Ο κολλητός του Καβαλιέρε μπορεί να παίξει τον ρόλο του γεφυροποιού με τις άλλες πολιτικές ομάδες όσο και ο Πάπας με τους προτεστάντες...
Οι μόνοι εκτός της πολιτικής ομάδας του που πραγματικά έχουν λόγο να χαίρονται για την εκλογή του είναι οι ευρωσκεπτικιστές και οι ακροδεξιοί, αυτοί ακριβώς που κατηγορούνται από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα -και όχι μόνο- ως «λαϊκιστές»
«Πρέπει να χτίσουμε γέφυρες με τις άλλες πολιτικές ομάδες ενάντια στον λαϊκισμό» είπε ο νέος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Αντόνιο Ταγιάνι μετά την εκλογή του. Η πρώτη αντίδραση στη δήλωσή του δεν μπορεί να είναι άλλη από το «εδώ γελάμε».
Ο Ιταλός πολιτικός είναι ο άνθρωπος που σε όλη την καριέρα του στις Βρυξέλλες στήριξε τον μέντορά του Σίλβιο («μπούνγκα - μπούνγκα») Μπερλουσκόνι, τον πρώτο Ευρωπαίο πρωθυπουργό που είχε αναγάγει τον λαϊκισμό σε επιστήμη. Όσο για τις... γέφυρες, προφανώς δεν είναι το ζητούμενο, καθώς το κόμμα με το οποίο εκλέγεται ο Ταγιάνι, η Forza Italia, ανήκει στο δεξιό άκρο της συντηρητικής παράταξης στην Ευρώπη και οι πιθανότητες να κερδίσει την εμπιστοσύνη της προοδευτικής πτέρυγας της Ευρωβουλής, με τη διευρυμένη έννοιά της, είναι απειροελάχιστες.
Όπως εύστοχα παρατήρησε μια Βελγίδα δημοσιογράφος, ο Ταγιάνι μπορεί να παίξει τον ρόλο του γεφυροποιού με τις άλλες πολιτικές ομάδες όσο και ο Πάπας με τους προτεστάντες. Για τους Σοσιαλδημοκράτες, την Αριστερά και τους Πράσινους ο Ιταλός πρόεδρος της Ευρωβουλής δεν μπορεί να γίνει αξιόπιστος συνομιλητής. Άλλωστε οι μόνοι εκτός της πολιτικής ομάδας του που πραγματικά έχουν λόγο να χαίρονται για την εκλογή του είναι οι ευρωσκεπτικιστές και οι ακροδεξιοί, αυτοί ακριβώς που κατηγορούνται από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα -και όχι μόνο- ως «λαϊκιστές».
Ούτε καν οι Φιλελεύθεροι, που τον ψήφισαν, δεν μπορούν να χαίρονται για το ντιλ που έκαναν με το ΕΛΚ, ώστε να βγάλουν τον εκλεκτό του, καθώς θα είναι πλέον δύσκολο για τον επικεφαλής τους και ίνδαλμα των ευρωπαϊστών Γκι Φερχόφστατ να δικαιολογεί από ’δώ και πέρα την επίσημη φωνή της Ευρωβουλής.
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι αυτή τη φορά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προσπάθησε να αποδείξει πως παίρνει στα σοβαρά υπόψη τη δημοκρατία, πως έχει πλήρη συνείδηση του ότι είναι το μοναδικό εκλεγμένο απ’ ευθείας από τους πολίτες όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επί σειρά δεκαετιών ο πρόεδρος αποφασιζόταν στα πίσω δωμάτια των Βρυξελλών μεταξύ των δύο μεγάλων πολιτικών ομάδων, των συντηρητικών και των σοσιαλδημοκρατών, ως αιώνιο αλισβερίσι του μεγάλου συνασπισμού.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο συνασπισμός τσάκισε, που οι ευρωβουλευτές δεν πήγαν απλώς να επικυρώσουν με την ψήφο τους μια εκ των προτέρων ειλημμένη απόφαση. Και ήταν η πρώτη φορά που η εκλογή είχε σασπένς. Πλην, όμως, οι συντηρητικοί στο πρόσωπο του κολλητού του Μπερλουσκόνι κατέβασαν τον χειρότερο δυνατό υποψήφιο -και με ευθύνη του προέδρου του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ- ενώ οι φιλελεύθεροι φλέρταραν μέχρι την τελευταία στιγμή με το κόμμα των Πέντε Αστέρων του Ιταλού κωμικού Μπέπε Γκρίλο.
