του Κυριάκου Δημάγγελου*
Ήταν Νοέμβρης του 2010 , όταν μετά από καμία βδομάδα από τις εκλογές , το βιβλιοπωλείο του Άδωνη Γεωργιάδη έγινε στόχος μιας ομάδας αναρχικών-αντιεξουσιαστών σε απάντηση μιας ακόμα εμπρηστικής δήλωσης που είχε κάνει ο τότε βουλευτής του ΛΑ.ΟΣ. Η νεοσύστατη τότε ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ και ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» Μ. Χρυσοχοϊδης αποφάσισε να απαντήσει στο « Εξαρχιστάν» με ένα πραγματικά πρωτόγνωρο αστυνομικό πογκρόμ που φυσικά δεν ήταν καθόλου άσχετο ούτε με την τότε συγκυρία ούτε φυσικά με την κατάσταση που διαμορφωνόταν στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων.
Δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όταν τα Εξάρχεια μετά από μια μακρά περίοδο μαρασμού άρχισαν να ξαναγίνονται σημείο συνάντησης και πολιτικοποίησης της νεολαίας και ενός ευρύτερου κόσμου του κινήματος που βγαίνοντας από την λήθη του ατομισμού αναζητούσε λύσεις στα προβλήματα τους με συλλογικό τρόπο. Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας από τη τελευταία απόπειρα εκδίωξης της πρέζας από την πλατεία Εξαρχείων -από αυτούς που τα κανάλια συνηθίζουν να καθυβρίζουν -, από αυτές που συνήθως με κάποιο περίεργο τρόπο προκαλούσαν την αστυνομική επέμβαση και την επανατοποθέτηση των ΜΑΤ σε όλους τους γύρω δρόμους για την αποκατάσταση της τάξης. Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας από το δόγμα μηδενικής ανοχής και την ανάγκη πάταξης της ανομίας.
Όποιος ζούσε τότε εκεί όμως γνώριζε, και αν δεν γνώριζε φανταζόταν και αν δεν φανταζόταν, βίωνε. Βίωνε μια πραγματικότητα πολύ πιο πολύπλοκή από τις απλές αναλύσεις που ψάχνουν μόνο για εχθρούς και αλληλέγγυους. Βίωνε μια πραγματικότητα που έλεγε πως οι αστυνομικές σκούπες ούτε ελάττωναν την πραγματική εγκληματικότητα, ούτε έδιωχναν το εμπόριο ναρκωτικών ούτε αποκαθιστούσαν μια αίσθηση δικαίου στη περιοχή. Από την άλλη καθώς τα χρόνια περνούσαν έβλεπε κάνεις ανθρώπους που τους «ένωνε» ο δρόμος να τους χωρίζουν πλέον τα μπραβιλίκια και το εμπόριο και να αντιλαμβάνεται πως το τέλος της αστυνομοκρατίας στα Εξάρχεια να μην έχει για όλους την ίδια βάση.
Όσο τα χρόνια περνούσαν από κείνο το Φθινόπωρο του 2010, τα πράγματα οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια σε μια προσπάθεια στοχοποίησης συνολικά του κινήματος από όλες τις πλευρές του παιχνιδιού. Φωτιές από αναρχικούς-επίθεση των ΜΑΤ, ξυλοδαρμοί αστυνομικών-συλλήψεις και ξυλοδαρμοί από την αστυνομία. Κάτω από αυτό το δίπολο, από αυτή τη κυρίαρχη εικόνα όμως υπέβοσκαν σιωπηλά μια σειρά συγκρούσεων που λάμβαναν υπόκωφα χώρα στα Εξάρχεια. Επιθέσεις σε αριστερές νεολαίες, τραμπουκισμοί μελών συλλογικοτήτων της περιοχής, διακίνηση ναρκωτικών κάτω από τα μάτια της ΕΛ.ΑΣ, επιθέσεις σε άτομα της τράνς κοινότητας, εμπρησμοί μαγαζιών και μια σειρά άλλων γεγονότων που ενέτειναν στο να μετατρέπεται η περιοχή, από μια γειτονία της διανόησης και των αγώνων σε μια περιοχή που συνεχώς παρακμάζει μπροστά σε μια συνεχιζόμενη υποβάθμιση.
Ο πρόσφατος ξυλοδαρμός αστυνόμων της ομάδας ΔΙΑΣ καθώς και του Βασίλη Οικονόμου, ανοίγει στα κανάλια τη συζήτηση για το «Εξαρχιστάν» και τη βία και φυσικά αυτή η κουβέντα έρχεται μαζί με την πίεση του κατεστημένου για επανασύσταση της εγκληματικής ομάδας ΔΕΛΤΑ.
Το αίτημα του πολιτικού κατεστημένου αλλά και των καναλιών είναι απλό. Η εικόνα της βίας και της αστυνομοκρατίας να επιστρέψει. Η εικόνα της ομάδας ΔΕΛΤΑ να εφορμά στα πλήθη να επιστρέψει, η στοχοποίηση συνολικά του αριστερού και αναρχικού χώρου να κυριαρχήσει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων που γεννούσαν την τυφλή βία για να υπάρχει σε ύστερο χρόνο μια τυφλή απάντηση .
Αν δεν κοιτάξεις προς τα πίσω, αν δεν τολμήσεις να αναμετρηθείς με την αλήθεια, πως θα μπορέσεις να δώσεις απαντήσεις. Το ζήτημα των Εξαρχείων, όσο συνεχίζεται να αντιμετωπίζεται μέσα από αυτή τη κυρίαρχη εικόνα τόσο θα γεννά τέρατα που δυστυχώς οι οθόνες δεν θα δείξουν ποτέ.
Το αίτημα, οι γειτονίες μας να πάψουν να είναι φρούρια από οπλισμένους αστυνομικούς παραμένει, το σύνθημα πως η πρέζα σκοτώνει παραμένει μόνο που σήμερα διανθίζεται από το «εμπόριο πλουτίζει» και η ανάγκη για την ζωντάνια των Εξαρχείων πέρα από τα μπραβιλίκια και το εμπόριο είναι και αυτή επιτακτική.
Για πρώτη φορά ας μιλήσουν και ας ακουστούν πρώτα οι κάτοικοι και μετά όλοι οι άλλοι.
*Μέλος της Γραμματείας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
