Η Ελλάδα του Τσίπρα και η Ισπανία με το Podemos στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη αποτελούν τα παραδείγματα για την επανεκκίνηση της εναλλακτικής αριστεράς στην Ευρώπη, τόνισε ο Μάρκο Ρεβέλι στην «Repubblica».
Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:
Μάρκο Ρεβέλι: Το Δημοκρατικό Κόμμα πέθανε, ο Πιζαπία* εκτός χρόνου και τόπου. Υπάρχει μόνο ο Τσίπρας
Μιλάει ο ιστορικός και καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Πιεμόντε του [Τορίνο]: «Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής αριστεράς αποτελούν πολιτικές κάστες, δεν υπάρχουν πια κοινωνικοί ηγέτες».
Της Μόνικα Ρουμπίνο
ΡΩΜΗ. «Ο ρεντσισμός πέθανε, η προσπάθεια του Πιζαπία είναι αξιολύπητη. Ο Μπερσάνι και ο Ντ 'Αλέμα μιλάνε όταν είναι πολύ αργά. Η μόνη εφικτή αριστερά είναι αυτή του Τσίπρα ή του Podemos». Η γνώμη του Μάρκο Ρεβέλι, ιστορικού και τακτικού καθηγητή Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Πιεμόντε [του Τορίνο], είναι σαφής: η αριστερά για να μπορέσει να ξανακερδίσει πρέπει πρώτα να υπάρχει.
-Ρεβέλι αυτό σημαίνει ότι σήμερα δεν υπάρχει πια αριστερά στην Ιταλία;
«Αυτό είναι σωστό, αυτοκτόνησε, έχασε όλες τα ραντεβού. Δεν μπορούμε πλέον να αποκαλούμε αριστερά το Δημοκρατικό Κόμμα, μετά το δραματικό πείραμα του ρεντσισμού, με τις πολιτικές που ακολούθησε στις χίλιες ημέρες διακυβέρνησής του από τον αντιεργατικό νόμο Jobs Act έως το «καλό σχολείο» [την εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση], και την μετωπική επίθεση στο Σύνταγμα».
-Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη απόσταση από τον κόσμο της εργασίας;
«Φθάνει να ακούσει κανείς τι λέει ο υπουργός Εργασίας Πολέτι: η γνώμη που διατύπωσε για τους νέους που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν τον τοποθετεί στην διαμετρικά αντίθετη πλευρά με εκείνη ενός πραγματικού αριστερού. Ή εάν σκεφθούμε στην ντροπή των voucher, ένα μέσο για να αγοράζουν την εργατική δύναμη από το περίπτερο στην τιμή ένα; πακέτου τσιγάρων».
-Έτσι; Δεν σώζεται κανένας;
«Δυστυχώς, ακόμη και εκείνα τα κομμάτια που αυτοκαθορίζονται στα αριστερά της αριστεράς δεν είναι αξιόπιστα για το απειροελάχιστο μέγεθός τους. Ούτε η εσωτερική αντιπολίτευση στο Δημοκρατικό Κόμμα μπορεί να αποτελεί μια εναλλακτική λύση».
-Και η πρόταση του Πιζαπία;
«Είναι η πιο αξιολύπητο, εκτός τόπου και εκτός χρόνου, είναι βέβαιο ότι θα έχει απήχηση μόνο μεταξύ των… εμπειρογνωμόνων. Η δήλωση του για ψήφο υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα του στέρησε οριστικά την αξιοπιστία».
-Δεν σας πείθουν ούτε ο Μπερσάνι και ο Ντ 'Αλέμα;
«Έφθασαν αργά, με μια μεγάλη καθυστέρηση ευαισθητοποίησης. Για να χρησιμοποιήσω μια μεταφορά, όπως κάνει ο Μπερσάνι, και οι δύο μιλούν σε άδειους στάβλους, όταν οι αγελάδες το έχουν σκάσει».
-Γιατί η αριστερά έχει χάσει την ταυτότητά της;
«Το προπατορικό αμάρτημα της δυτικής αριστερά είναι ότι έχει αποδεχθεί, κατά τη μετάβαση από τον προηγούμενο στο νέο αιώνα, το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα ως ένα αδιαμφισβήτητο σενάριο. Υποτίμησε τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, σφαγιάζοντας τη βάση της και καθόρισε το τέλος των κοινωνικών ριζών της».
-Και σε εμάς υπήρξε μια λανθασμένη αφήγηση για την χώρα;
«Στην Ιταλία η γλώσσα της αριστεράς ταυτίστηκε με το κατεστημένο. Και το σύμβολο αυτής της βαθιάς αλλαγής ήταν ο θανάσιμος εναγκαλισμός ανάμεσα στο Ματέο Ρέντσι και τον Σέρτζιο Μαρκιόνε [τον διευθύνοντα σύμβουλο της Fiat]. Ο μόνος που ξέρει πώς να δώσει φωνή στα συναισθήματα του κόσμου είναι ο Μαουρίτσιο Λαντίνι, ο επικεφαλής του συνδικάτου Εργατών Μετάλλου FIOM. Όλη η ευρωπαϊκή αριστερά αποτελεί μια πολιτική κάστα, δεν υπάρχουν πια κοινωνικοί ηγέτες».
-Χωρίς καμία εξαίρεση;
«Η Ελλάδα του Τσίπρα και η Ισπανία με το Podemos στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη, που αποτελούν τις μόνες περιπτώσεις στις οποίες η εναλλακτική αριστερά βρίσκεται στην κυβέρνηση, και μεταξύ άλλων με μια τρομακτική μοναξιά. Είναι δύσκολα παραδείγματα, αλλά τα μόνα εφικτά από τα οποία μπορούμε να ξεκινήσουμε εκ νέου».
*O Τζουλιάνο Πιζαπία είναι ο πρώην κινηματικός δήμαρχος του Μιλάνου και πρώην δικηγόρος του Οτσαλάν που με τμήμα της Αριστεράς Οικολογίας Ελευθερίας προσπαθεί να ιδρύσει κόμμα στήριξης του Ρέντσι και του Δημοκρατικού Κόμματος.
Μετάφραση – απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος
