Τελικά τα μοναδικά όπλα μαζικής καταστροφής ήταν τα ψέματα και ο κυνισμός με τον οποίο το δίδυμο Μπους - Μπλερ προκάλεσε τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, κατέστρεψε μια ολόκληρη χώρα και προλείανε το έδαφος για το μακελειό των επόμενων χρόνων, όταν η τυφλή βία επεκτάθηκε σε κάθε γωνιά της Μέσης Ανατολής κάνοντας παράλληλα όλο και πιο συχνά την εμφάνισή της στην Ευρώπη.
Χρειάστηκαν επτά ολόκληρα χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η περίφημη έκθεση της Επιτροπής Σίλκοτ για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η Βρετανία ενεπλάκη στον πόλεμο του Ιράκ. Παρότι δεν υπήρξαν θεαματικές αποκαλύψεις -πώς θα μπορούσαν άλλωστε;-, το πόρισμα της επίσημης εξεταστικής επιτροπής ήταν ένα ηχηρό χαστούκι για τον τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας, που ακόμη και σήμερα επιμένει ότι τόσο το Ιράκ όσο και η παγκόσμια ασφάλεια ωφελήθηκαν από την εισβολή του 2003.
Μέσα από τους 12 τόμους της, η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η εισβολή "δεν ήταν η ύστατη λύση", αφού δεν είχαν εξαντληθεί τα ειρηνικά μέσα για τον αφοπλισμό της χώρας. Αλλά ακόμη και σε αυτό το σημείο, οι ερευνητές τονίζουν ότι το Ιράκ δεν συνιστούσε "άμεση απειλή" και ότι η επέμβαση βασίστηκε σε "εσφαλμένα στοιχεία" που παρουσιάστηκαν με "αδικαιολόγητη βεβαιότητα".
Η νομική βάση για την εισβολή κρίνεται "μη ικανοποιητική", ενώ ο σχεδιασμός για το μεταπολεμικό Ιράκ χαρακτηρίζεται "εντελώς ανεπαρκής". Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι ερευνητές έδωσαν στη δημοσιότητα την απόρρητη αλληλογραφία του Τόνι Μπερ με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, στην οποία δίνει όρκους αιώνιας αφοσίωσης στον σύμμαχό του και παρουσιάζει, σαν τηλεοπτικός σεφ, τη συνταγή για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.
"Θα είμαι μαζί σου ό,τι κι αν συμβεί" διαβεβαιώνει τον σύμμαχό του και υποστηρίζει ότι το ίδιο θα κάνουν και οι Ιρακινοί, αφού ξεπεράσουν την "αμφιθυμία" τους για "το γεγονός ότι δέχονται εισβολή". Εξίσου εύκολο όμως είναι να πειστεί και η βρετανική κοινή γνώμη: "Εάν συνοψίσουμε όλα τα στοιχεία για τα όπλα μαζικής καταστροφής, προσθέσουμε την απόπειρά του (σ.σ.: του Σαντάμ) να εξασφαλίσει δυνατότητες για πυρηνικά όπλα και, όπως φαίνεται πιθανό, προσθέσουμε έναν δεσμό με την Αλ Κάιντα, θα είναι εξαιρετικά πειστικό εδώ" γράφει.
Στην έκτακτη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μετά τη δημοσιοποίηση της έκθεσης - κόλαφος για τον ίδιο, ο Μπλερ εξέφρασε μεν "λύπη" και "μεταμέλεια" για το γεγονός ότι παραπλανήθηκε από εσφαλμένες πληροφορίες, αλλά επέμεινε πως κατέληξε στη σωστή απόφαση. Μια απόφαση που, όπως σημείωσε χαρακτηριστικά, θα δικαιωθεί από την Ιστορία αφού το Ιράκ θα καταλήξει, κάποια στιγμή, στη σταθερότητα.
Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και για τη σημερινή Συρία, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, το Πακιστάν, την Υεμένη, την Τουρκία, την Αίγυπτο και αρκετές άλλες χώρες που τα επόμενα χρόνια ξεκίνησαν το ταξίδι προς την άβυσσο εξαιτίας ανάλογων "ανθρωπιστικών επεμβάσεων" ή της μανιασμένης σύγκρουσης που ξέσπασε μεταξύ σουνιτών και σιιτών μετά την εισβολή στο Ιράκ.
Το ελεύθερο και δημοκρατικό Ιράκ, για το οποίο ο Τόνι Μπερ ισχυρίζεται ακόμη και σήμερα ότι αγωνίστηκε, αποτελεί ένα ψέμα εξίσου μεγάλο με τα διαβόητα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Και δεν είναι μόνο το Ισλαμικό Κράτος που συνηγορεί σ' αυτό.
Η είδηση της προηγούμενης εβδομάδας ότι η ιρακινή κυβέρνηση υποχρεώθηκε τελικά να αποσύρει τους ψεύτικους μηχανισμούς ανίχνευσης εκρηκτικών -όπως εκείνα που την προηγούμενη Κυριακή τίναξαν στον αέρα 292 ανθρώπους στη Βαγδάτη-, τα οποία οι τοπικές αρχές είχαν προμηθευτεί κατά χιλιάδες από αετονύχηδες επιχειρηματίες της Δύσης, δίνει μια αρκετά κατατοπιστική εικόνα για το "απελευθερωμένο" Ιράκ, που τα τελευταία χρόνια καταλαμβάνει σταθερά την τελευταία θέση στην ετήσια κατάταξη της Διεθνούς Διαφάνειας για θέματα διαφθοράς.
Τι να σκέφτονται, άραγε, οι ίδιοι οι Ιρακινοί για την Έκθεση Σίλκοτ; Οι "Financial Times" μπήκαν στον κόπο να μιλήσουν με κάποιους από αυτούς. "Είναι μόνο μια περιγραφή τού τι πήγε στραβά, όχι μια απόδοση ευθυνών... κατέστρεψαν τη χώρα μας, τις υποδομές μας και μας έσυραν στην τρομοκρατία" σημειώνει ο Μοχάμεντ αλ Ταμίμι. "Ελπίζαμε τουλάχιστον σε μια συγγνώμη ή σε μια δίκη. Όλα τα άλλα τα γνωρίζουμε και οι Ιρακινοί είναι απασχολημένοι με τα δικά τους προβλήματα -τις εκρήξεις, τους σκοτωμούς- για να νοιαστούν.
Τα ιρακινά μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν πολύ πιο καυστικά. "Σας χρειάστηκαν επτά χρόνια για να μας πείτε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν παράνομος; Αν μας ρωτούσατε, θα σας το λέγαμε σε επτά δευτερόλεπτα" έγραψε ένας χρήστης, ενώ τον γύρο των τοπικών δικτύων άρχισε να κάνει μια φωτογραφία που λέει περισσότερα για το σημερινό Ιράκ από τις 2,6 εκατομμύρια λέξεις της Έκθεσης Σίλκοτ: η εικόνα ενός άδειου φέρετρου, συνοδευόμενη από μια ασυμπλήρωτη ληξιαρχική πράξη θανάτου και τη λεζάντα "Ποιος έχει σειρά;".
