Η αλληλεγγύη εκκινεί από την πρώτη και βασική αναγκαιότητα σε μια περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης όπως η σημερινή: Να υψώσουμε την ασπίδα κοινωνικής προστασίας που θα αποσοβήσει την ανθρωπιστική καταστροφή. Να μην υπάρχει πολίτης χωρίς το αναγκαίο για την επιβίωσή του ελάχιστο εισόδημα, χωρίς περίθαλψη και κοινωνική προστασία, χωρίς πρόσβαση στα βασικά αγαθά. Και τούτο επιτυγχάνεται χωρίς φυλετικούς ή άλλους αποκλεισμούς, μια και η αλληλεγγύη αποτελεί ταυτόχρονα μέτωπο και κατά του ρατσισμού και του φασισμού.
Με σοβαρή συμμετοχή των μελών μας αλλά και με συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, οι δομές αλληλεγγύης εξαπλώνονται σε όλη την επικράτεια και κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα παράγοντας ένα πολυμορφικό έργο με στόχο την υποστήριξη της βαλλόμενης κοινωνίας σε όλα τα πεδία των αναγκών που έχουν προκύψει.
Η πρωτόγνωρη εθελοντική στράτευση και διαθεσιμότητα σε μια εξόχως πολιτική δραστηριοποίηση, η οποία πραγματοποιείται στον παρόντα χρόνο, ξεπερνά τα μέχρι σήμερα δεδομένα εμπλοκής των πολιτών στον δημόσιο χώρο. Και αυτό αποτυπώνεται στο σύνθημα που διατρέχει όλη αυτή την κινητοποίηση -«Κανείς μόνος του στην κρίση»-, γεγονός που υποδεικνύει τη διάθεση αλλά και τη θέληση να παραμεριστούν τα κυρίαρχα αστικά προειλημμένα του κατακερματισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού, δημιουργώντας στη θέση τους μια νέα συλλογική συνείδηση.
Στα εγχειρήματα κοινωνικής αλληλεγγύης, τα οποία εξελίσσονται σε όλους τους επιμέρους τομείς (τροφή, υγεία, παιδεία, οικονομία, πολιτισμός), ακριβώς λόγω της ανάγκης, παράγονται τόσο νέα τεχνογνωσία όσο και ευφυείς λύσεις, που μπορούν να αποτελέσουν ιδιαίτερα προωθητικές συμβολές σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το κίνημα «χωρίς μεσάζοντες», για παράδειγμα, στοχάζεται αλλά και παρεμβαίνει επί του πρακτέου γύρω από τη σχέση παραγωγών – καταναλωτών, της ανασυγκρότησης και της κατεύθυνσης της αγροτικής παραγωγής, μέχρι ακόμα και στο ζήτημα της διατήρησης των σπόρων. Η ιδιαιτερότητα αλλά και η σημασία τους βρίσκεται σε αυτή ακριβώς την ταυτόχρονη θεωρητικο-ιδελογική προσέγγιση με πρακτικά και άμεσα βήματα - πειραματισμούς.
Οι δομές αλληλέγγυας κοινωνικής οικονομίας και οι κοινωνικοί συνεταιρισμοί που δημιουργούνται το τελευταίο διάστημα δείχνουν να αποτελούν σοβαρό εργαλείο για μια παραγωγική ανασυγκρότηση σε αποκεντρωμένη και συμμετοχική βάση.
Υπ' αυτή την έννοια αυτή η εξελισσόμενη κοινωνική δυναμική γεννά ερωτήματα αλλά αρχίζει να σχηματίζει και απαντήσεις, που κρίνονται εξαιρετικά χρήσιμες τόσο στη μεθοδολογία προσέγγισης ενός προγράμματος όσο και στις επιλογές του καθ' εαυτές. Βάζουν στο στόχαστρο την αλλαγή στις παραγωγικές σχέσεις, προωθούν νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας που τείνουν στην υπέρβαση των τυπικών καπιταλιστικών χαρακτηριστικών της εργασίας (ιεραρχικές σχέσεις, διαίρεση χειρωνακτικής / πνευματικής κ.λπ.) και προαναγγέλλουν τις παραγωγικές σχέσεις μιας μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Η αλληλεγγύη δεν νοείται ως κάτι γενικό και αφηρημένο, ούτε ως μια πράξη μόνο, αλλά ως μια διαδικασία που συνδέει άρρηκτα τη δημοκρατία και τη συλλογική απόφαση με το αποτέλεσμα. Ο κόσμος εμπλέκεται στις δομές όσο αυτές είναι αποτελεσματικές, δηλαδή κοινωνικά χρήσιμες
Ταυτόχρονα η αλληλεγγύη, ακριβώς επειδή διαμορφώνεται μέσα από την αυτενέργεια και την αυτοοργάνωση του κόσμου που καταφεύγει στη δημιουργία δομών κοινωνικής αλληλεγγύης προκειμένου να αντιμετωπίσει, αρχικά, τις συνέπειες της κρίσης, διανθίζεται έντονα από στοιχεία χειραφετητικής δράσης και πολιτικής οργάνωσης του λαού. Ως τέτοια η εμπειρία και οι υποδομές του κινήματος κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελούν μία από τις συγκροτητικές διαδικασίες τόσο του υποκειμένου όσο και των (αντι)θεσμών ενός ριζοσπαστικού ρεύματος πολιτικής ανατροπής και βαθιών κοινωνικών μετασχηματισμών.
