ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Ας υποθέσουμε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος είχε διαφορετικό τέλος: ότι η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση είχε νικήσει και ότι το ΝΑΤΟ είχε διαλυθεί και οι ΗΠΑ είχαν αποσυρθεί από τη Δυτική Ευρώπη.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι, παρά την έκλειψη της απειλής εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η Σοβιετική Ένωση αποφάσιζε να διατηρήσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας εν ζωή, διευρύνοντας μάλιστα την ακτίνα δράσεώς του διά της εντάξεως νέων κρατών - μελών.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η Μόσχα -μακράν του να διαλύσει τη στρατιωτικοπολιτική συμμαχία της οποίας ηγείτο, άμα τη εκλείψει του αντιπάλου δέους- επεξέτεινε, αντιθέτως, το περί ου ο λόγος Σύμφωνο της Βαρσοβίας προς τη Δυτική Ευρώπη, τη Δυτική και Νότιο Βαλκανική Χερσόνησο, ου μην αλλά και προς το Δυτικό Ημισφαίριο του πλανήτη, αποκτώντας πάμπολλα νέα κράτη - μέλη, όπως: Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Μ. Βρετανία, Νορβηγία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα, Τουρκία, αλλά και Κούβα, Νικαράγουα, Βολιβία, Βενεζουέλα, Ισημερινό, Ονδούρα.
Ειρήσθω εν παρόδω: Ας υποθέσουμε επίσης ότι η («εναπομείνασα Υπερδύναμη») ΕΣΣΔ απεφάσιζε, αίφνης, την κατασκευή και εγκατάσταση ενός Συστήματος Στρατηγικής Αντιβαλλιστικής Αμύνης του Συμφώνου της Βαρσοβίας επί της νήσου Κούβας, ισχυριζομένη ότι το εν λόγω σύστημα (επί της Κούβας, εν μέση Καραϊβική!) υπηρετούσε αμιγώς... «αμυντικούς» σκοπούς, αποσκοπώντας απλώς και μόνο στην... άμυνα της Σοβιετικής Ρωσίας έναντι της «τρομοκρατίας» εκ μέρους, φερ' ειπείν, των... Τσετσένων ισλαμιστών!
Ας υποθέσουμε, τώρα, ότι η Μόσχα ενορχήστρωνε και εξαπέλυε, διά των ποικίλων υπηρεσιών της, ένα «μετα-μοντέρνο πραξικόπημα» (post-modern coup d' état), μία από τις ούτω καλούμενες «έγχρωμες επαναστάσεις» (colored revolutions), στο Μεξικό, με συνέπεια την ανατροπή του νομίμως εκλεγέντος προέδρου της χώρας και την εγκατάσταση στον προεδρικό και κυβερνητικό θώκο μιας σπείρας βαρώνων των ναρκωτικών, ναρκοτρομοκρατών και λοιπών gangsters.
Και τώρα, ας διερωτηθούμε, παρακαλώ: Τι θα έλεγαν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα και οι Ευρωπαίοι δορυφόροι του για την ανωτέρω εκτεθείσα αλληλουχία γεγονότων;
Θα επιδοκίμαζαν, μήπως, τις ενέργειες της Μόσχας, θεωρώντας τες ως αδιάψευστες αποδείξεις ότι η παλαιά εχθρότητα έληξε οριστικώς;
Θα πανηγύριζαν για την επέκταση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, μέχρι των συνόρων των ΗΠΑ με το Μεξικό, ως διατράνωση του ότι η Σοβιετική Ένωση είναι, πλέον, ειλικρινής φίλη και σύμμαχος των ΗΠΑ;
Όχι, φυσικά! Σύμπασα η υπερεθνική ιθύνουσα γραφειοκρατική ελίτ, σύμπαν το «δυτικό» πολιτικό κατεστημένο, από Ουάσιγκτον μέχρι Βρυξελλών, θα είχε «βγει στα κεραμίδια», κατά το κοινώς λεγόμενον! Μαζί με ολόκληρο τον μηχανισμό προπαγάνδας, τα θηριώδη δυτικά Μέσα Μαζικής Επιρροής, τις «ταξιαρχίες ταλιμπάν» των επιδοτούμενων «ΜΚΟ» και σύμπαντα τα «ποτάμια» της νεοφιλελεύθερης «προοδευτικής διανόησης»!
Μπορούμε, ασφαλώς, να φανταστούμε τι θα έλεγαν: «Οι Ρώσοι μάς εξαπάτησαν!», «Οι Ρώσοι μάς δούλεψαν ψιλό γαζί!», «Οι Ρώσοι μάς την έφεραν!», «Μας είπαν ότι τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Μας είπαν ότι δεν θέλουν νέες διαχωριστικές γραμμές. Μας είπαν ότι θέλουν ένα κοινό σπίτι για όλους. Διαλύσαμε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Και αυτοί επεξέτειναν τον δικό τους στρατιωτικό συνασπισμό και τον έφεραν μέχρι τα σύνορά μας! Μας βρήκαν πεσμένους καταγής και μας περιέπαιξαν! Μας χλεύασαν, μας ταπείνωσαν, μας εξευτέλισαν! Και τώρα ετοιμάζονται να μας την πέσουν και να μας κόψουν φέτες - φέτες. Μας έλεγαν διαρκώς ψέματα! Ο Ψυχρός Πόλεμος ουδέποτε έληξε για δαύτους!».
