Αυτές τις μέρες έχουν περισσέψει τα χαμόγελα στο επί χρόνια σκυθρωπό και γκρινιάρικο κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών (SPD). Πολλοί σύντροφοι, μάλιστα, όπως αυτοαποκαλούνται επί 150 χρόνια, είναι ενθουσιασμένοι. Ο νέος τους πρόεδρος και υποψήφιος για την καγκελαρία, Μάρτιν Σουλτς, κατάφερε να τους κάνει πάλι να ελπίζουν ότι η Μέρκελ δεν είναι ανίκητη. Μέσα σε πέντε μέρες το SPD κέρδισε 5 μονάδες στις δημοσκοπήσεις (από το 21% στο 26%), μειώνοντας στο μισό τη διαφορά του από τους Χριστιανοδημοκράτες. Μέσα σε μια βδομάδα γράφτηκαν στο κόμμα εκατοντάδες νέα μέλη, κάτι που έχει να συμβεί δεκαετίες. Μέσα σε 10 μέρες ξεπέρασε τη Μέρκελ εντυπωσιακά σε δημοτικότητα. Στις πρώτες τηλεοπτικές εμφανίσεις του ο Σουλτς ήταν εξαιρετικός, ενώ στην πρώτη ομιλία του στην κομματική βάση, στη μικρή πόλη Χέρνε, στην καρδιά της κοιλάδας του Ρουρ -εκεί που κάποτε όλοι ζούσαν από τα ορυχεία και όλοι ψήφιζαν SPD, επειδή εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των εργατών- έγινε χαμός. Ουρές περίμεναν μέσα στο κρύο να τον ακούσουν, οι διοργανωτές δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι η μεγάλη αίθουσα που επέλεξαν θα αποδεικνυόταν πολύ μικρή για να χωρέσει μια περιφερειακή εκδήλωση σε έναν τόπο βαθιά απογοητευμένο από την πολιτική των Σοσιαλδημοκρατών.
Για “εφέ Σουλτς” μιλάν τώρα στη Γερμανία, για αναγέννηση της ελπίδας ότι το SPD δεν είναι αιωνίως καταδικασμένο να βλέπει την πλάτη της Μέρκελ -και να βάζει πλάτη στη Μέρκελ- όπως κάνει εδώ και δώδεκα χρόνια. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Σουλτς δεν εκφράζει διαφορετική πολιτική από τον προκάτοχό του, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Δεν είναι ούτε πιο δεξιός ούτε πιο αριστερός. Δηλώνει ακριβώς τα ίδια, αλλά πιο πειστικά: Λέει ότι το SPD μάχεται υπέρ των σκληρά εργαζόμενων, για καλύτερους μισθούς και για σίγουρες θέσεις εργασίας, και ενάντια σε όσους παραβαίνουν τον νόμο, είτε αυτοί είναι φοροφυγάδες είτε αλήτες που επιτίθενται στις γυναίκες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Και θυμίζει ότι υπό την πίεση του SPD έκανε η κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού της Μέρκελ σοσιαλδημοκρατική πολιτική -κατώτατο εγγυημένο μεροκάματο, σύνταξη στα 62 για όσους δούλεψαν 40 χρόνια, δικαίωμα σε όλα τα παιδιά σε μια θέση σε παιδικό σταθμό κ.λπ.- αλλά αυτός είναι το “ορίτζιναλ” και θα την κάνει πολύ καλύτερα. Στην κατηγορία ότι δεν έχει κυβερνητική εμπειρία, ο Σουλτς απαντά ότι ήταν δέκα χρόνια δήμαρχος, ότι ξέρει τα προβλήματα και τις ανάγκες των ανθρώπων που είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που βιώνουν όσοι ζουν στη “γυάλα” του κυβερνητικού Βερολίνου. Επιπλέον πείθει, για την ώρα τουλάχιστον, ότι δεν είναι μέρος του “συστήματος”, όσο κι αν πρωταγωνιστούσε τα τελευταία χρόνια στις Βρυξέλλες. Σ’ αυτό τον βοηθάει και η βιογραφία του, που διαφέρει από τη μέση βιογραφία των σημερινών πολιτικών στελεχών όλων των κομμάτων. Δεν είναι γέννημα - θρέμμα της ελίτ, δεν έχει πτυχία και μεταπτυχιακά -ούτε καν απολυτήριο Λυκείου-, τίποτε δεν βρήκε έτοιμο στη ζωή του, ό,τι είναι σήμερα το κατάφερε με σκληρή δουλειά.
Κυρίως, όμως, ο Σουλτς ακτινοβολεί τη φιλοδοξία του να κερδίσει τη μάχη, λέει ξεκάθαρα ότι “ναι, θέλω και μπορώ να γίνω καγκελάριος”. Αυτή τη σιγουριά στη φωνή έχουν να την ακούσουν οι Σοσιαλδημοκράτες από τα χρόνια του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Γι' αυτό φαίνεται ότι είναι πρόθυμοι να στρατευτούν για τη νίκη.
