει, αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.