Την ίδια ώρα διεμήνυαν ότι στήνουν έναν νέο «φιλοευρωπαϊκό» συνασπισμό -απολύτως απαραίτητο, όπως υποστήριζαν, μετά το Brexit και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία του μεγάλου συμμάχου από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Είναι βέβαιο ότι η Μαρίν Λεπέν και ο Γκέερτ Βίλντερς έχουν κάθε λόγο να σπάνε πλάκα.
Από μικρός στα... βάσανα
Αν και ο 63χρονος νέος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έφτασε ψηλά κουβαλώντας τον χαρτοφύλακα του Μπερλουσκόνι, έχει πίσω του μια μακρά και... εκκεντρική πολιτική διαδρομή. Στα 14 χρόνια του εντάχθηκε στη μοναρχική νεολαία, που ονειρευόταν την παλινόρθωση του Ιταλικού Βασιλείου. Καθώς, όμως, ήταν το «άγριο» 1968 και φοιτούσε σε ένα αριστερό γυμνάσιο, οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν για τις ιδέες του. Οι κακές γλώσσες λένε, μάλιστα, ότι δεν περιορίζονταν στις κοροϊδίες.
Ο μικρός Αντόνιο άλλαξε γυμνάσιο, αλλά εγκατέλειψε και την πολιτική για μια μεγάλη περίοδο. Σπούδασε νομικά και ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, ως γιος αξιωματικού, ξεκίνησε καριέρα στην Πολεμική Αεροπορία, για να το γυρίσει στη συνέχεια στη δημοσιογραφία -η οποία ως γνωστόν σε οδηγεί παντού εφόσον την εγκαταλείψεις εγκαίρως.
Πρώτα δούλεψε στις ειδήσεις της RAI και μετά έγινε πολιτικός συντάκτης στην «Il Giornale» του ομίλου Μπερλουσκόνι. Κι όταν το 1994 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι κατέβηκε στην πολιτική, ο Ταγιάνι βγήκε επιτέλους τον βασιλιά του: ήταν ένας από τους συνιδρυτές της Forza Italia, έγινε εκπρόσωπος Τύπου του πρωθυπουργού Μπερλουσκόνι και εξελέγη την ίδια χρονιά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου έμεινε μέχρι σήμερα, με ένα διάλειμμα πέντε ετών, από το 2009 έως το 2014, οπότε διετέλεσε επίτροπος.
Ο ιταλικός Τύπος δεν ξεχνούσε κάθε τρεις και λίγο να επαναλαμβάνει ότι ο μόνος λόγος που ο Ταγιάνι γινόταν ευρωβουλευτής -ή επίτροπος- ήταν ότι δεν κατάφερνε ποτέ να εκλεγεί στην ιταλική Βουλή, ενώ απέτυχε να εκλεγεί και δήμαρχος της Ρώμης. Και να επισημαίνει ότι ο Ταγιάνι δεν έλαμψε ποτέ με την παραγωγή και παρουσίαση δικών του ιδεών.
Ο Αντόνιο Ταγιάνι είναι πλέον ο διάδοχος τού -δεδηλωμένου εχθρού του Μπερλουσκόνι- Μάρτιν Σουλτς, ενός προέδρου που κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και στις κυβερνήσεις και στους πολίτες των κρατών - μελών, ακόμη κι αν πολλοί του καταλογίζουν ότι ασχολήθηκε πολύ με την αυτοπροβολή του. Μετά τον... φωνακλά Σουλτς, που διεκδικούσε, ωστόσο, να ακούγεται η φωνή της Ευρωβουλής και ορκιζόταν στο όνομα της ενωμένης Ευρώπης, ο Ταγιάνι φαίνεται τουλάχιστον... χλωμός.
Επί είκοσι και πλέον χρόνια στις Βρυξέλλες δεν έλαμψε για τον ευρωπαϊσμό του, ενώ η θητεία του ως επιτρόπου Βιομηχανίας σφραγίστηκε από την αδιαφορία του να ασχοληθεί με το σκάνδαλο για τα καυσαέρια, που βασανίζει τώρα μέσω ΗΠΑ την ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία. Κι όταν τώρα υπόσχεται ότι θέλει να «υπερασπιστεί τις αξίες της Ευρώπης», πολλοί αναρωτιούνται ποιες ακριβώς αξίες εννοεί. Κι ο Καβαλιέρε γελάει από τα παρασκήνια.
