Στην αρχή ήταν χάδια, αθώα χάδια που έδειχναν αγάπη προς το κοριτσάκι· τουλάχιστον εκείνο έτσι το αντιλαμβανόταν τότε. Εκφράσεις τρυφερότητας από τον αγαπημένο της θείο. Το παιδί ήταν δεν ήταν 7 χρόνων. Αργότερα, τα χάδια άρχισαν να γίνονται λίγο πονηρά, πήγαιναν και σε απόκρυφες περιοχές. Το παιδί αισθανόταν κάπως περίεργα, αλλά δεν αντιδρούσε. Μάλλον του άρεσε αυτό το παιχνίδι. Εξάλλου, τα πάντα μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά με παιγνιώδη τρόπο, κατά πώς λένε οι ειδικοί. Αυτός ήταν ένας γοητευτικός άντρας γύρω στα 40, έχαιρε δε ιδιαίτερης εκτίμησης από όλη την οικογένεια. Όλοι τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν. Το επάγγελμά του άλλωστε (δικαστής) ήταν ένα εχέγγυο ότι προστατεύει τους ανθρώπους απονέμοντας δικαιοσύνη!
Κανείς δεν υποψιάστηκε ποτέ τίποτα. Το παιδί μεγάλωνε και παράλληλα δεχόταν μαθήματα σεξουαλικής αγωγής. Μέχρι που στην εφηβεία πια, 14-15 ετών, το κορίτσι είχε γίνει “ώριμο” πια για τη σεξουαλική πράξη, αφού η μύηση στα ερωτικά ζητήματα προετοιμαζόταν κάποια χρόνια με τόσο “επιδέξιο” τρόπο! Τι ατυχία όμως για τον “εκπαιδευτή”! Τίποτα δεν ολοκληρώθηκε, καθώς το παιδί “ξύπνησε” πριν ενηλικιωθεί, όταν άρχισε να συνειδητοποιεί τι του είχε συμβεί. Βρήκε τη θέληση να σταματήσει, μόνο που το σκηνικό άλλαξε· έγινε εφιαλτικό από τις ενοχές, καθώς νόμιζε ότι έφταιγε.
Η ενοχή θα είναι ο συνοδοιπόρος της σιωπής στη ζωή αυτής της γυναίκας. Μέχρι πότε όμως;
Παρ' όλο που η ιστορία αυτή μπορεί να αφορά εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, δεν θα τη βρούμε πουθενά, γιατί τα παιδιά-θύματα σεξουαλικής αποπλάνησης ή/και ασέλγειας δεν μιλούν γι' αυτό ούτε στους ίδιους τους γονείς τους. Φέρουν το τραύμα εφ' όρου ζωής και ποτέ δεν μπορούν να κάνουν κανονικές σχέσεις. Η σεξουαλική αποπλάνηση έχει φύλο· η συντριπτική πλειονότητα είναι κορίτσια, αν και ούτε γι’ αυτό έχουμε στατιστικά στοιχεία. Άλλωστε, έχεις στοιχεία όταν οι άνθρωποι μιλούν. Συνήθως πάντως, οι θύτες είναι από το στενό περιβάλλον του παιδιού: οικογενειακό και φιλικό. Και σχεδόν πάντοτε άτομα υπεράνω υποψίας!
Αν, μετά από χρόνια, μια γυναίκα μπορέσει να μιλήσει γι’ αυτό δημοσίως, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πουν ότι άργησε να το θυμηθεί... Ας αφήσουμε το γεγονός ότι το έγκλημα αυτό μπορεί να έχει παραγραφεί... Διεθνώς, έχουμε περιπτώσεις που έρχονται στη δημοσιότητα, αλλά αφορούν θύτες οι οποίοι έχουν ένα κοινωνικό στάτους ή είναι διάσημοι. Εξάλλου, τα ΜΜΕ συνήθως δεν ασχολούνται με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας... Ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, αυτές οι ιστορίες, οι ανώνυμες και οι πάντα πλειοψηφικές δεν γίνονται θέμα. Έτσι, οι θύτες μένουν στο σκοτάδι της διαστροφής τους, έτοιμοι να κακοποιήσουν το επόμενο ανυποψίαστο παιδί.
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να δοθεί φωνή στα ανήλικα κορίτσια για να μπορέσουν να αποκαλύψουν οτιδήποτε παρόμοιο τους συμβαίνει, να υπάρχει συζήτηση για τέτοια θέματα ήδη από τις πρώτες σχολικές τάξεις, να ευαισθητοποιούνται και να ενημερώνονται γονείς, εκπαιδευτικοί, όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, για να αποδίδεται ο θύτης (δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν πάντα είναι άντρας) στη Δικαιοσύνη και να τιμωρείται παραδειγματικά!
Πανευρωπαϊκά, επίσης, χρειάζεται να υπάρξει καμπάνια για το φαινόμενο αυτό που -ειδικώς στην εποχή του Ίντερνετ- μάλλον οργιάζει, καθώς οι ιστοσελίδες παιδικής πορνογραφίας αυξάνονται. Και στις περιπτώσεις αυτές, όμως, τα θύματα είναι συνήθως κορίτσια, καθώς οι περιπτώσεις των αγοριών - θυμάτων έρχονται ευκολότερα στην επιφάνεια, κυρίως διότι η κοινωνία σοκάρεται περισσότερο από έναν παιδεραστή που ασελγεί σε μικρά αγόρια, παρά από έναν παιδεραστή που του αρέσουν τα ανήλικα κορίτσια...
Όπως και να 'χει, χρειάζεται η αφύπνιση και ευαισθητοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας για να πάψει η σιωπή να αποτελεί το ασφαλές κρησφύγετο των παιδεραστών.
Μαρίνα Κόντη