Και τι άλλο θα έλεγαν οι Δυτικοί πολιτικοί και γνωμηγήτορες; Μα, προφανώς, θα απηύθυναν έκκληση προς τον πρόεδρο Ομπάμα να ... «μπουκάρει», επιτέλους, στο Μεξικό και να επαναφέρει στην εξουσία τον νόμιμο, δημοκρατικώς εκλεγέντα και πραξικοπηματικώς εκδιωχθέντα πρόεδρο της χώρας.
Ε, λοιπόν, αυτή ακριβώς, όπως περιεγράφη στα προηγούμενα, υπήρξε η συμπεριφορά της Δύσεως -των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων δορυφόρων τους- έναντι της Ρωσίας κατά την τελευταία 25ετία.
Έχουμε και λέμε: Απέσπασαν από την (τότε ακόμη εν ζωή) Σοβιετική Ένωση τη δέσμευση ότι:
Πρώτον, θα διαλυθεί ο στρατιωτικοπολιτικός συνασπισμός του οποίου εκείνη ηγείτο - όπερ και εγένετο.
Δεύτερον, η Μόσχα θα επιτρέψει την επανένωση των δύο Γερμανιών, μη προβαίνουσα εις χρήσιν των δικαιωμάτων και εξουσιών της για να την παρεμποδίσει, δικαιωμάτων και εξουσιών που διέθετε η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ ως εκ της θέσεώς της, ως μίας εκ των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και αντισυμβαλλομένων μερών της Συμφωνίας του Πότσδαμ (1945) -όπως και έπραξε, πράγματι, η Μόσχα.
Τρίτον, η ΕΣΣΔ (και, μετά την πτώση αυτής, ο διεθνοδικαιϊκός διάδοχός της, η Ρωσική Ομοσπονδία) θα απέσυρε άπαντα τα στρατεύματά της, τα οποία στάθμευαν επί μισόν αιώνα σχεδόν επί του εδάφους της Ανατολικής Γερμανίας (Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας) και μάλιστα εντός ορατού χρονικού διαστήματος και όχι, π.χ., σε βάθος χρόνου - όπερ και συνέβη, δοθέντος ότι η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων εκ του ανατολικογερμανικού εδάφους είχε περατωθεί έως το 1994.
Από πλευράς της, η Ουάσιγκτον εδεσμεύθη έναντι του Κρεμλίνου, δι' ενός προφορικού «Gentlemen Agreement», ότι δεν θα επεκτείνει το πεδίον δράσεως του ιδικού της στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού προς Ανατολάς, συνάμα διεκήρυξε δε ότι «δεν επιθυμεί τη χάραξη μιας νέας διαχωριστικής γραμμής διαμέσου της Ευρώπης».
Έτσι, ενώ το Σύμφωνο της Βαρσοβίας είχε ήδη διαλυθεί, για να ακολουθήσει μάλιστα, μετ' ου πολύ, και η διάλυση και αυτής ακόμη της ΕΣΣΔ, το ΝΑΤΟ προέβαινε σε διαδοχικές επεκτάσεις προς Ανατολάς, εντάσσοντας στις τάξεις του έναν εντυπωσιακώς μεγάλο αριθμό νέων κρατών - μελών, απορροφώντας τόσο κράτη που έως χθες ήσαν μέλη του αντιπάλου συνασπισμού όσο και νεοσύστατα κράτη, που μέχρι πρότινος ήσαν γεωγραφικά διαμερίσματα μέρη της διαλυθείσης ΕΣΣΔ.
Και αναφερόμεθα εις το ΝΑΤΟ, ήτοι: έναν ιδιαζόντως επιθετικό στρατιωτικοπολιτικό συνασπισμό, ο οποίος βαρύνεται, συν τοις άλλοις, με τη διενέργεια παρανόμων, εγκληματικών (καθότι ακηρύκτων) πολέμων, όπως οι παράνομες και πειρατικές επιδρομές (εξ επόψεως Διεθνούς Δικαίου) εναντίον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαυίας, της Λιβύης, της Συρίας, του Ιράκ κ.λπ. - ενώ αποτελεί, συνάμα, ένα από τα σημαντικώτερα εργαλεία επιβολής της αμερικανικής ηγεμονίας παγκοσμίως.
Υπό το φως των ανωτέρω εκτεθέντων δεδομένων είναι να απορεί κανείς, πράγματι, που η Δύση προσποιείται τάχα την... έκπληκτη από την αντίδραση της Ρωσίας και έχει εξαπολύσει έναν λυσσαλέο ψυχολογικό, προπαγανδιστικό, οικονομικό και ανορθόδοξο πόλεμο εναντίον της!
* Ο Ηλίας Ηλιόπουλος είναι διδάκτωρ Ιστορίας Ανατολικής Ευρώπης (Dr. phil) του Πανεπιστημίου Μονάχου, τ. διευθυντής του Τμήματος Πολιτικών & Στρατηγικών Σπουδών και καθηγητής της έδρας Πολιτικών και Στρατηγικών Σπουδών της Διεθνούς Σχολής Πολέμου Βαλτικής (Tartu, Εσθονία)