Οι ανοιχτές, αδιαμεσολάβητες και άμεσες συνελευσιακές διαδικασίες και ο τρόπος οργάνωσής του η ενεργοποίηση του ίδιου του πληττόμενου λαού και το ρίζωμά τους μέσα στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό κάθε περιοχής, αποτελούν έμπρακτη εφαρμογή ενός άλλου μοντέλου οργάνωσης λαϊκών/κοινωνικών θεσμών, εμβαθύνοντας και ριζοσπαστικοποιώντας το αίτημα για "πραγματική ή άμεση δημοκρατία" σε όλο το εύρος της κοινωνίας. Η εμπειρία των συνελεύσεων ασθενών, γιατρών και (εθελοντικού) διοικητικού προσωπικού πολλών κοινωνικών ιατρείων δείχνει έμπρακτα πόσο μακριά μπορούν να τοποθετηθούν τα όρια της αντίληψής μας σχετικά με την οργανωτική δομή των δημόσιων χώρων.
Παράλληλα ξαναχτίζονται καθημερινά τόσο οι διαρρηγμένες σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ μελών διαφορετικών κοινωνικών τάξεων όσο και με αυτή την ίδια την έννοια της πολιτικής δράσης. Μια και αυτό που παρατηρείται ιδιαίτερα έντονα είναι η ραγδαία αύξηση του διαθέσιμου ανθρώπινου δυναμικού, το οποίο χωρίς ιδιοτέλεια ή «χρέωση» διαθέτει καθημερινά πολλές εργατοώρες σε (αντι)θεσμούς που του προσφέρουν τον απαιτούμενο χώρο και την ελευθερία να δράσει.
Και κάπως έτσι πραγματοποιείται η άμεση σύνδεση του κοινωνικού αγώνα με τον πολιτικό στόχο της ανατροπής, την (εμπράγματη) αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων με την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος, όπως και την ανάγκη βαθέματος της δημοκρατίας σε όλους τους θεσμούς -αυτών της Αριστεράς ή του κινήματος μη εξαιρουμένων- με το ρίζωμα και τη διαμόρφωση νέων σχέσεων κοινότητας και εμπιστοσύνης της Αριστεράς και των πολιτικών υποκειμένων με την κοινωνία.
Τέλος, ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο αποτελεί η διεθνοποίηση του «ελληνικού ζητήματος» μέσω της αλληλεγγύης. Πέρα από τη διάχυση στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη των πραγματικών αιτιών της οικονομικής κρίσης στη χώρα, ιδιαίτερα προωθητικό στοιχείο στη σκέψη των ευρωπαϊκών κινημάτων αποτελεί η γνωστοποίηση των μορφών αντίστασης που ο ελληνικός λαός δημιουργεί. Γεγονός που βοηθά τόσο τη σύνθεση κοινών πολιτικών συμπερασμάτων όσο και το σπάσιμο της απομόνωσης των ευρωπαϊκών λαών, διαμορφώνοντας μια νέα διεθνιστική αντίληψη, συγχρονισμένη στις απαιτήσεις των καιρών.
Ως εκ τούτου ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποφασισμένος κατ' αρχήν να αποτελέσει την ασπίδα πολιτικής προστασίας απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται ήδη, και θα ενταθούν άμεσα, οι δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, μια και αποτελούν ανταγωνιστικά στο κυρίαρχο σύστημα προτάγματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί και επηρεάζεται από την είσοδο του λαού στο προσκήνιο και τις οργανωτικές αλλά και πολιτικές πρακτικές που ο τελευταίος επιλέγει να ακολουθήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένας αριστερός πολιτικός χώρος, ανοιχτός στα μηνύματα, έχει αποδείξει ήδη από το παρελθόν τη συνεχή αλληλοτροφοδότηση και τις σχέσεις αυτονομίας αλλά και εμπιστοσύνης που διατηρεί με το λαϊκό κίνημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να αιμοδοτήσει ακόμα και τις προγραμματικές του θέσεις εξετάζοντας με ιδιαίτερη προσοχή τα συμπεράσματα και τις πρακτικές που το κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης ακολουθεί.
Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν αυτές τις διαδικασίες σαν το οξυγόνο της αυτόνομης παρέμβασης του λαού σε ένα σύστημα διαφθοράς, υποτέλειας, ιδιοτέλειας, βαρβαρότητας, σαν ένα νέο σύστημα αξιών και οραμάτων βγαλμένων από την ίδια τη λαϊκή εμπειρία και ωριμασμένων μέσα στους πολύμορφους αγώνες των τελευταίων χρόνων. Ως την κινητήρια δύναμη για την ανατροπή του σημερινού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου κυριαρχίας και μετασχηματισμού των κοινωνικών του σχέσεων και πολιτιστικών του προτύπων.
Αλληλεγγύη για όλους
